ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 133

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 133

โรสงุนงง เจย์ไม่ได้ลงโทษร็อบบี้น้อยเพราะเครื่องปั้นราคาแพง และไม่ใช่เพราะปราสาทที่เป็นของเจนสันด้วย? เธอรีดสมองทุกส่วนที่เธอมี แต่เธอก็เดาเหตุผลที่แท้จริงไม่ออก

“ถ้างั้นทำไมนายต้องลงโทษร็อบบี้น้อยด้วย? เขาเป็นเด็ก นายไม่กังวลเหรอว่าเขาจะทำให้ตัวเองบาดเจ็บจากเศษคม ๆ ของเครื่องปั้นที่แตกในตอนที่นายให้เขาทำความสะอาด? ท่านอาเรส อย่าโทษร็อบบี้น้อยเพราะความเข้าใจผิดของนาย แม้แต่ผู้ใหญ่ ฉันก็ยังเดาไม่ออกถึงความตั้งใจในการลงโทษร็อบบี้น้อย” โรสกล่าวอย่างโมโห

คิ้วบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเจย์ขมวดแน่น สายตาของเขามีความโรกธกระหายเลือด

โรสมองดูชายที่เปลี่ยนไปเป็นน่ากลัวอันตรายในฉับพลัน สัมผัสที่หกของเธอเตือนว่านี่ไม่ใช่สัญญาณที่ดี

“ฉันมีเหตุผลของฉัน สรุปก็คือ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อวาน ไม่ได้เกิดจากความตั้งใจ ฉันรักร็อบบี้น้อยมากเท่ากับที่รักเจนสัน ถ้าเธอตั้งใจจะใช้เหตุการณ์เมื่อวานมาแบล็คเมลฉันให้ยอมแพ้เรื่องร็อบบี้น้อย ฉันจะไม่มีวันยินยอม ถ้าเธอเอาเหุตการณ์เมื่อวานมายุให้เกิดปัญหาระหว่างพ่อลูก ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปง่าย ๆ แน่” เจย์พลันยืนขึ้น

โรสเยาะเย้ยตัวเองในใจ ‘ในหัวใจของหมอนี่ ฉันเป็นคนที่จะบิดเบือนความจริงแล้วเป็นคนหลอกลวงเหรอ?’

“ท่านอาเรส ข้อเท็จจริงมันพิสูจน์แล้วว่านายไม่เหมาะสมในการเลี้ยงดูเด็ก ความเจ็บปวดที่ร็อบบี้น้อยเคยได้รับหนักกว่าเดิม ได้โปรดปล่อยเด็กไป”

เจย์มองโรส ดวงตาชั่วร้ายของเขาแสดงคลื่นความโกรธที่อธิบายไม่ได้ “จะไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว” เขากล่าวเสียงดัง

โรสปิดตาของเธอ มีน้ำตาก่อตัวที่หางตาของเธอ “ทำไมนายถึงหัวรั้นแบบนี้?”

“โรส ฉันจะพูดอีกครั้ง สายเลือดตระกูลอาเรสต้องไม่ออกไปพเนจรข้างนอก” เจย์ประกาศอย่างชัดเจน

โรสสูญเสียการควบคุมเสียงของเธอ เธอตะโกน “แต่ร็อบบี้น้อยไม่ต้องการ”

สายตาของเจย์แสดงความปฏิเสธอย่างหัวรั้นที่จะยอมแพ้ “เขายังเด็ก เขาไม่เข้าใจว่าสภาพแวดล้อมมันสำคัญต่อการเติบโตขนาดไหน โรส เราเป็นผู้ใหญ่แล้ว เราควรใช้วิธีของผู้ใหญ่ในการช่วยเด็ก ๆ ตัดสินอนาคตของพวกเขา”

เมื่อเจย์กล่าวแบบนั้น เขาก็ได้ยินเสียงลูกบิดประตูถูกล็อกจากห้องของร็อบบี้น้อย

โรสกุมหัวของเธออย่างหมเหวัง การปฏิเสธเจย์ของร็อบบี้น้อยรุนแรงมาก ถ้าเจย์ดื้อด้านจะพาร็อบบี้น้อยกลับไปที่ตระกูลอาเรสโดยไม่ฟังความต้องการของร็อบบี้น้อย เธอกังวลเด็กจะก่อผลกระทบด้านลบจากมัน

โรสพลันเดินไปที่ประตูแล้วไล่แขกออกไปอย่างไม่สุภาพ “ท่านอาเรส นายควรไปได้แล้ว ฉันไม่ต้อนรับนายที่นี่”

เจย์มองไปทางห้องของร็อบบี้น้อยด้วยความรู้สึกโหยหาในสายตา

ไม่ว่าเขาจะไม่พอใจแค่ไหน เขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากออกไป

โรสกระแทกปิดประตูเสียงดัง ร่างสูงของเจย์แข็งค้างกับที่

ในตอนนั้น หัวใจของเขารู้สึกชาไปหมด

เมื่อพวกเขาได้ยินว่าคุณพ่อไปแล้ว เด็กทั้งสองก็เปิดประตูออกมาทันที ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้มองดูประตูที่ปิดสนิท ท่าทางที่ดูไม่สบายใจของพวกเขาวาดอยู่บนใบหน้าอย่างชัดเจน

มันเป็นเรื่องธรรมชาติที่จะชอบพ่อของพวกเขา โรสเข้าใจว่าความสัมพันธ์แบบนี้ไม่มีทางที่จะรุนแรง แม้ว่าเจย์จะเป็นพ่อที่ไม่มีคุณสมบัติเหมาะสม

ร็อบบี้น้อยเข้าหาแม่ของเขา โรสดึงแขนของเขาและพยายามจะทำให้เขาเข้าใจและปลอบเขา “ร็อบบี้น้อย ไม่ว่าลูกจะทำเครื่องปั้นพวกนั้นแตกโดยบังเอิญหรือตั้งใจ การกระทำของลูกก็ส่งผลเสีย มันยังเป็นความผิดของลูกนะ”

ร็อบบี้น้อยตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า “คุณแม่ ผมเข้าใจความผิดพลาดของผม”

โรสดึงแก้มของร็อบบี้น้อยเบา ๆ แล้วกล่าวอย่างอ่อนโยน “ในเมื่อลูกทำผิด มันจึงถูกแล้วที่ลูกต้องถูกลงโทษบ้าง คุณพ่อดัดนิสัยลูกเพราะเขาต้องการให้ลูกจำความผิดของตัวเองเพื่อที่จะไม่ทำมันอีกในอนาคต นี่มันไม่เกี่ยวกับเรื่องที่คุณพ่อรักลูกหรือไม่รักเลยนะ”