ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 137

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 137

แต่ละครั้งที่เจนสันตกใจ เขาจะดูอ่อนล้าและเปราะบาง ตอนนี้เขากำลังพิงอยู่บนไหล่ของเจย์ ดวงตาเขาเปิดเพียงครึ่งเดียว เขาดูไร้ชีวิตชีวาพอ ๆ กับความเพลีย

โรสมองดูเจนส์ แต่เจย์มองดูโรส

เธอสวมชุดอยู่บ้านผ้าฝ้าย ซึ่งมันดูเหมือนชุดนอน ชุดนอนของเธอมีเสื้อแขนยาวและกางเกงขายาว เสื้อนอกคือแจ็คเก็ตตัวเล็ก ด้วยการมองครั้งเดียว เขาก็บอกได้ว่าเธอรีบออกมาดูเจนสันจนไม่มีเวลาแต่งตัว

เจย์แปลกใจมากทีเดียว ยังไงซะ ในความทรงจำของเขา ผู้หญิงทุกคนที่เข้าหาเขานั้นจะใช้เวลาและความพยายามในการทำให้พวกเธอดูดี พวกเธอจะใช้เวลาทุกนาทีในการดูแม้แต่เล็บของตัวเอง

“เข้ามาสิ” ท่าทางของเขาดูเย็นชาและไร้อารมณ์ ยังไงซะ หัวใจของเขาก็เกิดระลอกคลื่นอย่างแปลกประหลาด

“เจนส์เป็นอะไรไหม?” โรสถามอย่างกังวล

เจย์ขยี้หัวของร็อบบี้น้อยอย่างอ่อนโยนแล้วตอบอย่างสบาย ๆ กับโรส “เด็กเดือดร้อนเพราะความกลัวเล็กน้อย”

โรสมองดูเจนสันที่หลับไป เธอรู้สึกเหมือนหัวใจสลายในตอนนี้ เธอนึกไปถึงเรื่องร็อบบี้น้อยบอกเธอเกี่ยวกับสิ่งเหนือธรรมชาติ โรสรู้สึกว่ามันเป็นหน้าที่ของเธอที่ต้องบอกคนที่ไม่รู้เรื่องอย่างเจย์

“นั่งก่อน ฉันจะพาเจนสันไปที่เตียงเขา” เจย์หันหลังแล้วเดินขึ้นชั้นบน

ไม่นานหลังจากส่งเจนสันเข้านอน เขาก็กลับมาที่ห้องนั่งเล่นและนั่งข้างร็อบบี้น้อย

โรสกำลังอุ้มเซ็ตตี้และนั่งตรงข้ามเขา

โรสลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่เธอก็เริ่มพูดในที่สุด “ท่านอาเรส มีบางอย่างที่นายอาจไม่ชอบฟังนัก แต่เพื่อประโยชน์ของเด็ก ฉันรู้สึกว่าฉันต้องบอกนาย”

ท่าทางสุภาพของเธอทำให้เจย์ขมวดคิ้ว

“พูดสิ” เจย์รู้จักนิสัยของเธอดี ภายนอก เธอจะดูสวย ใจดี และขี้อาย แต่ภายในนั้นเธอทั้งเจ้าเล่ห์และบ้า ต่อให้เขาปฏิเสธเธอ เขาก็ไม่สามารถปิดปากของเธอได้อยู่ดี

“เพราะเจนสันมีนิสัยขี้อาย อย่าอ่านเรื่องผีหรือเรื่องเหนือธรรมชาติให้เขาฟังก่อนนอน” โรสมองเจย์อย่างสงบ

ดวงตาอันน่าหลงไหลของเจย์ปกคลุมด้วยความงุนงง เหมือนเขากำลังได้ยินเรื่องที่ตลกที่สุด เขาหัวเราะ “ใครบอกเธอว่าฉันอ่านเรื่องผีให้เจนสันฟัง?”

โรสพลันรู้ตัวว่าเธอด่วนสรุปไปจากแค่การพูดคุยทางโทรศัพท์ของร็อบบี้น้อยและเจนสัน

ดูเหมือนว่าสมมติฐานของเธอจะผิด

“เจนสันกลัวเพราะว่าร็อบบี้น้อยกับเจนสันคุยกันเรื่องผี” โรสรู้สึกผิดที่กล่าวหาเจย์โดยไม่มีหลักฐาน เธอกล่าวเสียงเบา

เจย์ตกใจมาก เขาพยายามหาต้นตอของความกลัวของเจนสัน ขนาดที่ปรึกษาด้านจิตวิทยาของเจนสันยังพยายามอย่างมากในการค้นหาต้นตอ แต่มันก็ไม่มีความคืบหน้าเลยตลอดสองปีที่ผ่าน

‘เราไม่คิดว่าด้วยสภาพของโรสแบบนั้น แต่เธอกลับสภาพระบุได้แล้วว่าอะไรที่รบกวนเจนสัน’

‘แม้ว่าเราจะยังแน่ใจไม่ได้ว่านั่นจะเป็นเหตุผลหนึ่งเดียวที่ทำให้เจนสันทำตัวเป็นออทิสติกจริงรึเปล่า แต่นี่ก็เป็นปัจจัยที่เป็นไปได้สำหรับอาการที่กำเริบของเจนสัน ดูเหมือนฉันจะประเมินความสัมพันธ์ของแม่ลูกต่ำไป’

เจย์สังเกตโรสอย่างตั้งใจ นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่พวกเขารู้จักกันและกัน ที่เจย์มีความคิดจะประเมินเธออย่างตั้งใจ

โรสเป็นหญิงร่างเล็กแต่ก็มีทรวดทรงที่เธอควรมี

เธอมีใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือ แก้มของเธอก็เต็มไปด้วยความน่ารัก อีกอย่าง ดวงตาสีออบซิเดียน—มันดำแต่กลับเปล่งประกายและบริสุทธิ์

เหมือนสระน้ำที่ใสสะอาดหมดจด มันสามารถสร้างความสั่นไหวให้หัวใจใครก็ได้

ผิวของเธอเนียนเรียบ เครื่องหน้าของเธอก็งดงาม และเล็กกว่าดวงตาสีดำของเธอ มันทำให้ดวงตาของเธอดูเหมือนไม่ได้อยู่บนใบหน้าเธอ

ด้วยความสัตย์จริง เธอเป็นผู้หญิงที่สวยไม่น้อยทีเดียว

ไม่ต้องพูดถึงสายตาที่น่าหลงไหล แต่เธอยังเป็นผู้หญิงประเภท ‘สาวข้างห้อง’ —ความงามอันไร้เดียงสา

“โรส…” เจย์พลันเรียกชื่อเธอ แต่เสียงของเขากลับไม่ได้มีความเย็นชาและไร้อารมณ์อย่างที่เคย