ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 142
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 142
เจย์มองคนจองหองตรงหน้าแล้วคิดกับตัวเอง ‘ในเมื่อเธอไม่อยากเป็นคนใช้ของฉัน ฉันก็จะหาทางทำให้เธอกลายเป็นคนใช้ของตระกูลอาเรสโดยไม่รู้ตัว’
“ครั้งหน้า ฉันจะกินอาหารกับเด็ก ๆ ฉันจะกินทุกอย่างที่เธอทำและจ่ายเงินให้ เงิน 20,000 ต่อเดือนฟังดูเป็นไง? เธอยังสามารถเพลิดเพลินกับสุดสัปดาห์และวันหยุดได้ เธอคิดว่ายังไง?” เจย์วางกับดักสำหรับเหยื่อของเขา
โรสคิด ‘ฉันต้องทำอาหารให้เด็ก ๆ ทุกวันอยู่แล้ว มันไม่ได้ยุ่งยากที่จะทำมากกว่าปกติเพื่อเขาอกคน และฉันก็ยังได้เงินพิเศษอีก 20,000 ทำไมจะไม่เอาล่ะ?
“ดีล” โรสหยิบจานของเจย์ไปอย่างอารมณ์ดี
แผนการสำเร็จภายใต้ดวงตาของเจย์
คืนนั้นเอง เจย์ไปที่ห้องทำงานของเขาพร้อมถือเอกสารไปด้วย เมื่อเขาออกมา เขาก็พบว่าเจนสันและร็อบบี้น้อยไม่ได้อยู่ในห้องของพวกเขา
เขามองดูนาฬิกาข้อมือแล้วพบว่ามันเป็นเวลาเข้านอนของพวกเขาแล้ว
เจย์ได้ยินเสียงชัดเจนออกมาจากห้องของโรส การแสดงออกบนสีหน้าหล่อเหลาของเขามืดลง เจย์เป็นพวกนักเรียนที่มีพรสวรรค์ เขาไม่ต้องเรียนหนักแต่ก็ยังเป็นอันดับหนึ่งในทุกวิชา ดังนั้นเขาจึงเกลียดคนที่จัดกิจกรรมนอกเวลาอะไรให้เด็ก ๆ ทั้งวันทั้งคืน เจย์ไม่พอใจที่โรสยึดเวลานอนของเด็ก ๆ ไป
เขาระงับความไม่พอใจต่อโรสแล้วไปที่ห้องของเธอเพื่อตรวจดูว่าเกิดอะไรขึ้น โรสนั้นกำลังท่องกวี ยี่ชู ‘ถึงต้นโอ๊ก’
“ถ้าฉันได้รักเธอ”
“ฉันจักไม่เป็นเหมือนบุปผามธุลดา ซึ่งอวดโฉมแผ่กิ่งก้านสู่เวหาส”
“ฉันจักเป็นต้นนุ่นเคียงเธอ ยืนยงมิห่างดั่งพฤกษากาล”
“เหล่ารากหยั่งยึดมั่นโลกา ฉัตรพฤกษ์เราจับต้องกันเหนือเมฆา วาโยเคลื่อน เราคิดคะนึงกัน ไม่มีใครจะเข้าใจภาษาเรา เธอมีกิ่งหนา สร้างด้วยทองแดงและเหล็ก เหมือนกระบี่ ดั่งดาบ เปรียบง้าว”
“ฉันมีดอกตูมชาด เหมือนลมหายใจหนักหน่วง แต่ก็เป็นดั่งเพลิงโหมเช่นกัน”
“เราแบ่งคลื่นหนาว ลมพาพัด ฟ้าแลบและฟ้าผ่า เราแบ่งหมอก แบ่งภูผา และรุ้งสี ประหนึ่งเราถูกแยกจาก แต่ก็ช่วยเหลือกันทั้งชีวิต”
มือของเจย์หยุดลงกลางอากาศ เขาถูกดึงความสนใจไปโดยบทกวี เขาจำครั้งแรกที่แองเจลีนอ่านกวีบทนี้ได้ เธอมาหาเขาแล้วแบ่งปันความคิดของเธอ
‘พี่ชาย ฉันไม่เหมือนยี่ชู ถ้าฉันรักพี่ ฉันจะเป็นดอกมธุลดา และจะติดหนึบกับกิ่งก้านของพี่ตลอดไป ในเวลาเดียวกัน ฉันก็จะเป็นต้นนุ่นที่แบ่งปันความยากลำบากกับพี่…”
เจย์ตกใจมากในตอนนั้น ในโลกนี้ บางคนอาจเป็นต้นมธุลดา และบางคนก็เป็นต้นนุ่น อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครเหมือนแองเจลีนที่ทั้งอ่อนโยนและเข้มแข็งในเวลาเดียวกัน มีเพียงแองเจลีนที่เป็นผู้หญิงที่อยู่เบื้องหลังและอยู่เบื้องหน้าพร้อมกันได้
เมื่อโรสท่อง ‘ถึงต้นโอ๊ก’ จบ เด็ก ๆ ก็ผลอยหลับไปหมด โรสอุ้มเจนสันและเปิดประตูออก ก่อนจะพบเจย์ที่อยู่ด้านนอก เขาดูจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
“เด็ก ๆ หลับหมดแล้ว” โรสกระซิบ
เจย์งุนงง ปกติแล้ว เด็ก ๆ จะต้องกลิ้งไปมาบนเตียงจนพวกเขาเพลียหลับไปเอง
เจย์รับเจนสันมาอุ้มไว้แล้วพากลับห้องของเขา
เมื่อเขากลับมารับร็อบบี้น้อย เขาก็พบว่าโรสพาร็อบบี้น้อยไปที่เตียงของเขาแล้ว
“ขอบคุณ” เขากล่าวอย่างสุภาพ
โรสโบกมือของเธอแล้วเดินผ่านไป “มันเป็นหน้าที่ของฉัน”
เจย์กลับไปที่ห้องของเขา มันเป็นนิสัยติดตัวของเขาที่ต้องตรวจดูมือถือก่อนนอนเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้พลาดสายสำคัญอะไร
เขาพบว่าเกรย์สันโทรหาเขาหลายสาย เจย์จึงโทรกลับไปหาเกรย์สัน
“ท่านประธาน สำหรับเรื่องที่คุณบอกให้ผมสืบ ดูเหมือนว่าจะมีอะไรแปลก ๆ ครับ…”
เจย์พลันนึกไปถึงเรื่องที่เขาบอกให้เกรย์สันไปสืบเรื่องสามีคนก่อนของโรส “พูดมา!”
