ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 144
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 144
เจย์ขยี้หัวลูกชายของเขา แต่เมินเฉยตัวตนของเซ็ตตี้ เขาไม่ได้สังเกตเลยว่าความไม่รับรู้ของเขานั้นทำให้ความอาฆาตพยาบาทของเซ็ตตี้มากขึ้น
เจย์เดินขึ้นชั้นบนแล้วเคาะประตูห้องของโรส ดวงตาซึมเซาของโรสพบเข้ากับเจย์ที่กำลังโกรธ “ท่านอาเรส มีอะไรเหรอ?”
“มื้อเช้า” เขาพูดออกมาแค่สองพยางค์ลอดไรฟันออกมา
โรสพลันตื่นเต็มที่ “อ้า ฉันขอโทษ ฉันจะไปทำให้เดี๋ยวนี้”
อย่างไรก็ตาม เธอยังอยู่ในชุดผ้าฝ้าย แขนสั้น ชุดนอนของเธอ เธอต้องการเปลี่ยนมันและออกจากห้อง แต่เจย์ยังอยู่ที่ประตู ดูเขาไม่ต้องการจะไปไหน
เจย์ดูรูปปิกาจูบนชุดนอนเธอ มีความหยอกล้อในสายตาเขา
โรสปิดลายเด็กน้อยบนอกของเธอแล้วหน้าแดง “หยุดมองได้แล้ว!”
เจย์กล่าวอย่างเย็นชา “ไม่ต้องห่วง ต่อให้เธอแก้ผ้าต่อหน้าฉัน ฉันก็ไม่สนใจหุ่นแบน ๆ ของเธอหรอก”
ดวงตาของโรสเบิกกว้าง ‘ฉันหุ่นแบนเหรอ? เหลวไหล ร่างกายของฉันมีสัดส่วนสมบูรณ์แบบ ก็แค่ชุดนอนนี่หลวมไปเลยปิดทรวดทรงของฉันต่างหาก’
ในขณะที่เจย์กำลังจะหันหลังจากไป…
เจนสันลุกออกจากเตียง เมื่อเจย์เห็นเจนสัน เขาก็จ้องโรส “ทำไมเจนสันมาอยู่ห้องเธอ?” ‘ชัดเจนว่าโรสมีเจตนาที่ไม่ดูในการเข้าหาเจนสัน’
เมื่อเห็นความระวังของเจย์ โรสก็เย้ย “เด็กฝันร้ายเมื่อคืน ในฐานะพ่อ นายไม่ได้ยินอะไรเลยสิ?”
ร่างของเจย์แข็งค้าง ไม่ว่าครั้งใดที่เจนสันฝันร้าย เขาจะวิ่งไปมาอย่างบ้าคลั่ง สมัยก่อน เจย์ต้องอุ้มเขาแล้วปลอบเขาไม่รู้จบ แต่เขาต้องรอจนกว่าจะวันต่อไป ความวุ่นวายและไม่สงบของเจนสันถึงจะสงบลง
อย่างไรก็ตาม เจย์แปลกใจที่แม้ว่าเจนสันจะมีอาการกำเริบเมื่อคืน แต่เจนสันกลับดูนอนหลับอย่างปกติสุข สายตาของเขามองไปเห็นกระดาษตัดสีแดงตลก ๆ ที่หน้าต่าง เขาถามอย่างสงสัย “นั่นมันอะไรน่ะ?”
เขาต้องการให้บ้านทั้งหลังของเขามีโทนเดียวกัน ดังนั้นเมื่อเขาเห็นสีแดงท่ามกลางสีเงินและเทา มันทำให้เขารู้สึกว่าตากำลังจะพร่าลง อารมณ์เขาดิ่งลง
“ยันต์กันวิญญาณร้าย” โรสอธิบาย
เจย์เป็นอเทวนิยม เขาโกรธมากที่โรสทำตัวเป็นมลพิษแบบนี้ “ฉีกมันทิ้งซะ!”
โรสเบะปาก ช่างเป็นคนที่หยาบกร้านเสียจริง “ไม่อะ ฉันใช้เวลาทั้งคืนสร้างมันมา ท่านอาเรส ให้ฉันเก็บมันไว้สักสองสามวัน ได้ไหม?”
ชั้นน้ำแข็งปกคลุมสายของเจย์
โรสถอนหายใจอย่างพ่ายแพ้ “ก็ได้ โอเค ฉันจะฉีกมันทิ้ง ฉันจะฉีกมันทิ้งตอนนี้เลย”
อย่างไรก็ตาม เมื่อโรสเอื้อมมือไปจับยันต์ที่หน้าต่าง แต่เจนสันก็ตะโกน “คุณแม่ อย่าฉีกมันออก พวกมันปกป้องผมได้”
โรสมองเจนสันอย่างเศร้าสร้อย “แต่คุณพ่อของลูกไม่อนุญาต…”
“ลืมไปซะ ปล่อยมันไว้ตรงนั้นแหละ” เจย์พลันเปลี่ยนใจ ‘นี่พวกมันช่วยให้เจนสันหายกลัวได้เร็วกว่าปกติเหรอ?’
‘ทำไมฉันถึงคิดไม่ได้ก่อนหน้านี้?’
โรสมองเจย์ เขาเหมือนสูญเสียการควบคุมทุกครั้งที่เป็นเรื่องของเด้ก ๆ
เขาสามารถกลับคำพูดของเขาได้ทันที อารมณ์ของเขาช่างไม่แน่นอน
