ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 152

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 152

ห้วงความคิดของโรสพลันถูกขัดจังหวะจากเสียงนาฬิกาปลุก

เธอถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะมุ่งหน้าลงไปชั้นล่างเพื่อเตรียมมื้อเช้าแสนอร่อยให้กับเด็ก ๆ

วันนี้ พวกเธอต้องไปสมัครเรียนให้เด็ก ๆ ที่โรงเรียนอนุบาลใหม่ ดังนั้น มันจึงมีหลายอย่างที่พวกเธอต้องทำ

โรสแต่งชุดให้เซ็ตตี้ด้วยชุดเจ้าหญิงแสนสวย เซ็ตตี้มีเครื่องประดับบนผมมากมาย โรสผูกผมของเซ็ตตี้เป็นมวยและตกแต่งมันด้วยรัดเกล้าสีเงินอันจิ๋ว

เซ็ตตี้มีรูปร่างที่เนียนและงดงาม เธอดูเหมือนภูติแฟรี่ที่ลงมายังโลก บริสุทธิ์และงดงาม

เมื่อโรสอุ้มเซ็ตตี้ลงมาข้างล่าง มนุษย์ผู้ชายสามคนต่างถูกเซ็ตตี้ดึงดูดสายตา “น้องเล็ก น้องดูสวยมากวันนี้” ร็อบบี้น้อยเอ่ยปากชมเซ็ตตี้

เซ็ตตี้ตอบอย่างน่ารัก “ขอบคุณนะร็อบบี้น้อย”

แม้ว่าเจนสันจะยังคงเงียบ แต่เขาก็พงกหัว แสดงความเห็นด้วยกับคำพูดของร็อบบี้น้อย

แม้แต่ยังงงงันไปชั่วขณะ

ในตอนนั้น เขาค่อนข้างผิดหวังเลยที่โรสมอบลูกชายให้เขาเพียงสองคน แต่ไม่ได้มอบลูกสาวด้วย

‘จะดีแค่ไหนถ้าแฟรี่แสนน่ารักคนนี้เป็นลูกสาวฉันด้วย?’

อย่างไรก็ตาม เจย์พลันกลับมาสู่ความเป็นจริง ‘มันอาจจะไม่ใช่เรื่องดีนักหากเซ็ตตี้เป็นลูกสาวเรา’

‘บุคลิกเราไม่ถูกกัน เซ็ตตี้นั้นเป็นปฏิปักษ์กับเราโดยธรรมชาติ ถ้าเราเป็นพ่อกับลูก เธออาจโกรธเราจนเราอาจต้องเสียอายุขัยไปหลายปี’

“คุณลุง!” เซ็ตตี้น้อยนั่งข้างเจย์ เมื่อเธอเปิดใจพูดกับแม่เธอเมื่อวาน เซ็ตตี้ตัดสินใจจะเปลี่ยนความเป็นปฏิปักษ์ที่มีต่อเจย์

เจย์พลันได้ยินเสียงแสนน่ารักของเซ็ตตี้ที่สามารถหลอมละลายหัวใจและรู้สึกว่ามันคุ้มที่จะยอมเสียอายุขัยไปไม่กี่ปี หากเขาได้มีลูกสาวที่น่ารักและอ่อนหวานแบบนี้

“ว่ายังไง?” เจย์หันไปหาเซ็ตตี้

เจย์ยังดื้อรั้นจะทำตัวหยาบคายกับการกระทำที่เปลี่ยนไปกะทันหันของเซ็ตตี้ เพราะเขารู้สึกว่ามันเป็นความคิดของโรสที่ต้องการให้เซ็ตตี้เป็นเด็กดีต่อหน้าเขา ยังไงซะ โรสก็ต้องการยืมเงินจากเขา

เจย์เกลียดผู้ใหญ่ที่ใช้ประโยชน์เด็ก ดังนั้น เขาจึงไม่ได้ตอบสนองต่อการทำดีด้วยของเซ็ตตี้

เขาต้องการจะตอบสนองกับเด็ก แต่เขาไม่ต้องการให้แผนการอันเจ้าเล่ห์ของโรสสำเร็จ ความกลืนไม่เข้าคลายไม่ออกนี้ทำให้เขารู้สึกแย่

โรสมองท่าทางแข็งกระด้างของเจย์ มันทำให้อารมณ์เธอจมดิ่ง

เธอหวังว่าเจย์จะมอบความรักของเขาที่มีให้ร็อบบี้น้อยและเจนสันให้กับเซ็ตตี้บ้าง

หลังจากมื้อเช้า ทั้งครอบครัวก็เดินทางไปที่โรงเรียนอนุบาลด้วยเท้า

เจย์จับมือเจนสันและร็อบบี้น้อยไว้ ในขณะที่โรสอุ้มเซ็ตตี้และเดินตามห่าง ๆ

ร็อบบี้น้อยและเจนสันไม่ต้องการให้แม่ของพวกเขาและน้องถูกทิ้งไว้ข้างหลัง พวกเขาจึงหยุดเดินในเวลาเดียวกันแล้วมองไปข้างหลัง

หลังจากโรสเดินตามพวกเขาทัน เจย์ก็มองโรสด้วยความกังวลแล้วกล่าวอย่างเย็นชา “เธอไม่ต้องกังวลเรื่องค่าเรียน ฉันจะจ่ายให้เธอ”

โรสพูดไม่ออก

เธอไม่ได้กังวลเรื่องค่าเรียน สิ่งที่เธอกังวลคือความเย็นชาและอึมครึมที่เขามอบให้เซ็ตตี้น้อยต่างหาก เธอหวังว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะพัฒนาขึ้น