ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 159
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 159
หลังจากเห็นโจเซฟินจากไป เจย์ก็กลับไปที่คฤหาสน์ของเขาแล้วเดินตรงไปที่ของโรส
เขาเคาะประตูห้องของโรส โรส ผู้สวมแว่นกรอบสีดำหนาเตอะ เปิดประตูออกมาแล้วมองเจย์อย่างสับสน
“นายหาฉันเหรอ ท่านอาเรส?”
ปกติเจย์พยายามหลบโรสทุกครั้งที่ทำได้ นรกต้องถูกแช่แข็ง และหมูต้องบินขึ้นฟ้าแน่เลยคราวนี้
“ฉันจะจ่ายสำหรับเสื้อผ้าและเครื่องประดับเพื่อร่วมงานวันเกิดของโจเซฟินให้เธอเอง ฉันจะจ่ายค่าชดเชยงานที่ทำไม่เสร็จด้วย ถ้ามีเงื่อนไขอื่นอีก เธอก็แค่จดมันไว้” เสียงของเจย์เหมือนเจ้านายกำลังสั่งคนรับใช้ของเขา
โรสแปลกใจเล็กน้อย ไม่ใช่แค่เจย์จะรักแค่ลูกชาย แต่เขายังตามใจน้องสาวด้วย
ยังไงก็ตาม เขากลับไม่มีความรู้สึกให้เธอเลย
“ท่านอาเรส ถ้าฉันรับเงินช่วยเหลือ ฉันคงไม่มีทางมองหน้าโจเซฟินได้อย่างจริงใจ ไม่ต้องห่วง ฉันจะปรากฏตัวในงานคืนนี้ ฉันจะหาเสื้อผ้าและเครื่องประดับของฉันเอง อีกอย่าง โปรดอย่ามารบกวนในเวลาที่ฉันทำงาน”
หลังจากนั้น โรสก็ปิดประตูห้อง
ท่าทางของเจย์มืดมนอย่างมาก เมื่อประตูถูกปิดใส่หน้าเขา
เขาหันหลังและทำท่าจะเดินจากไปในตอนที่ประตูห้องโรสเปิดอีกครั้ง เจย์หันหลังด้วยรอยยิ้มพึงพอใจบนใบหน้า
เขารู้ว่าหากไม่มีความช่วยเหลือของเขา โรสก็ไม่สามารถไปปรากฏตัวที่งานวันเกิดของโจเซฟินโดยไม่อับอายได้
ยังไงก็ตาม เขาไม่คิดว่าโรสจะถามเขาออกมา “นายช่วยไปรับเด็ก ๆ ที่โรงเรียนอนุบาลตอนกลางวันได้ไหม? แล้วก็ได้โปรด…” เธอยิ้มอย่างเขินอาย “…ช่วยพาเซ็ตตี้น้อยกลับมากับพวกหนุ่ม ๆ ด้วย”
เจย์พยักหน้า มันเป็นความรับผิดชอบของเขาอยู่แล้วที่ต้องไปรับเด็ก ๆ แต่เสียงของโรสฟังดูเหมือนเธอคิดว่าเขาจะรับแค่ลูกของเขา
เจย์ไม่พอใจกับคำขอนี้มาก เขาจากไปพร้อมความมืดมนบนใบหน้า
เอมิเนนท์ ออเนอร์ มอบหมายงานให้โรสสี่ภารกิจ โรสทำเหมือนเสร็จไปสามด้วยความเร็วที่สูงทั้สุดที่เป็นไปได้
เธอมองนาฬิกาก่อนจะเริ่มงานสุดท้าย มันเป็นเป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว และเธอก็ต้องไปซื้อชุดที่ห้างสรรพสินค้า…
ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีเวลาพอ
โรสส่งข้อความบอกหัวหน้าของเอมิเนนท์ ออเนอร์ “ฉันขอโทศ แต่คืนนี้มีงานวันเกิดเพื่อนรักของฉัน และฉันไม่คิดว่าฉันควรพลาดมัน ฉันคงไม่สามารถทำงานสุดท้ายเสร็จได้ ฉันทำให้เสร็จในวันพรุ่งนี้ได้ไหมคะ หัวหน้า?”
เซย์น เซเวียร์ มองจอคอมพิวเตอร์ที่แสดงไอพีของโรส เขาจมดิ่งลงในความคิด
ครู่ใหญ่ต่อมา เซย์นก็ส่งคำตอบ “มันเป็นวันเกิดของผู้หญิงที่ผมรักมากเหมือนกัน แต่ผมไปร่วมงานวันเกิดของเธอไม่ได้”
ข้อความแนบมาด้วยอีโมจิร้องไห้ โรสตะลึงเมื่อเห็นมัน
เธอมีลางสังหรณ์ว่าเพื่อนรักของเธอกับรักแท้ของเจ้านายเธอเป็นคนเดียวกัน
“ไปเถอะ ผมอนุญาตถ้าคุณไปแทนผมในงานวันเกิดของรักแท้ของผม คุณทิ้งงานสุดท้ายไว้ให้ผมได้เลย”
โรสดีใจมาก “คุณสุดยอดเลยหัวหน้า!”
เจย์ได้กลับมาถึงบ้านพร้อมเด็ก ๆ พอดีในตอนนั้น เขาได้ยินเสียงดีใจดังลั่นของโรสมาจากชั้นบน
“เจ้านายที่ทั้งหล่อทั้งรวย ผู้เข้าอกข้าใจลูกจ้างเป็นเหมือนสายพันธุ์ใกล้สูญพันธุ์ ฉันสงสัยจริง ๆ ว่าฉันบรรพบุรุษฉันสะสมความดีงามไว้มากขนาดไหน…”
เจย์เลิกคิ้วอย่างสงสัย เขาไม่คุ้นเคยกับเสียงประจบประแจงของโรสเท่าไหร่ “ชิ!” เขาแค่นเสียงอย่างไม่สบอารมณ์
