ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 16

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 16

“เด็ก ๆ ไม่ควรสบถ” โรสตำหนิเจนสันอย่างติเตือน

เจนสันจ้องมองเธอและเดินขึ้นไปชั้นบนล็อคประตูห้องของเขาข้างหลังเขา

โรสจ้องไปที่ประตูที่ปิดอยู่และถอนหายใจอย่างเศร้า ๆ

‘ฉันจะทำอย่างไรกับเจนสันดี?’

เขาเป็นลูกที่เธอเป็นติดค้างมากที่สุด

เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไรเพื่อชดเชยความรักของมารดาที่เขาถูกปฏิเสธมาหลายปี

เธอเหลือบมองนาฬิกาและตระหนักว่ามันกำลังจะสายแล้ว

โรสเดินไปที่ห้องครัวและตัดสินใจที่จะปรุงอาหารกลางวันแสนอร่อยให้กับเจนสัน

ตู้เย็นเต็มไปด้วยส่วนผสมต่าง ๆ แต่โรสไม่รู้ว่าเจนสันต้องการอะไร ในขณะนั้นเธอไม่เคยรู้สึกเสียใจกับเจนสันมากขึ้น—เธอล้มเหลวในฐานะแม่ของเขา

ในตอนสุดท้ายเธอทำอาหารสองสามอย่างที่ร็อบบี้น้อยน่าจะชอบ ‘เนื่องจากร็อบบี้น้อยและเจนสันมียีนที่เหมือนกันพวกเขาอาจมีสัมผัสรสชขาติที่เหมือนกันก็ได้!’ เธอคิดอย่างมีความหวัง

โรสเตรียมอาหารคาวประกอบด้วยซี่โครงหมูผัดเปรี้ยวหวาน เนื้อตุ๋นน้ำแดง“มดไต่ต้นไม้” บะหมี่มันเทศหมูสามชั้นและซุปไข่ใส่สาหร่าย

โดยทั่วไปอาหารเหล่านี้ทำในบ้านที่ต่ำต้อย

โดยปกติแล้วครัวเรือนที่มีฐานะร่ำรวยเช่นตระกูลอาเรสจะไม่ค่อยมีอาหารประเภทนี้ให้กับพวกเขา

เมื่อโรสเตรียมอาหารเสร็จเจย์ก็กลับมา

เมื่อเขาสังเกตเห็นอาหารที่มีกลิ่นหอมและน่ารับประทานบนโต๊ะเจย์ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เขารู้มาตลอดว่าโรสเป็นคนทำอาหารได้แย่มากโดยตัดสินจากความทรงจำของเขาเมื่อทั้งคู่แต่งงานกัน

ทักษะการทำอาหารของเธอดีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

บางทีนี่อาจเป็นการส่งอาหาร

“ท่านอาเรส คุณกลับมาทำไม?” โรสถามอย่างงง ๆ

‘ประธานใหญ่อย่างเจย์มักจะยุ่งกับกิจการมากมายทุกวันไม่ใช่หรือไง? การกลับบ้านตอนเที่ยงดูเหมือนจะไร้ประสิทธิภาพ เขากลับมาเพื่อตรวจตราฉันหรือเปล่านะ?’

“คุณสั่งอาหารมาให้เจนสันหรือเปล่า” ใบหน้าหล่อเหลาของเจย์แข็งทื่อด้วยความโกรธ

โดยไม่รอให้โรสตอบเขาก็คำรามว่า“ เจนสันของฉันไม่กินอาหารนอกบ้าน”

โรสอธิบายอย่างไม่พอใจ “ดิฉันทำเอง!”

เจย์ผงะเล็กน้อย แต่มีรอยยิ้มที่น่ายินดีปรากฏบนใบหน้าของเขา “เจนสันไม่กินอาหารที่ทำโดยคนแปลกหน้าหรอกนะ” เขาจงใจเน้นคำว่า“ คนแปลกหน้า” โรสก้มหน้าอย่างเศร้า ๆ

อย่างไรก็ตามโรสสนใจในวินาทีต่อมาเธอรู้ว่าเจย์ต้องกลับไปทำอาหารให้เจนสันแล้ว!

เธอรู้สึกตื้นตันใจ เจย์ผู้ยิ่งใหญ่ยังคงต้องก้มหน้ารับใช้ลูกชายของเขา

สายตาอ้อนวอนของโรสจ้องมองไปที่ใบหน้าของเจย์และเธอวิงวอนว่า“ ได้โปรด ท่านร์อาเรสอย่าบอกเขาว่าฉันเป็นคนทำอาหารเหล่านี้”

เจย์เย้ยหยัน “คุณคิดอย่างซื่อตรงหรือว่าอาหารของคุณมีคุณสมบัติที่จะผ่านเหมือนกับของฉัน?”

โรสกัดริมฝีปากของเธอ “ถ้าให้เจนสันลองกินอาหารที่ฉันทำวันนี้ ฉัน… จะยอมไม่กินข้าวเที่ยง”

เจย์พยักหน้าด้วยความพอใจและร้องว่า “เจนสัน ลงมากินข้าว”

เจนสันใช้เวลานานพอสมควรในการเปิดประตูและเดินงอตัวลงมาชั้นล่าง

ขณะที่เขายืนอยู่ข้างบันไดเขาเห็นอาหารแปลก ๆ และคาดเดาได้ว่าอาหารเหล่านั้นไม่ใช่ผลงานชิ้นเอกของพ่อ จากนั้นเขาถ่มน้ำลายอย่างเหยียดหยาม “ฉันจะไม่กินนี่”

เจย์พูดอย่างเจ็บแสบ “พ่อสั่งอาหารนี้ให้ลูก อย่างน้อยก็กินสักหน่อยวันนี้พ่อยุ่งมากและไม่มีเวลาทำอาหารให้ลูก”

แจนสันเดินไปที่โต๊ะอาหารพร้อมกับสัญญาณของความรำคาญนั่งลงคว้าตะเกียบและเริ่มกิน

เจย์นั่งตรงข้ามกับเจนสันหยิบตะเกียบที่โรสเตรียมมาให้แล้วยกเนื้อตุ๋นแดงเข้าไปที่ปากเขา

วิธีที่เจย์มองเมื่อเขากินมีเสน่ห์มาก ใบหน้าที่แกะสลักของเขาอาจมีกรามที่แหลมคมที่สุดในโลก เมื่อกัดและกลืนในทุกครั้งคอที่เซ็กซี่ของเขาก็ชวนให้หลงใหล

หลังจากแยกจากกันไปห้าปีโรสคิดว่าความรักทั้งหมดที่เธอมีต่อผู้ชายคนนี้จางหายไปตามกาลเวลา ตอนนี้เธอตระหนักแล้วว่าการทำให้เขาไม่อยู่ในสายตาและนอกหัวใจเป็นเพียงวิธีหลอกตัวเอง

สิ่งที่เธอต้องทำคือมองไปที่เขาอีกสองสามครั้งและในที่สุดเธอก็ตกหลุมรักเขาอีกครั้ง

เธอไม่สามารถหลีกหนีเสน่หาของทั้งสองชั่วชีวิตได้ ไม่ว่าเธอจะพยายามซ่อนตัวแค่ไหนก็ตาม ในที่สุดทั้งสองก็กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง ‘นี่คือการช่วยให้พ้นบาปจากพระเจ้าหรือการลงโทษ?’

เนื้อตุ๋นสีแดงที่เจย์จิ้มเข้าไปในปากของเขานั้นนุ่มและละลายในปากของเขา รสชาติเผ็ดเล็กน้อยยังถูกปากสำหรับเด็ก ๆ นอกจากนี้ยังเป็นอาหารเรียกน้ำย่อยที่ดีสำหรับคนอย่างเขาที่ไม่สามารถรับอาหารรสเผ็ดลงไปในกะเพราะได้เนื่องจากปัญหาเกี่ยวกับกระเพาะอาหาร

เจนสันซึ่งนั่งตรงข้ามกับเขาตอนแรกกำลังขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ อย่างไรก็ตามหลังจากแทะไม่กี่ครั้งดวงตาของเขาก็กระพริบด้วยความประหลาดใจ

“สั่งอาหารนี้มาจากไหน?” จู่ ๆ เจนสันก็ถามขึ้น

โรสมองเจย์อย่างประหม่าสงสัยว่าเขาจะพยายามพูดเรื่องนี้ออกไปได้อย่างไร

เขาบอกกับเจนสันอย่างใจเย็นโดยไม่ลังเลว่า “อย่าพูดมากเวลากินกินข้าว ไม่อย่างนั้นอาหารจะไม่ย่อย”

โรส “…”

บอกตามตรงว่าโรสไม่ได้รู้สึกโล่งใจกับการช่วยให้โล่งใจของเจย์สักเท่าไหร่นักเพราะมันเศร้าเล็กน้อย

เจนสันเป็นเด็กที่สงวนตัวอยู่แล้ว แต่เจย์ก็ยังคงใช้กฎสมัยเก่าเพื่อข่มเขาต่อไป เจนสันเหมือนนกในกรงเธอคิดว่าติดกับดักและหายใจไม่ออก

เมื่อไหร่เขาจะมีอิสระที่จะทำตัวเหมือนเด็กทั่วไป?

เมื่อทานอาหารกลางวันเสร็จโรสก็ทำความสะอาดโต๊ะอย่างรวดเร็วและพูดคุยกับเจย์และเจนสัน “เจนสัน คุณเข้ากับฉันได้ดีไหม?” เธอพูดอย่างอ่อนหวาน

“บ้า!” เจนสันโพล่งไปที

เจย์จ้องมองไปที่เจนสันสักพักก่อนจะตระหนักถึงคำพูดนั้นของลูกชายพุ่งตรงไปที่โรส เขาเหลือบไปเห็นโรสที่ยืนอยู่ข้างอ่างล้างจานและกำลังล้างจานอย่างชำนาญและมีไหวพริบ

‘เธอเป็นคนซุ่มซ่ามคนเดียวกับที่ฉันรู้จักเมื่อห้าปีก่อนจริง ๆ หรือ?

‘ดูเหมือนว่าเธอเรียนรู้ที่จะทำตัวเหมือนผู้หญิงมากขึ้นในช่วงห้าปีที่ผ่านมา’ ทันใดนั้นเขาก็จำเพลง “Little Lover” ของโรสได้และริมฝีปากที่เซ็กซี่และมีเสน่ห์ของเจย์ก็โค้งงอ

“ลูกชอบเธอไหม?” เจย์อดไม่ได้ที่จะถาม

เขาค่อนข้างใจสั่นเมื่อเห็นว่าโรสและเจนสันเข้ากันได้ดีเพียงใด

เจนสันส่ายหัว

เจย์พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

เจย์ยืนพิงประตูห้องครัวอีกครั้งร่างกายของเขาเปล่งประกายออร่าที่ไม่อาจละเลยได้

โรสหันมามองเขา “มีอะไรให้ดิฉันช่วยไหมคะ ท่านอาเรส?”

ดวงตาที่เศร้าหมองของเจย์มองไปที่ลิ้นชักด้านล่าง จานชามกระเบื้องทุกชิ้นที่เก็บไว้อาจเป็นฝันร้ายที่แย่ที่สุดของของเจนสัน ‘ถ้าฉันได้โรสไปช่วยทำความสะอาดบางทีเรื่องเซอร์ไพรส์ที่ไม่คาดคิดจะเกิดขึ้น’ เขาคิด

“เธอช่วยทำความสะอาดเครื่องครัวในตู้ด้านล่างได้ไหม? ฉันอาจต้องการมัน”

โรสตอบอย่างจริงใจว่า “ไม่มีปัญหาค่ะ”

ดวงตาของเจย์เปล่งประกายความเย็นชา เขาสงสัยว่าวันนี้เขาอารมณ์ดีหรือเปล่า เพราะเขารู้สึกมีน้ำใจอย่างไม่เคยมีมาก่อน “ถ้าคุณรู้สึกหิวมากก็มีเลโก้มากมายอยู่ที่นั่น” เขาแสดงความคิดเห็นอย่างไม่พอใจ “คุณสามารถเล่นมันได้ ถ้าคุณรู้สึกว่ามันทำให้วันที่แสนยาวนานของคุณน่าเบื่อน้อยลง” ด้วยเหตุนี้เขาจึงหันและจากไป

โรสตกตะลึงเล็กน้อย—

“เล่นกับเลโก้?”

คำพูดเหล่านั้นดึงหัวใจอันน่าสงสารของเธอ

เสียงอันน่าดึงดูดของเจย์ดูเหมือนจะเชื่อมโยงกับบางสิ่งที่อยู่ลึก ๆ จากความทรงจำของเธอ