ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 165

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บบที่ 165

ปาร์ตี้เริ่มขึ้นแล้ว

ตรงกลางของห้องโถง มีแสงสีมากมาย พวกมันดูเหมือนไข่มุกและเพชร ที่ฟลอร์เต้นรำ ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาและคู่รักแสนสวยของเขากำลังเต้นรำกันอย่างงดงาม

อีกด้านของฟลอร์เต้นรำ เจย์ดื่มและอยู่ปะปนกับแขก การดื่มของเขาหนักและไม่สุภาพ แต่เขาก็ยังดูเซ็กซี่และสง่า ร่างของเขาแผ่รังสีของเจ้าชายผู้สูงศักดิ์ ใคร ๆ ก็สามารถจดจำเขาได้ คนสังคมมากมายอยู่รอบเขา พวกเขาสวมชุดราคาแพงและเครื่องประดับรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่น พวกเขาดูหรูหรามาก

โรสนั่งอยู่ที่มุมห้อง เธอดูเจียมตัว แม้ว่าเธอจะพยายามอย่างที่สุดในการหลบในที่มืด แต่เพราะว่าเธอแต่งตัวสวยเกินไปในวันนี้ บวกกับความโดดเด่นในฝูงชนของเธอ เธอจึงเปล่งประกายราวกับร่างกายเธอแวววาวในความมืด

ในบางครั้ง จะมีชายหนุ่มเดินเข้ามาหาเธอและชวนเธออย่างกระตือรือร้น “คุณผู้หญิง ให้เกียรติไปเต้นรำกับผมได้ไหมครับ?”

แล้วโรสก็จะปฏิเสธพวกเขาทั้งหมด “ฉันขอโทษค่ะ แต่ฉันไม่รู้ว่าต้องเต้นรำยังไง”

ไม่ใช่ว่าเธอเต้นรำไม่เป็น เธอเต้นรำเก่งมากด้วยซ้ำ เธอแค่ไม่ต้องการเต้นรำกับคนที่เธอไม่ชอบ

ในชีวิตที่แล้วของเธอ เธอเต้นรำราวกับหงส์กับเจย์ มีเสียงปรบมือไม่หยุดหย่อนและเชียร์มาจากฝูงชน เสียงชื่นชมของพวกเขายังคงดังอยู่ในหู ‘พวกเขาช่างเหมาะสมราวกับกิ่งทองใบหยก’ พวกเขาว่าแบบนั้น

อย่างไรก็ตาม ข้ออ้างของเธอน่าสมเพชเกินไป ผู้หญิงที่สามารถเข้าไปอยู่ในบ้านของตระกูลอาเรสได้ล้วนได้รับการศึกษาที่ดี หญิงสาวที่ไม่รู้จักการเต้นรำจะเข้าร่วมกับสังคมไม่ได้

“ฮี่ฮี่” ใครบางคนเยาะเย้ย

โรสไม่จำเป็นต้องหันหลังไปก็รู้ว่าเป็นใคร เธอไม่คิดว่าจะพบซิดนีย์ที่นี่

“โอ้ โรส หลายปีแล้วนะ แต่เธอก็ไม่ได้พัฒนาเลย ในเมื่อเธอเต้นไม่เป็น เธอไม่คิดเหรอว่ามันน่าอายที่มาในงานปาร์ตี้ของชนชั้นสูงแบบนี้น่ะ?”

ซิดนีย์เดินไปข้างโรสแล้ววนแก้วไวน์ไปมา เธอมองโรสอย่างดูถูก

กลุ่มหญิงสาวเดินตามเธอ พวกเธอคล้อยตามการเหน็บแนมของซิดนีย์ เหมือนพวกเธอหวังให้โลกทั้งใบตกอยู่ในความวุ่นวาย “ใช่ เธอไม่รู้ว่าต้องเต้นรำยังไง แต่ก็ยังกล้ามาที่นี่ นี่เธอพยายามมาทานอาหารฟรีเหรอ?”

“พวกเธอต้องไม่รู้แน่ว่าพี่สาวของฉันต้องทรมานขนาดไหนเพราะต้องติดแหง็กอยู่กับแม่ที่ป่วย ก่อนที่เธอจะมาที่เมืองอิมพีเรียล เธอไม่เคยได้ทานอะไรดี ๆ เลย เธอไม่มีแม้แต่เสื้อผ้าดี ๆ แน่นอนสิ เธอไม่มีทางพลาดโอกาสงามแบบนี้หรอก” ซิดนีย์กล่าวอย่างว่าร้ายและหยาบคาย

โรสขมวดคิ้ว

นี่คนพวกนี้คิดจริงเหรอว่าเธอเป็นคนบ้านนอก?

ตัวตนของเธอในชีวิตก่อนนั้นทั้งสูงศักดิ์และมีศักดิ์ศรีเหนือผู้หญิงพวกนี้ทั้งหมด แม้ว่าตระกูลเซเวียร์ในเมืองนางแอ่นจะเทียบไม่ได้กับตระกูลอาเรส แต่ในเมืองอิมพีเรียล พวกเธอก็เป็นท๊อปสาม

เธอลังเลว่าจะสวนกลับผู้หญิงพวกนี้ดีไหม

สายตาของเจย์สแกนผ่านความเหม่อลอยของโรส เมื่อเขาเห็นเธอนั่งอยู่ที่มุมเหมือนพิธีกรข้างเวที ยิ้มแสยะพลันปรากฏบนใบหน้าเขา

ในงานหมั้นเมื่อหลายปีก่อน เธอไม่คุ้นเคยกับงานแบบนี้ เธอทำให้ตัวเองอับอายอย่างมาก

เขาไม่รู้สึกสงสารเธอ เธอไม่ได้ทำการพัฒนาตัวเองเลย ในเมื่อเธอกล้าพอจะปรากฏตัวงานแบบนี้ เธอก็ควรมีความกล้าพอจะทนการยั่วยุและดูถูดจากผู้หญิงคนอื่นได้

“ซิดนีย์ อย่าพูดแบบนั้นสิ เธอเป็นแม่ของนายน้อยแห่งอาเรส ฉันคิดว่านายน้อยคงต้องอับอายมากที่มีแม่ที่เห่ยและน่าอับอาย อย่างน้อยเราก็ควรไว้หน้านายน้อยบ้าง ใช่ไหม?”

สายตาของโรสพลันมองไปที่เด็กผู้อยู่ไม่ไกลจากเธอ เมื่อเธเเห็นเจนสันที่มองเธออย่างกังวล เธอก็ตะลึง

ทันใดนั้น เธอก็เงยหน้าขึ้นแล้วกระดกแก้วไวน์จนหมด จากนั้น เธอก็กระแทกแก้วลงบนโต๊ะอย่างรุนแรง เสียงดังจนดึงดูดคนมากมายให้มองมา

สายตาเย็นชาของเจย์จ้องเธอ ผู้หญิงคนนั้นต้องการจะทำอะไร? สัญชาตญาณของเขาบอกว่าเธอกำลังจะทำให้ตัวเองกลายเป็นคนโง่อีกครั้ง