ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 167

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 167

เจย์เดินไปหาโรสและเห็นชายหนุ่มชั้นสูงมากมายรอบเธอ พวกเขาต่างชื่นชมเธอมากมาย

“คุณลอยล์ไม่ใช่เพียงแค่งดงาม แต่ยังเต้นรำได้ดีมาก ผมสงสัยว่าคุณเรียนมหาวิทยาลัยไหนเหรอ ต้องเป็นมหาวิทยาลัยระดับท็อปของประเทศแน่ ใช่ไหม?”

เจย์หยุดจ้องโรสพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย เท่าที่เขารู้ โรสจบมาด้วยคะแนนระดับต่ำ—และมันเป็นแค่มหาวิทยาลัยระดับสามดาดดื่นทั่วไป

ชายที่ตั้งคำถามเธอคือพี่ชายของแนนซี่ เกล เบล เขาต้องการทำให้โรสขายหน้า

เจย์ลังเลว่าจะช่วยโรสดีไหม แต่โรสยิ้มแล้วโต้กลับสุขุม “ฉันได้ยินมาว่านายน้อยเบลเองก็เป็นนักเรียนที่ได้เกรดต่ำสมัยเรียนมัธยมปลาย และทำให้คุณครูปวดหัว อย่างไรก็ตาม นายน้อยเบลไปต่างประเทศเพื่อจุดไฟในตัวหลายปี ก่อนจะกลับมาอย่างองอาจ นายน้อยเบลมีประสบการณ์ในการเรียนแบบเดียวกับฉัน เราคิดน้อยเกี่ยวกับการเรียนของพวกเรา จนเมื่อพวกเราบินไปต่างประเทศ เราถึงได้เรียนรู้ว่าดวงจันทร์ของต่างประเทศนั้นไม่ได้กลมเหมือนที่บ้านเกิดพวกเรา พวกเราจึงต้องขยันทำงานเพื่อสร้างความก้าวหน้า”

เธอเพียงแค่พูดไม่กี่คำแต่มันกลับอธิบายถึงอดีตอันน่ารังเกียจของเธอ และที่มาของการผลิบานของเธอในตอนนั้นได้หมด

เกล เบล ปิดปากอย่างหงุดหงิด

เจย์มองโรสอย่างสงสัย ความลับกี่เรื่องกันที่ผู้หญิงที่ดูดาษดื่นซ่อนไว้

ชายหนุ่มคนอื่นเห็นเจย์ที่เดินเข้ามาหาโรส พวกเขาจึงแยกตัวกันออกไป

โรสมองเจย์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เธอแปลกใจและมองเขาด้วยความงุนงง

เจย์ใช้สายตาราวกับเหยี่ยวของเขาจ้องโรสใยชุดเดรสสีแดงเพลิง เขายังไม่อยากเชื่อว่าพวกเขาจะเลือกชุดสีแดงเหมือนกันในวันนี้

เขาคิดว่ามันต้องเป็นแผนของเธอแน่

โรสมองทะลุดวงตาเย็นยะเยือกของเขาและรู้ว่าเขาไม่พอใจที่พวกเธอสวมชุดสีเดียวกัน เธอยืนขึ้น ก่อนจะพูดอย่างตะกุกตะกัก “ท่านอาเรส ถึงเวลาที่ฉันต้องกลับแล้ว เด็กกำลังช่วงเวลาที่ดี คุณช่วยไปส่งพวกเขาที่บ้านได้ไหม ได้โปรด?”

จากนั้น โรสก็ทำท่าจะวิ่งหนีไป

อย่างไรก็ตาม เจย์พลันเอื้อมไปคว้าข้อมือของเธอไว้ “โรส…”

โรสจ้องเขาอย่างแปลกประหลาด ดวงตาของเธอจ้องที่มือของเขาที่จับข้อมือเธอไว้ ความตกใจปรากฏชัดบนใบหน้าเธอ

ชายคนนี้เกลียดการแตะต้องคนอื่นนี่ ไม่ใช่เหรอ? โดยเฉพาะเธอ เขารังเกียจเธอจะตายไป

เจย์เห็นความตื่นตระหนกอย่างมากในดวงตาของเธอ แล้วปล่อยแขนของเธออย่างอึดอัด เขาดึงทิชชู่ออกมาแล้วเช็ดมือที่จับโรส จากนั้นเขาก็มองอย่างหยิ่งผยองไปที่เธอ

“กลับได้ แต่หลังจากเต้นรำกับฉัน” แม้ว่าเขาจะเป็นคนร้องขอ แต่ทัศนคติที่แสดงนั้นไปอีกทาง

“ฉันเหนื่อยแล้ว” โรสกล่าว เธอโกรธกับท่าทางหงุดหงิดของเขา

เธอปฏิเสธเขาอย่างนุ่มนวล!

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตเขา เจย์ถูกผู้หญิงปฏิเสธ ความต้องการปกครองเธอพุ่งสูงขึ้น เขาโน้มตัวไปหน้าโรส พวกเขาอยู่ห่างกันเพียงนิ้วเดียว

แรงกดดันจากเขาทำให้โรสหายใจไม่ออก โรสถอยหลังโดยอัตโนมัติ เพื่อที่เธอจะรักษาระยะห่างจากเขา

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอถอย เขาก็ขยับเข้าไปใกล้อีก

ร่างกายของโรสเอนไปข้างหลังเหมือนคันธนู เธอกำลังจะล้มลงไป แต่เขาก็ยังเดินเข้ามา จนโรสต้องใช้มือวางที่หน้าอกของเขาแล้วผลักเขาออกไป

สุดท้าย มือของเจย์ก็กดไปที่โต๊ะในขณะที่โรสถูกอ้อมแขนของเจย์จับไว้ ท่านี้ทำให้เธอหน้าแดงและจังหวะการเต้นของหัวใจเธอก็แทบจะหลุดออกนอกอวกาศ

คนมากมายมองพวกเขาด้วยสายตามีเลศนัย เหล่าหญิงสาวกัดฟันด้วยความอิจฉา

โรสหน้าแดงด้วยความอาย “ท่านอาเรส รักษาท่าทีตัวเองด้วย!”

ความเยาะเย้ยปรากฏในดวงตาของเจย์ “อย่ามาเล่นตัวกับฉัน โรส มันไม่ได้ผลกับฉันหรอก”