ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 17
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 17
ปีนั้นเธออายุสิบขวบ
เธอเดินทางไปกับคุณปู่จากเมืองนางแอ่นไปยังเมืองหลวงจักรพรรดิเพื่อไปเยี่ยมดีแลน อาเรส เพื่อนที่ดีของเขา
ในตอนนั้นเจย์เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงและมีอิทธิพลในเมืองหลวงจักรพรรดิอยู่แล้ว เขาเป็นแฮ็กเกอร์ที่น่าทึ่ง งดงามและมีชื่อเสียงระดับโลก
เมื่อพบกันครั้งแรกเขาทำเหมือนว่าเธอเป็นแค่ญาติห่าง ๆ คนนอก กลัวว่าเด็กผู้หญิงจะรบกวนเขาตอนที่เขาเรียน เขาขุดเลโก้เก่า ๆ หลายกล่องวางลงตรงหน้าเธอแล้วประกาศว่า “ของเล่นพวกนี้น่าจะอยู่กับเธอได้ในวันนี้ ฉันหวังว่าเธอจะไม่รบกวนฉันนะ”
อย่างไรก็ตามเธอทำเสร็จในเวลาไม่นานและเมื่อเธอรีบวิ่งกลับไปหาเขาพร้อมกับเลโก้ ทีประกอบเข้าด้วยกัน เจย์ก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจ ‘สาวน้อยคนนี้สร้างเลโก้ได้เร็วเท่าฉันเหรอเนี่ย?’
เขาไม่สามารถขัดขวางไสายตาของเขาไม่ให้จับจ้องไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่มีพรสวรรค์คนนั้นได้ ด้วยรูปลักษณ์ที่บริสุทธิ์และบอบบาง เธอดูเหมือนจิตวิญญาณในโลกอื่นด้วยดวงตาแห่งฤดูใบไม้ร่วงที่เต็มไปด้วยแสงคู่นั้นของเธอที่ใสราวกับน้ำทะเล เธอมองไปที่เจย์และวิงวอนอย่างน่าสงสาร “พี่ใหญ่ พี่เล่นกับฉันได้ไหม?”
เจย์รู้สึกถึงความรักของเขาที่มีต่อเธอเป็นสองเท่าและแตะหัวเธอเบา ๆ “เธอชื่ออะไร?” เขาถาม
เขาไม่ผิดที่จะจำชื่อลูกญาติพี่น้องของเขาไม่ได้ ลุงของเขามีความรักมากมายทั้งนอกและในงานเฉลิมฉลองมากมายของตระกูลอาเรส จำนวนผู้หญิงที่มานั้นนับไม่ได้ ในทางกลับกันผู้หญิงเหล่านั้นมักจะพาลูกนอกสมรสมาอวดกัน
อย่างไรก็ตามด้วยความประหลาดใจอย่างยิ่งของเจย์เขาตระหนักว่าเขาทำให้เธอสับสนกับคนอื่นเมื่อเธอบอกเขาว่า “ฉันชื่อแองเจลีน เซเวียร์”
นาน ๆ เข้า เขาก็อึ้ง ใบหน้าที่สวยงามราวกับรูปปั้นกรีกของเขาโค้งเป็นรอยยิ้มโดยไม่มีเหตุผล
เธอเป็นหลานสาวของคุณปู่เซเวียร์ จากเมืองนางแอ่น ที่มาเยี่ยม!
“ พี่ใหญ่ พี่ดูดีมากเวลาที่ยิ้ม” เธอพูดอย่างไร้เดียงสา
เจย์เคยได้ยินเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับเด็กหญิงวัยสิบขวบจากการฟังผู้ใหญ่ต่างพูดชื่นชมเธอ พวกเขายกย่องความฉลาดที่ยอดเยี่ยมของเธอเสมอ เธอจะไม่มีเคยแพ้เด็กผู้ชายได้อย่างไรกัน อย่างไรก็ตามเจย์ไม่ได้คาดหวังว่าสาวฉลาดที่พวกเขาพูดถึงจะดูอ่อนโยนและน่ารักขนาดนี้
“เธอจะแต่งงานกับฉันเมื่อเธออายุมากขึ้นหรือไม่?” เจย์รู้สึกว่าคำพูดนั้นโพล่งออกมาจากปากของเขาโดยที่เขาไม่ได้หมายถึงอะไร
โดยไม่คาดคิดเธอพยักหน้าอย่างตาเขียว
ความรักของเธอที่มีต่อเขาคงเริ่มต้นในขณะนั้น
เพร้ง—
ความสนใจของเธอลดลงครู่หนึ่งและชามในมือของเธอก็ตกลงที่พื้น
เสียงดังดึงโรสกลับเข้าสู่ความเป็นจริง เมื่อเธอเห็นกองกระเบื้องที่แตกบนพื้นเธอรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ แต่เธอก็ไม่มีน้ำตาที่จะร้องไห้ออกมา
“อ่า -” เธอถอนหายใจอย่างหดหู่ ชามในบ้านอาเรสมีราคาแพง
เจย์มีนิสัยชอบซื้อของใช้ในบ้านอย่างหุนหันพลันแล่น มันน่าสงสัยที่สุดว่าเขาจะทำอะไรที่จิ๊บจ๊อยมาก ๆ เขาไม่เคยสนใจเกี่ยวกับการออกแบบหรือการใช้งานจริงของสิ่งของ สิ่งเดียวที่สำคัญคือพวกมันแพงที่สุดที่เงินจะซื้อได้
เหตุผลที่เหมาะกับลักษณะเจ้ากี้เจ้าการของเจย์: คุณจะได้รับสิ่งที่คุณจ่ายไป
ยิ่งไปกว่านั้นด้วยโรคย้ำคิดย้ำทำที่แปลกประหลาดของพ่อและลูกชาย พวกเขาอาจตัดสินใจทิ้งเครื่องปั้นดินเผาทั้งชุดหลังจากที่ชิ้นส่วนนั้นแตก
โรสจะต้องจ่ายค่าทดแทนมหาศาลหรือไม่?
ได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างน่าสยองจากห้องครัวและความอยากรู้อยากเห็นของเขาทำให้เขาผลักประตูห้องครัวออก เมื่อเขาเห็นเศษกระเบื้องสีชมพูบนพื้นใบหน้าหล่อของเจนสันก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
“เจนสัน มันเป็นอุบัติเหตุ” โรสฝืนยิ้มแห้ง ๆ
เจนสันรีบวิ่งอย่างลนลานและเอื้อมมือไปหาชิ้นส่วนที่แตกหัก
กลัวว่าเด็กชายอาจตัดมือของเขา โรสจึงรีบเอื้อมมือมาขวาง “เจนสัน อย่าหยิบ—”
อย่างไรก็ตามเจนสันดูเหมือนจะสูญเสียความรู้สึกของเขาไป เขาทุบโรสลงกับพื้นและมือของโรสก็เผลอกดเข้ากับขอบคมของเซรามิกที่แตก เธอพบว่าตัวเองมีเลือดออกทันที
โรคหวาดผวาของเด็กน้อยทำให้เธอกรีดลึกลงไปในใจของเธอ
เจนสันไม่ได้รู้สึกผิดหรือสงสารเลยแม้แต่น้อยกับการบาดเจ็บของโรส สิ่งที่เขาใส่ใจคือหยิบชิ้นส่วนที่แตกหักและนำออกจากครัวโดยเร็วที่สุด
ยังคงกังวลเกี่ยวกับเจนสัน โรสวิ่งตามเจนสนออกไปทันทีโดยไม่สนใจว่าเธอจะบาดเจ็บ
อย่างไรก็ตามเจนสันรู้สึกเกลียดชังเธอในขณะนั้นเท่านั้น เขาหยิบบล็อกของเล่นบนโต๊ะแล้วเขวี้ยงใส่โรส “เธอคือคำสาป ไปให้พ้น”
เมื่อบล็อกของเล่นกระทบกับโรส เธอรู้สึกชาที่ไม่สามารถแม้เเต่จะร้องไห้ออกมาได้
ไม่สนใจเธอ เจนสันวางเศษชิ้นส่วนที่แตกหักลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง นำขวดกาวพิเศษและติดมันเข้าด้วยกันอย่างระมัดระวัง
แม้ว่าชิ้นส่วนนั้นจะละเอียดเกินไปที่จะซ่อมแซม แต่เจนสันก็ยังคงพยายามอย่างเต็มที่ ท้ายที่สุดเขาก็ไม่สามารถทำให้มันกลับมาเป็นแบบเดิมได้
เจนสันเริ่มร้องไห้และโรสก็ตระหนักว่าชามอาจมีคุณค่าทางจิตใจต่อเจนสัน
“เจนสัน ให้ฉันช่วยไหม?” เธอถามอย่างไม่แน่ใจ
“ไป—” เจนสันโยนชามที่แตกในมือลงบนโต๊ะแล้วจ้องไปที่โรส “ไปให้พ้น!”
โรสตัวสั่นและดวงตาของเธอเป็นสีแดง เธอไม่สามารถแม้แต่จะติติงเจนสันในความหยาบคายของเขาได้
เธอรู้สึกว่าถ้าเธอไม่ทอดทิ้งเขาเมื่อห้าปีก่อนเจนสันก็คงไม่ลงเอยแบบนี้
อย่างไรก็ตามโรสประเมินความขี้งอนของเจนสันต่ำไป เมื่อต้องการแก้แค้น ดูเหมือนว่าเจนสันจะเปลี่ยนใจในขณะที่เขารีบพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “โอเค คุณช่วยเอากาวคืนกลับมา”
โรสรู้สึกยินดีที่ได้รับโอกาส เธอจะทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อปรับปรุงความเข้าใจที่ไม่ดีของเจนสันที่มีต่อเธอ
โรสเดินไปนั่งข้าง ๆ เจนสัน เมื่อเธอหยิบชามที่ปะติดปะต่อกันออกจากมือของเจนสัน เธอก็รู้ว่ามีซุปเปอร์กาวรั่วไหลอยู่ทั่วทุกด้าน ขณะที่เธอสัมผัสชามมันก็ติดอยู่ที่มือของเธอ
โรสจ้องมองไปที่เจนสันด้วยความตกใจ “ช่วยเอามันออกไปจากฉันที”
เจนสันกัดฟันและคำราม “นี่คือการลงโทษที่คุณสมควรได้รับ”
โรสสังเกตเห็นความเกลียดชังที่เกิดขึ้นซึ่งไม่ควรอยู่ในสายตาของเด็ก ๆ น้ำเสียงของเธอดูดุดันและเธอพูดว่า“ เจนสันมันเป็นแค่ชามเท่านั้น คุณเป็น—”
“นั่นคือชามที่แม่ใช้!” เจนสันร้องเสียงหลง
จากนั้นเจนสันก็วิ่งหนีไป
โรสตะลึง!
ของเหลวร้อนไหลซึมออกมาจากดวงตาของเธอ โรสทรุดตัวลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง เธอยกมือข้างที่ว่างขึ้นและตบตัวเองอย่างรุนเเรง
เธอเป็นคนที่ทำให้เจนสันเป็นอย่างทุกวันนี้
‘คุณเก็บเกี่ยวสิ่งที่คุณหว่าน!’
หลังจากร้องไห้สักพักเธอก็ดึงตัวเข้าหากัน หลังจากที่ติดอยู่นาน โรสก็สามารถละลายและเอากาวซุปเปอร์ออกได้
เมื่อเธอมองไปที่ชามที่ได้รับการซ่อมแซมอย่างไม่ดีนัก เธอก็พบตัวอักษรพิเศษที่สลักอยู่ที่ก้นชาม: ตัว“C”!
น้ำตาร้อนปริ่มในตาของโรส นั่นคือชามใบเดียวกับที่เธอซื้อเมื่อหลายปีก่อนและ C ก็หมายถึง“ Care” ในระหว่างการแต่งงานเจย์รู้สึกแปลกแยกจากเธอมากและไม่แสดงความรักกับเธอ เธอสลักตัวอักษรที่ด้านล่างของชามพิเศษเพื่อเตือนตัวเองว่าเขาสำคัญกับเธอแค่ไหน
มันกลายเป็นที่มาของความแข็งแกร่งเมื่อเธอต้องทนต่อการทารุณกรรมเลือดเย็นทั้งหมดของเขา
เธอไม่รู้เลยว่าเจนสันลูกชายของเธอได้เปลี่ยนมันให้เป็นสมบัติอันล้ำค่าของเขา
เจนสันไม่ได้เห็นแม่ของเขาตั้งแต่เขายังเป็นทารกดังนั้นเขาจึงโหยหาเธอตลอดเวลา ความปรารถนาของเขาเป็นเหมือนเมล็ดพันธุ์ที่กำลังผลิบาน เมื่อเวลาผ่านไปมันก็งอกและเติบโตเป็นต้นไม้สูงตระหง่านในที่สุด
เขาคิดถึงเธอมากจนกลายเป็นโรคหนึ่ง!
น้ำตาไหลอาบใบหน้าของโรส แต่รอยยิ้มอันอบอุ่นของเธอกลับเบ่งบานราวกับดอกไม้
‘ไม่เป็นไรเจนสัน แม่กลับมาแล้ว’
โรสทำความสะอาดและเดินไปที่ประตูของเจนสัน เธออ่านบทกวีสำหรับเด็กด้วยน้ำเสียงที่ค่อย ๆ ดีขึ้นเจือด้วยน้ำตาเธอเบา ๆ
‘ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปความรักของแม่กลับมาแล้ว’
