ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 176
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 176
เธอพยายามอย่างที่สุดเพื่อจะทำตัวดีกับพ่อของเธอตลอดหลายวันมานี้ แต่ดูเหมือนว่าคุณพ่อของเธอก็ยังไม่ชอบเธอเหมือนเดิม
เมื่อเจย์เข้าบ้านไปพร้อมอุ้มร็อบบี้น้อย โรสก็นั่งอย่างกระสับกระส่ายอยู่บนโซฟารอลูก ๆ ของเธอ เมื่อเธอเห็นเจย์อุ้มร็อบบี้น้อยผู้หลับไหลมาในมือ ในขณะที่เจนสันจับมือเซ็ตตี้น้อยที่ดูง่วงเหงาหาวนอนมา หัวใจของโรสก็จมดิ่งลงเล็กน้อย
โรสรู้จักกันดีในด้านการบังคับ แต่เมื่อเห็นว่าเขาแม้แต่เลือกปฏิบัติกับเด็ก ๆ ด้วย เธอจึงมองเขาในแง่ร้ายมากในตอนนี้
“คุณแม่” เมื่อเซ็ตตี้น้อยเห็นแม่ของเธอ เธอก็โยนตัวเองในอ้อมแขนของแม่เธออย่างน่าสงสาร
โรสลูบหัวน้อย ๆ ของเธออย่างนุ่มนวล เสียงของเซ็ตตี้น้อยแฝงไว้ด้วยร่องรอยของความเสียใจที่แทบสังเกตไม่ได้ มันชัดเจนว่าเธอใจสลายกับการปฏิบัติที่ไม่ยุติธรรมของพ่อเธอ
โรสอุ้มเซ็ตตี้น้อยขึ้น จับมือของเจนสัน แล้วเดินขึ้นข้างบน
“โรส!”
สายตาล้ำลึกและเงียบสงบของเจย์ตกไปที่หลังอันบางแต่ยืดหยุ่นของโรส
โรสที่ยืนอยู่บนบันไดขั้นบนสุด หันหัวของเธอกลับมา ดวงตาดั่งฤดูใบไม้ผลิของเธอสั่นไหวและผสมกับร่องรอยความต่อต้านและไม่พอใจต่อเขา
“มีอะไรให้ฉันช่วยเหรอ ท่านอาเรส?” เสียงของเธอทั้งมั่นคงและแข็ง
“ฉันหิว ทำบะหมี่ให้ฉันถ้วยหนึ่งที” เสียงสั่งอันหนาของเขาแฝงด้วยความอ่อนโยนที่มองไม่เห็น
เพื่อที่จะยืนยันข้อสงสัยที่เขามีในหัวใจ เขาต้องทดสอบเธอ
เขาจะใช้ทุกวิถีทางเพื่อทดสอบเธอ
โรสตกใจมาก เจย์มีโรคทางเดินอาหารที่รุนแรงดังนั้นเขาจึงเข้มงวดกับตัวเองมากเป็นเวลาหลายปี เขามักรักษาความเข้มงวดไว้และไดเอตอย่างสม่ำเสมอ
เขาไม่กังวลว่าเขาจะทรมานกับอาการโรคกระเพาะกำเริบหลังจากกินก่อนนอนรึไง?
“โอเค” โรสยอม ด้วยตัวตนของเธอตอนนี้ ดูเหมือนจะไม่มีเหตุผลที่เธอต้องโน้มน้าวให้เขากินอย่างถูกเวลา
หลังจากพาเด็ก ๆ เข้าไปนอน โรสก็เดินลงมาข้างล่าง เจย์กำลังนั่งอยู่ที่โซฟา ดวงตาดั่งเหยี่ยวจ้องมองที่เธอ
จินตนาการเป็นสิ่งที่น่ากลัวอย่างมาก มันแม้กระทั่งทำให้เขาเริ่มเชื่อมโยงเธอกับแองเจลีน เขาอาจเห็นเงาของแองเจลีนในทุกคำพูดและการกระทำของเธอ
ยกตัวอย่างด้วยการมองที่หน้าเธอว่าเธอจะลังเลในการทำบะหมี่ให้เขาหรือไม่ หากเป็นแองเจลีน เธอจะลังเลเช่นกัน แองเจลีนจะกังวลเรื่องโรคทางเดินอาหารของเขาที่อาจกำเริบอีก แต่เธอก็ไม่อยากให้เขาหิวโซเช่นกัน…
โรสเข้าไปในครัวแล้วทำบะหมี่จืด ๆ ชามหนึ่ง มันไม่มีน้ำมันและพริก…
เจย์ยกสายตามองเธอ นี่เธอกำลังดูแลท้องของเขา?
“เอ่อ… แล้วฉันจะกินมันยังไง?” เขาจงใจทำให้เรื่องมันยากสำหรับเธอ
โรสม้วนเส้นบะหมี่ด้วยส้อมแล้วจับมันใส่ “แบบนี้?”
เจย์ “…”
“เราไม่มีเครื่องปรุงเหรอ?” เจย์ถามด้วยสีหน้ามืดมน
โรสตะกุกตะกัก “ฉันไม่ได้ใส่เพราะคิดว่ามันยุ่งยากที่จะทำ”
เป็นข้อแก้ตัวที่ห่วยมาก
เจย์ทำหน้าไม่พอใจ “มันยากมากเหรอสำหรับเธอที่จะทำบะหมี่ให้ฉันแค่ชามเดียว?”
โรส “…”
ความเงียบคือคำตอบ!
“ฉันต้องการรสเผ็ดในนี้” เขาสั่ง
เธอเดินเข้าไปในห้องครัวอย่างหมดทางเลือกแล้วใส่พริกเท่าที่จำเป็นก่อนที่จะนำมันออกไปอีกครั้ง
เจย์รับถ้วยมา เมื่อเขาเห็นบะหมี่ที่ทั้งเปียกและบวม เขาก็พบว่ามันดูอ่อนนุ่ม เหมือนบะหมี่ของแองเจลีน
มันเป็นแค่บะหมี่ถ้วยเล็ก ๆ แต่เขากลับใช้เวลานานกว่าจะจัดการมันหมด
เขาไตร่ตรองคำถาม ทำไมโรสถึงได้มีความคล้ายคลึงกับแองเจลีนของเขาขนาดนี้?
พวกเธอเป็นคนละคนกัน แต่ทำไมเธอถึงมอบความรู้สึกแปลก ๆ แต่รุนแรงให้เขา?
