ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 177
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 177
เจย์สำเร็จในการกระตุ้นโรคกระเพาะของเขาในกลางดึกคืนนั้น
ท้องของเขาปวดมากและเขาพบว่าเขานอนไม่ลงเลย เขาไม่มีทางเลือกนอกจากเดินลงไปเพื่อหายาของเขา และเขาก็จบที่การสะดุดบันได ทำให้โรสต้องตื่นขึ้นมาเมื่อเธอได้ยินเสียงดัง
โรสเดินมาด้วยเสื้อโค้ทที่พาดไว้บนไหล่ เธอมองเจย์ที่นั่งอยู่ที่บันไดและกุมท้องของตัวเอง เธอรู้ทันทีว่าโรคของเขากำเริบ
เธอรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็วแล้วแบกเจย์กลับไปที่ห้องของเขา แต่เจย์สูงหกฟุตสอง และไม่มีแรงพอจะช่วยเหลือตัวเองในตอนนั้น โรสขยับเขาไม่ได้เลย
เธอไม่มีทางเลือกนอกจากวิ่งลงบันไดไป หลังจากหายาของเขาเจอ เธอก็เทน้ำอุ่นให้เขาแก้วหนึ่งแล้วกลับมาอยู่ข้างเขา เธอป้อนยาให้เขาด้วยตัวเอง
“เธอให้บ้าอะไรกับฉัน?” ถึงแม้เจย์จะเจ็บปวดมากและแทบขยับไม่ได้ แต่ด้วยความมุ่งมั่นแรวกล้าของเขายังช่วยให้เขามีสติครบถ้วนอยู่
โรสกล่าวอย่างไม่ลังเล “นี่มันยาสำหรับท้องของนาย! ยาเม็ดแมกนีเซียมอลูมิเนียมคาร์บอเนตและโอเมพราโซล!”
ความแปลกใจปรากฏบนดวงตาเหยี่ยวของเขา มันมียาแก้ปวดท้องมากมายในกล่องยา แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าเขาใช้ยาเพียงแค่สองชนิดนี้สำหรับอาการกรดไหลย้อนและเยื่อบุกระเพาะอาหารแทนดอมเพอริโดนที่จะไปเพิ่มการเคลื่อนไหวของกระเพาะอาหาร?
เขาทนไม่ได้กับดอมเพอริโดนและจะอ้วกออกมาทุกครั้งเมื่อกินมัน
ดวงตาที่สดใสและเป็นประกายของเจย์เบิกกว้างทันที เขาแปลกใจเมื่อเขาสังเกตเห็นความกังวลและความกระวนกระวายที่ไม่สามารถเข้าใจได้ในดวงตาของโรส
เขามักจะทำหน้าไม่พอใจกับเธอเสมอ และเธอก็มักจะตอบโต้กับคำพูดร้าย ๆ ภายใต้การพยายามทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เขาคิดว่าเธอต้องเกลียดเขาสุดหัวใจ!
“ฉันต้องการดอมเพอริโดน” เขากล่าวอย่างอ่อนแรง
เขาทนไม่ไหวและต้องการทดสอบเธออย่างที่สุด!
แล้วโรสจะไปรู้ได้ยังไงว่าเจย์กำลังทดสอบเธอ? ความรู้สึกของเธอเต็มไปด้วยความเป็นธรรมชาติ
“เราไม่มีดอมเพอริโดน” เธอบอกปัดเขา
เธอกังวลว่าเขาจะสับสนกับโรคของตัวเอง จึงจะอธิบายได้ว่าทำไมเขาจึงพยายามกินยาที่ตัวเองแพ้ โรสบังคับให้เขากลืนยาแมกนีเซียมอลูมิเนียมคาร์บอเนตและโอเมพราโซล…
เจย์จ้องหญิงสาวที่ไม่เชื่อฟังอย่างไร้พลัง หลังจากกลืนยาแก้ปวดท้องลงท้อง บางทีอาจเป็นเพราะอากาศเจ็บปวดของเขานั้นทุเลาลง เขาจึงพยายามลุกอย่างช้า ๆ แต่ยังโซเซ เขาเกือบสะดุดล้มอีกครั้งเพราะร่างกายของเขาอ่อนแอเกินไป โรสไม่มีทางเลือกนอกจากช่วยเขา
“ให้ฉันช่วยนายขึ้นบันไดเอง ท่านอาเรส!”
เจย์ไม่ได้ปฏิเสธเธอในครั้งนี้
โรสรู้ว่าเขาไม่ชอบแตะต้องเธอ ดังนั้นเธอจึงประคองมือเขาอย่างระมัดระวังมาก ด้วยการกระทำของเธอ ยังไงก็ตาม มันดูไม่เหมือนการพยายามช่วยคนป่วยสักนิด
เจย์โมโห “นี่คือวิธีช่วยคนป่วยของเธอรึไง?”
โรสดึงแขนของเขามาโอบคอเธอ ยอมให้ทั้งร่างของเขาพิงกับหลังของเธอ เธอลากเขาขึ้นบันไดด้วยความพยายามดั่งเฮอร์คิวลีส
เมื่อเธอพาเจย์มาถึงเตียงในที่สุด เขาก็ผลอยหลับแล้วกรน
โรสถอดรองเท้า, ถุงเท้า, เสื้อคลุม… จากนั้นเธอก็ห่มผ้าให้เขาอย่างระวัง
โรสเหนื่อยมากจนหอบหายใจอย่างต่อเนื่อง
เธอจ้องที่ชายผู้ผลอยหลับไปอย่งรวดเร็ว สายตาของเธอกวาดไปที่ดวงตาและคิ้วของเขา คิ้วของเขาขมวดเป็นบางครั้งเพราะท้องของเขายังปวดอยู่
โรสหน้ามุ่ยด้วยความโกรธ “สมน้ำหน้า ทำไมนายถึงกินบะหมี่เข้าไปทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามีปัญหาเรื่องระบบย่อยอาหาร! กับของเผ็ดด้วย! ใครเขาทำกันแบบนั้น?”
จากนั้นเธอก็ปิดไฟแล้วเดินย่องออกไป
ท่ามกลางความมืดมิดของราตรี เจย์พลันเปิดดวงตาที่คมดั่งดวงตาเหยี่ยวขึ้น!
‘ความลับอะไรที่เธอซ่อนไว้กันแน่ โรส?’
วันต่อมา เจย์ตื่นเช้ากว่าปกติ
โรสยังคงอยู่บนเตียงเพราะเธอนอนไม่เพียงพอเมื่อคืน
เมื่อเหล่าก้อนความน่ารักลงมาข้างล่าง พวกเขาก็เห็นเจย์กำลังทำอาหารให้พวกเขาในครัว
“ไม่ใช่คุณแม่เหรอที่เป็นคนที่มื้อเช้าให้น่ะคุณพ่อ?” เจนสันยืนอยู่ที่ประตูห้องครัว เขาดูสงสัยมาก
เจย์หยุดการกระทำของเขา เขาสงสัยว่าเธอจะตื่นได้หรือเปล่า
