ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 18

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 18

ในเวลาตอนเย็น เจย์กลับมา

โรสนั่งบนโซฟาใบหน้าบวมและจมูกเขียวในขณะที่เธอถือหนังสือบทกวีไว้ในมือ มีผ้ากอซหนาพันรอบมือขวาของเธอ เธอจ้องมองเจย์อย่างขมขื่น

“ดูเหมือนว่าคุณจะคิดมากเมื่อคุณขอให้ฉันทำความสะอาดชามในตู้ด้านล่าง” โรสกล่าวอย่างไม่พอใจ

เจย์เดินมาหาเธอแบบลวก ๆ ถอดเสื้อสูทที่ตัดเย็บพิเศษด้วยมือ ปลดเนกไทสีดำของเขาและจ้องมองไปที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ บนโซฟา

“ทำหน้าแบบนั้นคืออะไร? คุณพยายามแบล็กเมล์ฉันเพื่อเงินหรือเปล่า” ริมฝีปากที่เซ็กซี่และมีเสน่ห์พ่นคำที่ฟังเเล้วขัดหูออกมาอีกครั้ง

ผิวของโรสซีดมาก ดูเหมือนว่าการทุบเพียงเล็กน้อยจะทำให้เธอช้ำได้อย่างง่ายดาย

ด้วยความที่เจนสันดึงตัวเธอออกไปด้วยความรุนแรงขนาดนี้นอกจากเขาจะเขวี้ยงบล็อกของเล่นใส่หน้าเธอแล้ว ใคร ๆ ก็นึกได้ว่าตอนนี้เธอรู้สึกอับอายแค่ไหน

โรสลุกขึ้นยืนทันที เงยหน้าขึ้นมอองไปที่เจย์ เธอดีดนิ้วกลางของเธอและคำรามว่า “ท่านอาเรสถ้าคุณต้องการแก้แค้นฉันอย่าได้ลังเล แต่อย่างน้อยโปรดใช้สมองของคุณด้วย เมื่อคุณทำมันก็อย่าเกี่ยวข้องกับเด็กที่ไร้เดียงสา”

รูม่านตาของเจย์ขยายออก—

ทันใดนั้นเขาก็คว้ามือเล็ก ๆ ของเธอไว้ โรสอ้าปากค้างด้วยความเจ็บปวด

เจย์ดันนิ้วกลางของเธอลงแล้วเขาก็พูดด้วยท่าทางเย็นชาและเจ้ากี้เจ้าการว่า“ ฉันอยากจะล้างขยะในตู้ด้านล่างมาโดยตลอด แต่อย่างที่เธอรู้ฉันมีโรคย้ำคิดย้ำทำ ดังนั้นช่วยทิ้งมันเมื่อเธอออกไปจากที่นี่ด้วย”

หน้าอกของโรสลุกเป็นไฟด้วยความโกรธและเธอก็เดือดดาล “แน่นอนถ้านั่นคือสิ่งที่คุณต้องการ แต่เจนสันล่ะ? คุณเคยเข้าใจความรู้สึกของเขาบ้างไหม?”

เจย์ลดเสียงลงเพื่อให้มีเพียงสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน ด้วยน้ำเสียงที่ดุร้ายไม่แพ้กันเขาเปล่งเสียงอย่างไม่พอใจ “แล้วคุณคิดถึงความรู้สึกของเขาเหรอ เมื่อคุณทอดทิ้งเขาไป?”

โรสทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างอ่อนแรงการประณามของเจย์ทำให้เธอละะอายใจและอักอ่วนในทันที ทั้งหมดทุกสิ่งที่เธอต้องการทำคือซ่อนตัวอยู่ใต้ก้อนหิน

“ฉันผิดไปแล้ว” เธอเงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปที่เขาทั้งน้ำตา “ถ้าฉันรู้ว่ามันจะทำให้เขาเจ็บปวดมากขนาดนี้ฉันจะไม่มีวันทิ้งเขาที่นี่และเลี้ยงดูเขาด้วยตัวเองแม้ว่าฉันจะต้องร้องขอชีวิตก็ตาม!”

เจย์จ้องไปที่ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นและววตาแห่งความรังเกียจ “ออกไปซะ!”

โรสคว้ากระเป๋าถือของเธอจากโซฟาและวิ่งออกไปด้วยความละอายใจ

เจย์ทิ้งร่างของเขาจมลงบนโซฟา แม้ว่าเขาจะแก้แค้นโรส แต่เขาก็ไม่รู้สึกถึงความสุขแม้แต่น้อยเมื่อเห็นว่าเธอดูละอายใจเพียงใด

โรสพูดถูก เพื่อที่จะแก้แค้นเธอ เขาลากเจนสันผู้บริสุทธิ์เข้ามาเกี่ยวข้อง เขาจะมีความสุขได้อย่างไรถ้าเขาทำร้ายลูกชายของเขาเอง?

จู่ ๆ เจย์ก็ตระหนักได้ว่าตัวตนที่ทรงพลังของเขาไม่มีทางที่จะกลับมาหาโรสได้ เจย์ทำร้ายแม่ของลูกชายและทำร้ายเจนสันด้วย

เจย์ไปที่ห้องของเจนสันชั้นบน เมื่อเขากำลังจะเคาะประตูของเจนสัน จู่ ๆ ประตูก็ถูกเปิดออก

สีหน้าของเจนสันสงบมากทำให้เจย์ประหลาดใจเล็กน้อย ที่ผ่านมามันยากที่จะทำให้เจนสันสงบลงได้เมื่อเขาคลั่งเดือด บางครั้งเจย์ต้องใช้ยาเพื่อทำให้เขาสงบลง

“เจนสัน ถ้าลูกไม่ชอบเธอ คุณพ่อจะบอกเธอว่าไม่ต้องมาพรุ่งนี้” เจย์ลูบหัวของเจนสัน

เจนสันพูดอย่างเรียบ ๆ ว่า “พ่อตัดสินใจเองเลย”

เจย์ตะลึงเล็กน้อย เจนสันดูเหมือนจะไม่ได้จะผลักไสโรสอย่างที่เขาคาดหวัง

‘มันแปลก เมื่อใดก็ตามที่คนแปลกหน้าเข้ามาในบ้าน เจนสันไม่เคยชอบใครเลย นอกจากนี้ยังมีเหตุการณ์ที่ตาดไม่ถึงระหว่างพวกเขาในวันนี้ เจนสันควรรังเกียจเธอแบบสุด ๆ ไปเลยไม่ใช่หรือ?’

“บทกวีที่เธออ่านก็ไม่เลว” ทันใดนั้นเจนสันก็พูดขึ้น

ใบหน้าหล่อเหลาของเจย์ตกตะลึง

“ลูกกำลังชมเธออยู่หรือเปล่า?”

“ผมแค่ระบุข้อเท็จจริง!”

“อ่านให้พ่อหน่อยสิ!” เจย์อยากรู้อยากเห็นขึ้นมา ลูกชายของเขาไม่เคยสนใจงานวรรณกรรมเลย แต่จู่ ๆ เขาก็รับรู้ถึงความงดงามของบทกวี

เจนสันที่กำลังลังเล

แม้ว่ากวีนิพนธ์จะสวยงามมาก แต่เขาก็ไม่มีวันอ่านออกเสียงบทกวีที่เต็มไปด้วยอารมณ์เช่นนี้แม้ว่ามันจะฆ่าเขาก็ตาม

เจย์รู้ดีว่าเจนสันดื้อแค่ไหนและเขาจะไม่สามารถบังคับให้เขาทำอะไรได้

“ก็ดี ลืมมันไปเถอะ” เขากลับไปที่ห้องศึกษาของเขา

…

แม้ว่าโรสจะรีบไปโรงเรียนอนุบาล แต่เธอก็ยังมาสายไปสองชั่วโมง

ร็อบบี้และเซ็ตตี้กลับมาอยู่ในห้องทำงานของคุณครูและคุยกับคุณครูอย่างกระตือรือร้น

“คุณครูครับ ทำไมแม่ของเรายังไม่มา ช่วยโทรหาแม่และเตือนแม่ว่าเขาทิ้งลูกสองคนไว้ที่โรงเรียนอนุบาลได้ไหมครับ?” ร็อบบี้กล่าว

ทูตสวรรค์ตัวน้อยเซ็ตตี้ปกป้องแม่ของเธอทันที “พี่ร็อบบี้ แม่งานยุ่งไม่ต้องห่วง”

แม้ว่าคุณครูจะพบพวกเขาเป็นครั้งแรก แต่พวกเขาก็ตกหลุมรักทูตสวรรค์ตัวน้อยทั้งสองแล้ว พวกเขาน่ารักน่าชังและช่างพูดเก่ง

คุณครูท่านหนึ่งอดไม่ได้ที่จะถามว่า “หนูสองคนดูไม่เหมือนกันเลย หนูเป็นฝาแฝดกันจริง ๆ เหรอจ้ะ?”

“แน่นอนมันเป็นเพราะหนูได้รับจุดเด่นของแม่มาทั้งหมดและร็อบบี้ก็ได้รับจุดด้วยทั้งหมดของแม่ นั่นคือเหตุผลที่เราดูแตกต่างกัน” เซ็ตตี้พูดซ้ำสิ่งที่เธอเคยได้ยินแม่พูด

ร็อบบี้หักล้างคำพูดของพี่สาวทันที “ไร้สาระมันเป็นเพราะพวกเราคนหนึ่งดูเหมือนพ่อและอีกคนดูเหมือนแม่ตังหาก”

เซ็ตตี้หน้ามุ่ย “ฉันไม่อยากเป็นเหมือนพ่อฉันอยากสวยเหมือนแม่”

“เธอมั่นใจได้เลยว่าความปรารถนาของเธอป็นจริง” ร็อบบี้พึมพำ

ครูต่างพากันขบขันกับความน่ารักของเด็ก ๆ และหัวเราะจนต้องกุมท้อง

เมื่อโรสมาถึงในที่สุด คุณครูท่านหนึ่งก็บอกเธออย่างติเตือนว่า “ดิฉันทราบว่าคุณยุ่งกับงาน แต่การมาส่งลูกก่อนเวลาและมารับพวกเขาหลังเลิกเรียนช้าแบบนี้จะไม่ดีต่อการเติบโตของพวกเขาโปรดรับทราบตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป”

โรสพยักหน้า

อย่างไรก็ตามเธอกังวล ในวันพรุ่งนี้เธอควรทำอย่างไร?

เธอพาเด็ก ๆ กลับบ้านด้วยหัวใจที่หนักอึ้งในขณะที่ร็อบบี้และเซ็ตตี้ยืนอยู่ตรงหน้าเธอเหมือนทูตสวรรค์น้อยผู้พิทักษ์

“คุณแม่ ช่วยบอกความจริงทีครับทำไมแม่ถึงได้รับบาดเจ็บ?” ร็อบบี้ซักถามโรสด้วยสีหน้าตรง ๆ

“ตาของแม่แดงเหมือนกระต่ายเลย แม่ร้องไห้!” เว็ตตี้อ้าปากค้าง

โรสมองไปที่เด็กน้อยน่ารักทั้งสองคนที่ห่วงใยเธอมาก อย่างไรก็ตามเธอไม่สามารถบังคับตัวเองให้บอกพวกเขาได้ว่าไเธอรู้สึกแย่แค่ไหน

พวกเขารักเธอเพราะเธอทุ่มเทตัวเองเพื่อรักพวกเขามาตลอดห้าปีที่ผ่านมา ความรักของพวกเขาคือกันและกัน

อย่างไรก็ตามเจนสันโชคไม่ดีเท่า

“แม่ไม่เป็นอะไร” โรสพูดอย่างร่าเริง

เด็กทั้งสองกอดเธอเบา ๆ “แม่ทำได้” พวกเขากระซิบ

ในคืนนั้นจู่ ๆ เซ็ตตี้ก็เป็นไข้อย่างหนัก โรสต้องพาลูกสาวไปโรงพยาบาลใกล้ ๆ กลางดึกเพื่อรับการรักษาฉุกเฉิน

โลกนี้กว้างใหญ่ไพศาลและความบังเอิญที่แปลกประหลาดที่ไม่มีอะไรให้ประหลาดใจ

แพทย์ในแผนกฉุกเฉินกลับกลายเป็นซิดนีย์น้องสาวต่างแม่ของเธอ

แม้ว่าทั้งโรสและซิดนีย์จะเป็นลูกสาวของตระกูลลอยล์ แต่พวกเขาก็ได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันที่บ้านเสมอ