ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 181

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 181

แองเจลีนมีออร่าที่ไม่สามารถปิดบังได้ ดวงตาและคิ้วของเธอพกพาความสุขของหญิงสาวที่ถูกประคบประหงมมาตั้งแต่เด็ก มันทั้งดูยโส, มั่นใจ, และรังสีไม่ธรรมดาซึ่งออกมาจากตัวตนของเธอนั้นมันเหมือนนักวิชาการที่อหังการเอามาก ๆ

ไม่ว่าจะเป็นส่วนผสมพิเศษของความแข็งแกร่งและความอ่อนโยนที่สลักลึกอยู่ในรากของเธอ หรือออร่าที่โดดเด่นและบริสุทธิ์อย่างเหลือเชื่อของเธอ เธอก็เป็นคนที่น่าทึ่งที่สุด

โรส ในอีกด้านหนึ่ง สวมเสื้อผ้าที่มีสีสันสดใสปะติดปะต่อเข้าด้วยกัน เธอดูเศร้าโศกและมีสายน้ำตาไหลลงมาจากใบหน้า เธอมีความงดงามและร่างกายที่น่าเย้ายวนอย่างแท้จริง แต่ข้อได้เปรียบทุกอย่างที่แสดงอยู่บนเธอนั้นเหมือนความผิดพลาดโดยบังเอิญจากการสรรสร้างจากพระเจ้า

เธอสำเร็จในการปกปิดคุณสมบัติอันยอดเยี่ยมของเธอและเน้นด้านที่ไม่ได้รับการขัดเกลาของเธอให้ชัดขึ้นในฐานะสาวบ้านนอก

เจ็ดปีก่อน แองเจลีนและโรสนั้นตรงกันข้ามกันโดยสิ้นเชิง

ความประหลาดใจอย่างสุดแสนปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาของเจย์ ทำไม หลังจากเจ็ดปีให้หลัง ทำไมโรสถึงได้สะท้อนเงาอันสดใสมากมายที่เป็นของแองเจลีน?

ในตอนที่เขากำลังจะหลุดเข้าไปในภวังค์ เสียงแตรรถก็ดังขึ้น

เมื่อเจย์หลุดออกมาจากความฟุ้งซ่านได้ เขาก็เห็นรถของแองเจลีนคว่ำ มันกระแทกกับไหล่ทางและกลิ้งตกหน้าผาไป โรส ยังไงก็ตาม เธอหายไป

“ย้อนกลับไป เกรย์สัน!” เจย์จ้องที่จอขนาดใหญ่ด้วยความตั้งใจอย่างสูง

เกรย์สันย้อนคลิปกลับไปถึงช่วงที่รถของแองเจลีนพังลงแล้วกดเล่น

ในตอนนั้น รถสีแดงของแองเจลีนเริ่มสั่นอย่างรุนแรง ยางใต้ที่นั่งคนขับเริ่มปล่อยควันออกมา ผู้ที่นั่งเบาะคนขับ แองเจลีนพยายามเปิดกระจกออกเพื่อจะออกมา แต่มันไม่ขยับเขยื่อน แองเจลีนยังทุบกระจกหน้าต่างด้วยความตื่นตระหนก ความหมดหวังและท้อแท้คืนคลานบนใบหน้าที่เคยสุขุมของเธอ

เธอดึงมือถือขึ้นมา ไม่มีทางรู้ว่าเธอกำลังโทรหาใคร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโทรติดไหม แต่เจย์รู้จากการขยับปากว่าเธอนั้นร้องคำว่า ‘เจย์’ ออกมา

หลังจากพบเจอช่วงเวลาของความตื่นตระหนกและความหมดหวังอยู่ไม่นาน รถก็พลันพลิกคว่ำแล้วกระแทกกับไหล่ทางข้างมัน ในทันใดนั้น โรสก็ยังเอิญเดินไปข้างหน้าของรถสีแดง

เมื่อรถของแองเจลีนกลิ้งลงหน้าผาไป โรสก็หายไปแล้ว

คลิปเล่นต่อไป แต่สมองของเจย์หยุดทำงานไปเรียบร้อยแล้ว

ดวงตาของเขา ซึ่งเคยมีชั้นน้ำแข็งเกาะมานานตลอดหลายปี พลันถูกหลอมละลายกลายเป็นน้ำตาที่ใสสะอาดแล้วไหลลงมา

วันนี้ เขาได้ดูเหตุการณ์ที่เขาไม่เคยมีความกล้าพอที่จะดูมาตลอดหลายปีและเข้าใจในที่สุดว่าแองเจลีนรู้สึกหมดหวังและท้อแท้มากเพียงใดในตอนที่เธอกำลังจะตาย เธอหวังอย่างมากว่าจะได้ยินเสียงของเขาในช่วงสุดท้ายของชีวิต วันนั้น เขากำลังมีประชุมที่สำคัญมากในห้องประชุม ดังนั้นมือถือของเขาจึงถูกปิดไว้

เมื่อเขาเปิดมือถืออีกครั้งหลังจากจบการประชุมแล้วพบสายที่ไม่ได้รับ 13 สายจากเธอเขาก็พลันรู้สึกกระวนกระวายและกลัวอย่างบอกไม่ถูก

เขานึกไปถึงภาพวาด ‘พระกายาหารมื้อสุดท้าย’ ที่ซึ่งพระเยซูถูกทรมานอย่างโหดร้ายหลังจากได้ทานอาหารกับสาวกทั้ง 12 ของพระองค์ เลข 13 นั้นเป็นเลขลางร้ายสำหรับทั้งเขาและแองเจลีน

เขาจำได้ว่ามือของเขาเริ่มสั่นเมื่อเขาถือมือถือในขณะที่โทรกลับไปหาแองเจลีนอย่างกระวนกระวาย โชคไม่ดี มันกลับมีเสียงตอบกลับว่า “หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้”

ในตอนนั้นเอง ทุกอย่างก็พลันมืดลงแล้วเขาก็แทบจะทรุดลงกับพื้น

ในเวลาไม่นาน ข่าวที่ร้ายกาจเกี่ยวกับอุบัติเหตุของแองเจลีนก็ได้รับการยืนยัน เขา ยังไงก็ตาม ไม่ได้หลั่งน้ำตาเลยสักหยด เขานั่งอยู่ในบาร์แล้วดื่มจนหลงลืมทุกอย่าง ต่อมาเขาถูกส่งตัวไปยังแผนกผู้ป่วยหนักสำหรับผู้แพ้แอลกอฮอล์ เมื่อเขาออกมาจากโรงพยาบาลในสามวันให้หลัง ขบวนงานศพของแองเจลีนก็จบลงไปแล้ว

ทุกครั้งที่เขานึกถึงแองเจลีน ความทุกข์ทรมานจะเข้าครอบคลุมเขา เขาไม่ใช่ชายที่ชอบการแสดงอารมณ์ความรู้สึก มีผู้หญิงมากมายที่รายล้อมเขา แต่ไม่มีสักคนที่เขาแม้แต่จะเหลือบมอง