ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 184

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 184

โรสจับที่หัวใจของเธอ เด็กทุกคนคือสมบัติล้ำค่าของพ่อแม่ พ่อแม่ทุกคนคงปวดใจหากเห็นลูกของพวกเขาถูกทุบตี เธอเคยบอกร็อบบี้ เจ้าเด็กบ้านั่นหลายรอบแล้ว ว่าห้ามเขารังแกคนอื่นเพียงเพราะเขาแข็งแรง เขาออกนอกลู่นอกทางจริง ๆ แล้วเหรอครั้งนี้?

เมื่อครูประจำชั้นกล่าวจบ เธอก็ไม่ได้วิจารณ์อะไรโรส เธอเพียงแค่กล่าวกับโรสด้วยท่าทางจริงจัง “คุณลอยล์ ฉันหวังว่าคุณจะเผชิญหน้ากับปัญหาของเด็ก ๆ อย่างตรงไปตรงมา และร่วมมือกับเราในการพัฒนาข้อบกพร่องของเด็ก ๆ นะคะ”

“แน่นอนค่ะ” โรสตอบ

ครูประจำชั้นจากไปพร้อมรอยยิ้ม โรสมองไปที่เด็กน้อยทั้งสอง หัวเล็ก ๆ ของทั้งสองก้มลงต่ำเหมือนพวกเขากำลังจะถูกฝังดิน เซ็ตตี้น้อยเองก็ดูกังวลอย่างมาก

“เงยหน้าขึ้นมา!” โรสยื่นมือของเธอออกไปดึงแก้มของพวกเขาขึ้น

เธอฉีกยิ้มอย่างใจกว้างให้เจนสันและร็อบบี้น้อย “กลับบ้านกันก่อนเถอะ”

เจนสันมองดูแม่ที่ดูอ่อนโยนของเขาอย่างสงสัย ไม่ใช่ว่าร็อบบี้น้อยบอกว่าคุณแม่จะดุร้ายมากเวลาอารมณ์เสียเหรอ?

โรสอุ้มเซ็ตตี้น้อยไว้ในอ้อมแขนแล้วหันหลังกลับ

เด็กดื้อทั้งสอง ร็อบบี้น้อยและเจนสันเดินตามเธอไปพร้อมกัน

ระหว่างทาง เจนสันเหลือบมองร็อบบี้น้อยหลายครั้งแล้วพึมพำ “ไม่ใช่ว่านายบอกว่าคุณแม่จะจัดการเราหากเราทำผิดเหรอ? ทำไมคุณแม่ดูไม่โกรธเลยสักนิด?”

ร็อบบี้น้อยวางมือจิ๋วของเขาที่ปากแล้วกระซิบเสียงเบา “ก่อนการประหาร เพชฌฆาตมักจะมอบรอยยิ้มผ่อนคลายให้นักโทษที่รอการประหารเสมอ”

คำพูดของเขาทำให้เจนสันหนาวไปถึงกระดูก ท่าทางของเขามิดมนทันที

ร็อบบี้น้อยดึงมือของเจนสัน “เวลาที่คุณพ่อลงโทษนายตอนที่ทำอะไรผิดเป็นยังไง?”

“ยืนอยู่ที่มุมห้อง” เจนสันตอบ

ร็อบบี้น้อยถอนหายใจอย่างโล่งอก “นั่นค่อยดีหน่อย ตราบใดที่เราไม่ถูกตีสองรอบซ้อน เราก็ยังเหลือตูดอีกข้างหนึ่งให้นั่งเก้าอี้”

เจนสันบีบก้นจิ๋ว ๆ ของเขา ท่าทางของเขาดูมืดมนกว่าเดิม

เมื่อโรสพาเด็ก ๆ กลับถึงบ้าน เธอก็พาเซ็ตตี้น้อยผู้ใสซื่อเข้าไปทำการบ้านให้เสร็จก่อน

“หนูทำการบ้านเสร็จแล้วค่ะคุณแม่ หนูขออยู่ข้างล่างแล้วเล่นกับของเล่นของหนูสักพักได้ไหม?” เซ็ตตี้น้อยจับมือของโรสแล้วทำตัวเหมือนเด็กที่ถูกตามใจ

เธอต้องการอยู่เพื่อที่จะเสนอความช่วยเหลือให้พี่ชายทั้งสองของเธอ เจนสันได้บอกเธอไว้ก่อนหน้าว่าหากคุณแม่ควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้วใกล้จะตีพวกเขาจนตาย ในฐานะสายลับสองหน้าของพวกเขา เซ็ตตี้น้อยต้องรับหน้าที่โทรให้คุณพ่อมาช่วย

โรสนั้นค่อนข้างอ่อนโยนกับเซ็ตตี้น้อยเพราะเธอไม่ได้ทำอะไรผิด “ทำตัวดี ๆ นะเซ็ตตี้ ขึ้นไปข้างบนแล้วปิดประตู อย่าออกมาจากห้องไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นที่นี่ก็ตาม”

เจนสันเลิกคิ้วของเขาแล้วขยับเข้าไปใกล้ร็อบบี้น้อย

เซ็ตตี้น้อยไม่มีทางเลือกนอกจากขึ้นไปชั้นบน

โรสแสดงท่างอนิ้วให้ร็อบบี้น้อย “เธอ มานี่เลย”

ทันทีที่ร็อบบี้น้อยเดนิเข้ามา โรสก็คว้าก้นของร็อบบี้น้อยด้วยมือที่เหมือนคีมของเธอ เธอคำรามอย่างน่ากลัว “แม่สมัครเรียนเทควันโด้ให้ลูกเพื่อส่งเสริมให้ร่างกายแข็งแรง ไม่ใช่ให้ใช้กำลังของลูกไปรังแกคนอื่น ลูกสู้หนึ่งต่อห้านี่ หืม? เก่งเอาเรื่องนี่ ใช่ไหม? ลูกทุบตีพวกเขาหนักมากจนตาพวกเขาบวมและหน้าฟกช้ำ ลูกเคยคิดถึงความรู้สึกพ่อแม่ของพวกเขาไหม ว่าพวกเขาจะเจ็บปวดใจเหมือนกัน?”

“ผมผิดไปแล้วครับคุณแม่ ผมผิดไปแล้ว ผมจะไปต่อยตีอีกแล้ว” ร็อบบี้น้อยจับก้นของตัวเอง แล้ววิ่งไปทั่วทั้งบ้าน