ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 19

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 19

หลังจากที่พ่อของโรสหย่ากับแม่ เขาก็แต่งงานกับผู้หญิงที่เป็นแม่ของซิดนีย์

แม้ว่าจะดูเหมือนการแต่งงานใหม่ทั่วไป แต่ซิดนีย์ก็อายุน้อยกว่าโรสเพียงสองปี

เมื่อพ่อของโรสหย่ากับอดีตภรรยา โรสอายุได้ห้าขวบ จากมุมมองดังกล่าวดูเหมือนว่าพ่อของโรสจะนอกใจแม่ของเธอในขณะที่พวกเขาแต่งงานกันแล้ว

ตอนนั้นแม่ของโรสอาศัยอยู่ในพื้นที่ชนบทห่างไกลและไม่รู้ว่าจะปกป้องตัวเองอย่างไรในศาลหย่าร้าง

เมื่อโรสอายุสิบห้าแม่ของเธอทำงานหนักมากจนถึงขั้นล้มป่วย ความกลัวที่สุดของเธอคือไม่มีใครดูแลลูกสาวของเธอหากเธอเสียชีวิต เธอให้ลูกสาวออกเดินทางไกลไปยังเมืองเพื่อตามหาญาติของเธอ

อย่างไรก็ตามพ่อของเธอได้แนะนำโรสซึ่งมีเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองกับทุกคนในฐานะลูกสาวนอกกฎหมาย

ตั้งแต่วันนั้นแม้ว่าโรสจะย้ายเข้ามาอยู่กับครอบครัวลอยล์ แต่เธอก็ใช้ชีวิตอย่างน่าสังเวชและต่ำต้อย

ทั้งซิดนีย์และแม่ของเธอมักจะทำให้โรสอับอายเพราะมาจากพื้นเพที่ต่ำกว่า เป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะดุและทุบตีโรสเมื่อพ่อของเธอไม่อยู่บ้าน ครั้งหนึ่งโรสไม่สามารถหยุดตัวเองและตอกกลับทำให้แม่เลี้ยงและน้องสาวต่างแม่ถอดเสื้อผ้าของเธอออกและขังเธอไว้ในห้องน้ำตลอดทั้งคืน

วันนั้นทำให้โรสเกิดอาการซึมเศร้าอย่างรุนแรง

สิ่งเดียวที่ทำให้เธอรอดผ่านชีวิตมาได้คือเมื่อโรสพบว่าฮาร์เปอร์มารดาผู้ให้กำเนิดของเธอป่วยเป็นโรคไตวายเรื้อรัง ฮาร์เปอร์จึงเข้าไปในเมืองเพื่อตามหาโรสเพื่อขอยืมเงินไปหาหมอ

โรสไม่มีเงินให้เธอยืม

เมื่อฮาร์เปอร์เห็นลูกสาวของเธอแต่งกายด้วยชุดแฟนซีเธอคิดว่าโรสเข้ากับครอบครัวและบ้านใหม่ได้ดี ฮาร์เปอร์สันนิษฐานว่าโรสยังได้รับความคิดของคนเมืองที่รักความมั่งคั่งและเกลียดคนยากจน ในขณะนั้นฮาร์เปอร์โกรธมากและเธอก็ด่าโรสบอกว่าเธอเป็นคนอกตัญญูและชั่วร้าย

หลังจากนั้นโรสดึงความกล้าที่จะขอเงินพ่อของเธอ คำขอของเธอถูกปฏิเสธ

คำพูดที่ไร้ความปรานีของพ่อกลายเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ขาดบนหลังอูฐ

“โรส ฉันทำเพื่อแกมากเกินพอแล้ว อย่าโลภอย่าพยายามหาประโยชน์จากฉันอีกต่อไปผู้คนต้องเรียนรู้ที่จะพอใจ”

วันนั้นเมื่อโรสถูกพ่อแม่ทอดทิ้งเธอรู้สึกอยากฆ่าตัวตายเป็นครั้งแรก

เธอเดินไปอย่างไร้จุดหมายบนถนนและเห็นรถสีแดงแล่นเข้ามา จู่ ๆ เธอก็สูญเสียการควบคุมและโยนตัวเองไปที่รถ

เมื่อเธอตื่นขึ้นมาเธอคือแองเจลีน

…

“แม่!”

เด็กในอ้อมแขนของเธอร้องเบา ๆ

โรสดึงตัวเองกลับจากความคิดที่ผิดปกติของเธอและเดินไปหาซิดนีย์โดยที่มีเซ็ตตี้ยู่ในอ้อมแขน

มีผู้ป่วยเพียงไม่กี่คนในแผนกฉุกเฉินในช่วงดึกชั่วโมงนั้น

ซิดนีย์ก็เห็นโรสเช่นกัน แต่เมื่อเธอสังเกตเห็นเด็กในอ้อมแขนของเธอซิดนีย์ก็แปลกใจและพูดอย่างเยาะเย้ยว่า “โรส นี่ลูกของใคร?”

ซิดนีย์ดูกำลังคำนวณในแววตาของเธอทำให้โรสขมวดคิ้ว โรสตอบอย่างเย็นชาว่า “สมัยนี้ฉันไม่รู้ว่าหมอถามคนไข้มากมายขนาดนี้ คนไข้ต้องลงทะเบียนทั้งบ้านก่อนเข้ารับการรักษาไหม?”

ซิดนีย์กะอักเล็กน้อยและพูดไม่ออก

เธอแอบแปลกใจ ‘ฉันไม่ได้เจอเธอมาห้าปีแล้วและตอนนี้เธอมีลิ้นที่แหลมคมแบบนี้แล้วเหรอ?’

ซิดนีย์ตบโต๊ะข้างหน้าเธอด้วยท่าทางข่มให้โรสนั่งลง เธอค่อย ๆ เอาเครื่องตรวจฟังของเธอออกมาตรวจดูหัวใจและปอดของเด็ก

ซิดนีย์สังเกตเห็นความกังวลในดวงตาของโรสและรู้สึกมั่นใจว่าเด็กคนนั้นเป็นของโรส

“โรสใครเป็นพ่อของเด็ก”

“ตายแล้ว” โรสพูดในไม่ช้า

“ลูกของเธอน่ารักนะ เธออายุเท่าไหร่?”

“สี่ขวบ”

โรสรู้ว่าซิดนีย์ไม่มีเจตนาที่ดีเธอจึงไม่บอกความจริง

หลังจากการตรวจซิดนีย์วินิจฉัยว่าเซ็ตตี้เป็นต่อมทอนซิลอักเสบและระบุว่าเธอจะต้องได้รับการรักษาด้วยการหยดยาเข้าเส้นเลือด

โรสต้องอุ้มเซ็ตตี้เข้าไปในห้องให้ยา

เวลาผ่านไป…

ในไม่ช้าท้องฟ้าทางทิศตะวันออกก็เปลี่ยนเป็นสีขาวราวกับท้องปลา

โรสตรวจสอบเวลาในโทรศัพท์ของเธอ หลอดให้ยาหยดทีละนิด ๆ เหมือนนาฬิกาทรายทำให้โรสกังวล

เธอปรารถนาอย่างมากที่จะทำให้ร่างกายของเธอแตกออกเป็นสามส่วน หนึ่งสำหรับเซ็ตตี้ หนึ่งสำหรับร็อบบี้ และหนึ่งสำหรับเจนสัน

แม้จะเป็นวิธีที่ทรมาน แต่โรสก็ยังคงมองโลกในแง่ดี เธอไม่อยากล้มเลิกความหวังที่จะไปเยี่ยมเจนสันใน โฮไรซอน คัลเลอร์ส จนกระทั่งถึงนาทีสุดท้าย

เจ็ดโมงครึ่ง โรสเปิดโทรศัพท์มือถือของเธอและเตรียมที่จะแจ้งเจย์ว่าเธออาจจะไปสาย อย่างไรก็ตามโทรศัพท์ของเธอแบตเตอรี่หมด

โรสขอยืมโทรศัพท์มือถือของพยาบาลและกดหมายเลขของเขา แต่เจย์ไม่ยอมรับ

โฮไรซอน คัลเลอร์ส

เจย์มองดูเจนสันจากโซฟาโดยกอดอกและกระเป๋าเด็กอนุบาลเล็ก ๆ ของเจนสันข้าง ๆ เขา

เจย์ถามอย่างไม่แน่ใจว่า “แน่ใจหรือว่าอยากไปโรงเรียนอนุบาล?”

เจนสันพยักหน้า

เจย์ยกข้อมือขึ้นและดูนาฬิกาเพชรรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นของเขา เขาขมวดคิ้ว วันนี้เขามีประชุมด่วนมาก แต่โรสยังไม่มาถึงบ้านแม้ว่าใกล้จะแปดโมงแล้วก็ตาม

เขาโทรหาเธอ แต่สายระบุว่าโทรศัพท์ของเธอปิดอยู่

ความหล่อของเจย์และใบหน้าที่แกะสลักเป็นชั้นน้ำแข็ง “ถ้าผู้หญิงคนนั้นต้องการที่จะออก เธอก็ควรจะแจ้งให้เราทราบล่วงหน้า

‘นี่มันหมายความว่าอย่างไร?‘

‘ใช้เวลาหนึ่งวันกับเจนสันแล้วก็หายหัวไปเลยอย่างนี้?’

ตอนนี้เขารู้สึกแน่ใจแล้วว่าเธอไม่มีจิตสำนึกในการเป็นแม่

“เจนสัน วันนี้พ่อมีประชุมด่วน พ่อจะให้พี่เลี้ยงไปส่ง

“ลูกไปโรงเรียนอนุบาล ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เจนสันสังเกตพ่อ ขมวดคิ้วและพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ

เจย์รู้สึกโล่งใจ

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง

แนนซี่ เบลล์ มาถึงบ้านของพวกเขา ตามปกติแล้วเธอมีความงามในโลกที่สามารถทำให้คนทั้งเมืองหลงเธอได้

เธอมีผิวขาวราวกับหิมะผมสีดำสนิทที่ตรงและยาวรวมทั้งใบหน้าที่บอบบาง เธอดูอ่อนโยนมีเสน่ห์และงดงาม

เธอหยิบกุญแจจากกระเป๋าถือรุ่นลิมิเต็ดเอดิชั่นสีชมพูของเธอแล้วบิดที่จับประตูเบา ๆ ประตูเปิดออก เธอยืนอยู่ข้างประตูและเรียกเจนสันอย่างไพเราะว่า “เจนสัน พี่เลี้ยงมารับคุณไปโรงเรียน ไปกันเถอะ!”

เจนสันมองเธออย่างเฉยเมยและคว้ากระเป๋านักเรียนเดินเข้าไปหาเธออย่างไม่เต็มใจ

แนนซี่เปิดประตูหลังให้เจนสัน เจนสันเข้าไปในรถแล้วเธอก็นั่งที่เบาะผู้โดยสารเช่นกันและสั่งคนขับรถหญิงว่า “ไปกันเถอะ!”

การจ้องมองของเจนสันมองลงไปบนทางเท้าผ่านหน้าต่างรถ

“เจนสัน คุณต้องประพฤติตัวให้ดีเมื่อคุณอยู่อนุบาล” แนนซี่แนะนำเขาราวกับว่าเธอเป็นแม่ของเขา “คุณไม่สามารถสู้กับเพื่อนร่วมชั้น เข้าใจไหม?”

เจนสันไม่สนใจเธอและใบหน้าของเขาก็ดูแยกออกไปอีก เขาไม่ได้เป็นคนสร้างปัญหา ถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อนร่วมชั้นที่ยั่วยุเขาก่อนเขาจะไม่ได้ต่อสู้กับพวกเขา

“ทำไมคุณหยาบคายจังล่ะ? คุณแนนซี่กำลังคุยกับคุณอยู่นะคะ” แนนซี่พูดอย่างโกรธเคืองเมื่อเจนสันไม่ตอบสนอง

เจนสันยังคงเงียบ

“ฉันจะเป็นแม่ของคุณในอีกไม่นาน เจนสันคุณต้องสุภาพกับฉันมากกว่านี้นะ” แนนซี่พูดอย่างบึ้งตึง

ในขณะนั้นเองเจนสันก็โหมไปด้วยความโกรธ

เขาเอากำปั้นทุบกระจกหน้าต่างแล้วพูดอย่างโกรธ ๆ ว่า “ฉันจะลงไป”

แนนซี่ตื่นตระหนก “เจนสัน ทำไมคุณถึงทำตัวแบบนี้ คุณพ่อของคุณบอกให้ส่งคุณไปโรงเรียนอนุบาล”

“ฉันจะไม่ไป” เจนสันพูดห้วน ๆ

แนนซี่เลือกที่จะเพิกเฉยต่อการปะทุอารมณ์ของเจนสัน และพูดกับคนขับรถว่า “ไม่ต้องสนใจเขา ไปโรงเรียนต่อ”

เมื่อพวกเขามาถึงประตูโรงเรียนเจนสันก็กระโดดลงมาพร้อมกระเป๋านักเรียนทันทีที่รถหยุด

ในขณะนั้นเองเจนสันที่โกรธเกรี้ยวโวยวายอยู่บริเวณทางเข้าที่มีผู้คนพลุกพล่านดูเหมือนหมาป่าตัวเล็กที่ดุร้าย

เมื่อเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งเห็นเขาเขาก็ตะโกนบอกแม่ว่า “แม่ดูสิ นั่นคือเด็กเจ้าปัญหาในชั้นเรียนของเรา!”