ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 212
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 212
เจย์ อาเรส แปลกใจ “ทำไมพวกลุกไม่ดูรายการเด็กล่ะ?”
ร็อบบี้น้อยนั้นกำลังหิวโซจนเขาตอบอย่างอ่อนแรง “คุณพ่อดูไม่ออกเหรอครับ? ผมพยายามกดความหิวโหยด้วยการดูอาหาร”
เจย์ผงะ
“ถ้าลูกหิว ทำไมลูกไม่ปลุกคุณพ่อขึ้นมาทำอาหารให้ล่ะ?” เขาถาม
เจนสันตอบอย่างนิ่ง ๆ “คุณพ่อกับคุณแม่มุ่งมั่นเพื่อจะความรุ่งเรืองให้ครอบครัวและกำลังทำงานอย่างหนักเพื่อสร้างมนุษย์ พวกเราควรสนับสนุนคุณแม่กับคุณพ่อ”
เซ็ตตี้น้อยหันไปมองเจย์แล้วถาม “เราจะมีน้องชายหรือน้องสาวเร็ว ๆ นี้เหรอคะ?”
เจย์ อาเรส “…”
“ใครบอกว่าเรากำลังสร้างมนุษย์?” เจย์ถามด้วยความบันเทิงใจ
เจนสันและเซ็ตตี้น้อยชี้ไปที่ร็อบบี้น้อย
ร็อบบี้น้อยอธิบายอย่างไร้เดียงสา “คุณแม่บอกว่าหลังจากคุณพ่อนอนกับเธอ นกกระสาก็พาพวกเรามาหาคุณพ่อ เมื่อคืน คุณพ่อกับคุณแม่นอนด้วยกัน ดังนั้นนกกระสาจะพาเด็กมาให้คุณพ่ออีกครั้ง”
หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง ร็อบบี้น้อยก็มีท่าทางสดใสขึ้นด้วยความคาดหวัง “ผมอยากได้น้องชายอีกสามคน แบบนั้น เราจะตั้งทีมบาสเกตบอลได้ฮะ”
เซ็ตตี้น้อยกล่าว “หนูอยากได้ทั้งน้อยชายและน้องสาวเยอะ ๆ”
เจนสันกล่าว “ผมอยากได้พี่ชายและพี่สาว”
เจย์พูดไม่ออกไปเลย
“นี่พวกลูกคิดว่าคุณแม่เป็นหมูเหรอ?” เขาถามในขณะที่เดินไปที่ห้องครัว “ผู้หญิงจะสามารถให้กำเนิดเด็กได้เพียงหนึ่งถึงสองคนเป็นอย่างมากที่สุด และแฝดก็หาได้ยากแบบสุด ๆ”
เด็กทั้งสามมองหน้ากัน “แล้วพวกเราล่ะ?”
ช่างน่าเสียดายที่เจย์ไม่ได้ยินพวกเขา
โรสได้รีบสายโทรเข้า เป็นพนักงานหญิงที่โต๊ะต้อนรับจากเอมิเนนท์ ออเนอร์ จำกัด เธอแจ้งโรสอย่างเร่งรีบ “คุณลอยล์ เครือข่ายของบริษัทเป็นอัมพาตและมีความเสี่ยงที่ข้อมูลจะรั่วไหล ประธานหวังว่าคุณจะมาที่บริษัททันทีและกำจัดภัยอันตรายนี้ค่ะ”
โรสเปลี่ยนเสื้อผ้า หยิบแล็ปท็อปใส่กระเป๋า แล้วเดินลงข้างล่างด้วยความเร่งรีบ
เจย์และเด็ก ๆ เพิ่งจะพร้อมที่จะกินพอดีในตอนที่พวกเขาเห็นโรสรีบออกไป เจย์ขมวดคิ้วแล้วถาม “นั่นเธอจะไปไหน?”
โรสตอบ “มีปัญหาที่บริษัท ฉันเลยต้องไปทันที ฉันจะไม่กินข้าวเช้านะ”
ท่าทางของเจย์เปลี่ยนไปทันที “ปัญหามันจะใหญ่แค่ไหนกัน? ทำไมเธอไม่กินข้าวเช้ากับเด็ก ๆ ของเธอก่อนออกไป?”
โรสตอบ “ฉันมีเวลาไม่พอ”
เจย์จ้องเธออย่างทิ่มแทง โรสไม่มีทางเลือก เธอเดินกลับมา
ทันทีที่เธอนั่งลง เธอเริ่มเขมือบเครป
เจย์เตือนเธออย่างเข้มงวด “อย่าแสดงมารยาทบนโต๊ะอาหารผิด ๆ ให้เด็ก ๆ”
โรสกระวนกระวายมาก แต่ภายใต้ท่าทางข่มขู่ของท่านอาเรส เธอไม่มีทางเลือกนอกจากกินให้ช้าลง
เมื่อเธอทานอาหารจนเสร็จ โรสก็วางช้อนส้อมของเธอลงแล้วพุ่งออกไป
เจย์มองเซ็ตตี้น้อยผู้ที่นั่งตรงข้ามเขาด้วยสายตาเป็นกังวล “แม่ของเธอออกไปกับคนแปลกหน้าแบบนี้ตลอดเลยเหรอ?”
เซ็ตตี้น้อยส่ายหัวอย่างน่ารัก
เจย์ผงะเล็กน้อย และความโกรธส่วนใหญ่เขาก็หายไป
เป็นเพราะเธอเชื่อใจเขาเหรอ? นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงทิ้งลูก ๆ ไว้กับเขาอย่างไม่ค่อยใส่ใจรึเปล่า?
บางทีเขาอาจจะเบื่อเกินไป แต่เจย์มักมีแรงกระตุ้นแบบเด็ก ๆ เขาแกล้งเซ็ตตี้น้อย “พ่อของเธอจ่ายค่าเลี้ยงดูเด็กให้เธอรึเปล่า?”
เซ็ตตี้น้อยจ้องเขาอย่างหม่นหมองแล้วส่ายหัว
“แล้วเขามาเจอเธอบ่อยแค่ไหน?”
เซ็ตตี้น้อยเงียบไปพักหนึ่ง ขนตายาวของเธอสั่นเล็กน้อย
“เขาจะไม่มาเจอหนู เขาไม่ชอบหนูและไม่ชอบคุณแม่เหมือนกัน”
เจย์ผงะเล็กน้อยอีกครั้ง “แล้วแม่เธอแต่งงานกับเขาทำไม?”
“บางทีเธออาจจะตาบอด” เซ็ตตี้น้อยพึมพำ
เจย์พยักหน้า “ใช่ ฉันก็ว่างั้น”
เจนสันส่ายหัวแล้วถอนหายใจ
