ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 225

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 225

เมื่อเขาเอื้อมมือไปคว้าผ้า ทันใดนั้นโรสก็พลิกตัวและคลุมกระดานวาดภาพทั้งหมดด้วยร่างของเธอ มือของเธอกำผ้าแน่น

“คราวนี้เธอวาดรูปลามกอะไรเนี่ย?” เจย์หมอบอยู่ตรงหน้าเธอและถามอย่างสงสัย

โรสเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วพูดอย่างอาย ๆ “ทักษะการวาดภาพของฉันแย่มาก ฉันไม่อยากให้นายเห็น”

ทันใดนั้นเจย์ก็อุ้มเธอด้วยมือทั้งสองข้างของเขา ใบหน้าของเธอซีดลงจากความตกใจ แม้ว่าเธอจะกอดกระดานวาดภาพไว้แน่น

ยิ่งโรสจับกระดานวาดภาพแน่นขึ้น เจย์ก็ยิ่งอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น

“ไปกันเถอะ” เจย์พยายามอย่างเต็มที่ที่จะกลั้นเสียงหัวเราะเมื่อเขาเห็นการแสดงออกของโรสราวกับว่าชีวิตของเธอขึ้นอยู่กับการไม่แสดงภาพวาดให้เขาเห็น

ทันใดนั้นเขาก็วางเธอลงและหันหน้าเธอขึ้น

เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้เธออย่างรู้สึกสนุก ริมฝีปากของเขากำลังจะสัมผัสเธอ และเขาสามารถลิ้มรสความกังวลใจของเธอได้

มือของเขาดึงกระดานวาดภาพออกจากการจับของเธอทันที เขาวางเธอลงบนพื้นและฉีกผ้าสีขาวที่คลุมกระดานวาดภาพออก

บนกระดาษที่ตัดกับกระดานวาดภาพเป็นภาพร่างของชายคนหนึ่งที่ไม่มีใบหน้า ชายสวมเสื้อยืดสีขาวและมีผมยาวสีดำสลวย บนนิ้วเรียวของเขามีแหวนดอกโคลเวอร์สี่แฉก

เขาสามารถเห็นได้ว่าการวาดภาพนั้นเป็นรูปเด็กที่อายุน้อยกว่าเขา แม้ว่าจะไม่มีใบหน้าก็ตาม

ภาพวาดนั้นเหมือนจริง

ศิลปินต้องเก่งระดับฝีมือจริง ๆ

สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจยิ่งกว่าคือการวาดภาพนั้นทำได้ชัดเจนในสไตล์ของแองเจลีน

เจย์จ้องมองโรส เธอที่กำลังมองเขาอย่างไม่สบายใจ

หัวใจของเขาเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น ความสงสัยทั้งหมดของเขาหายไป

เธอเป็นแองเจลีนอย่างแท้จริง!

แองเจลีนของเขา!

ไม่มีข้อสงสัยใด ๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้!

“ทักษะของเธอไม่เลว” เขากล่าวชมเธอ พยายามซ่อนความดีใจไว้ในใจ

โรสถอนหายใจอย่างโล่งอก โชคดีนะเนี่ย ที่เขาจำเธอไม่ได้

“นายประจบฉัน” โรสคว้ากระดานวาดภาพและปิดภาพวาดอีกครั้ง

“ทำไมเธอไม่วาดแสดงใบหน้าเขาล่ะ? เขาทำอะไรบางอย่างที่ไม่อาจกล่าวถึงได้หรือเปล่า?” เจย์ถาม

ในทางตรงกันข้าม เจย์ อาเรส ตอนที่อายุน้อยคือความภาคภูมิใจและความปิติยินดีของโรส

โรสไม่สามารถทนฟังอะไรในแง่ลบเกี่ยวกับเจย์ของเธอได้ “ไม่ มันเป็นเพราะเขาสมบูรณ์แบบเกินไป ทักษะของฉันไม่สามารถทำให้เกิดความสมบูรณ์แบบได้แม้แต่หนึ่งในสิบของเขา” เธอโต้กลับ

ดวงตาของเจย์เต็มไปด้วยความสุข

ตั้งแต่พวกเขายังเด็ก เธอไล่ตามเขาเรียกเขาว่า “เจย์บี้” ไม่เคยปิดบังความรักที่มีต่อเขา

ความรักของเธอที่มีต่อเขานั้นรุนแรงและไม่ถูกจำกัด

ในทางกลับกันเจย์ที่มีอายุมากกว่าเล็กน้อยทำตัวเจียมเนื้อเจียมตัวมากขึ้น เขาจะหน้าแดงด้วยความลำบากใจและจากไปอย่างใจเย็น

เธอไม่รู้ว่าเขาอายและเธอมักจะผิดหวังกับการถูกปฏิเสธ “ทำไมนายถึงไม่สนใจฉันตลอดเวลาเจย์บี้?”

‘ยัยโง่!’

นั่นเป็นวิธีที่เขาอยากจะตอบเธอเสมอแม้ว่าเขาจะไม่เคยเรียกเธออย่างนั้นก็ตาม

“แน่ใจเหรอว่าจะย้ายออก โรส?”

ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเธอคือแองเจลีนที่เขารัก ไม่มีเหตุผลที่เขาจะปล่อยเธอไปอีกต่อไป

“ท่านปู่อาเรสพูดถูก นายจะแต่งงานเร็ว ๆ นี้อยู่แล้ว ฉันไม่อยากอยู่ในบ้านของนายโดยไม่เกี่ยวข้อง” โรสพูดอย่างขมขื่น

โรสเก็บสัมภาระของเธอและดึงที่จับกระเป๋า

เจย์วางมือลงบนตัวเธอ โรสอยากจะดึงออกไปแต่มือของเขายึดแน่นกับเธอเหมือนห่วง

“ถ้าเธอย้ายออก จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเจนส์คิดถึงเธอ?” ดวงตาที่มีเสน่ห์ของเขาเป็นประกายด้วยแสงเจ้าเล่ห์

“ถ้านายไม่ว่าอะไร ท่านอาเรส นายสามารถพาเจนส์ไปเยี่ยมฉันได้ตลอดเวลา” เธอกล่าวโดยไม่ลังเล