ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 229
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 229
เจย์จับคางของโรสไว้เบา ๆ เขาเดินเข้าไปในบ้านราวกับว่าเป็นบ้านของเขาเองและนั่งลงบนโซฟา
โรสรู้สึกสับสน ‘ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมาที่นี่?’
“เจนส์หิว” เจย์พูดขณะมองมาที่เธอ
โรสสูญเสียการตอบกลับ
“แล้วทำไมนายไม่ทำอาหารให้เขาล่ะ?” ในที่สุดเธอก็โต้กลับ
เขารู้วิธีทำอาหารอยู่แล้ว
“เขาเคยกินอาหารของเธอ และเขาไม่ชอบอะไรที่ผมทำ” เขากล่าว
เจนส์พูดไม่ออก
‘ตอนนี้นายใช้ฉันเป็นข้ออ้างหรือเปล่า? ผมกินอะไรก็ได้ ทุก ๆ อย่างที่เธอเป็นคนทำให้ทาน!’
โรสมองไปที่เจนส์และสายตาของเธอก็ดูอ่อนโยนลงอย่างไม่น่าเชื่อ “แม่ทำอาหารให้พ่อทานได้แล้ว เจนส์พูด”
“พ่อยังไม่ได้กินข้าวด้วย!” เจนส์มองไปที่แม่ด้วยสายตาเหมือนลูกสุนัข “แม่ครับทำกับข้าวให้พ่อด้วยได้ไหม แม่?” เขาขอร้อง
โรสเหลือบมองเจย์ “ได้สิ” เธอพูดอย่างไม่เห็นแก่ตัว ท้ายที่สุด อีกอย่างหนึ่งคือเขาเป็นคนจ่ายค่าเช่าให้เธอ
หลังจากที่เธอเข้าไปในครัว เธอก็รู้ว่าเธอไม่ได้เติมเสบียงอาหารของบ้านหลังใหม่ เธอมีแค่บะหมี่กับเกลือ
โรสทำได้เพียงแค่ปรุงซุปบะหมี่กับเกลือเท่านั้น เธอลังเลขณะหยิบชามออกมา เพราะกลัวว่าเจย์จะไม่ชอบ
อย่างไรก็ตาม เจย์และเด็ก ๆ กินอาหารเกลี้ยงชามในเวลาไม่นาน
“เธอพอจะมีเพิ่มให้อีกไหม?” เจย์มองไปที่เธอ
โรสส่ายหัว “นั่นคือสิ่งเดียวที่ฉันมีในตู้เย็น”
เจย์วางชามและช้อนส้อมลง “ผมจะไปซื้อส่วนผสมบางอย่างให้ คุณตามผมมา”
โรสมองเขาอย่างว่างเปล่า “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันออกไปซื้อเองภายหลังได้”
‘ผู้ชายคนนี้ถูกวิญญาณอื่นเข้าสิงงั้นเหรอ?’
การจ้องมองของเขายังคงเย็นชาและห่างเหิน แต่เธอสัมผัสได้ว่าความเกลียดชังและความรังเกียจที่เขามีต่อเธอนั้นหายไป
โรสรู้สึกมีความสุขที่มีโอกาสได้สัมผัสท่าทางของเขาแบบนี้ แต่เสียงในหัวของเธอทำให้ความคิดของเธอขัดจังหวะ “เธอจำไม่ได้เหรอว่าเขาเกลียดเธอ? เธอกำลังวางแผนที่จะดึงดูดเขาเหมือนแมลงเม่าอีกครั้งไม่ใช่เหรอ?”
ร็อบบี้ผลักแม่เข้าหาเจย์ “ไปร้านขายของชำกับพ่อเถอะแม่ พ่อเป็นคนแข็งแรงเขาช่วยแม่ถือของได้”
โรสมองไปที่เจย์อย่างดูถูกเหยียดหยามและพูดกับร็อบบี้เบา ๆ ว่า “เขาเป็นนายทุนที่รู้วิธีขูดรีดคนชนชั้นอื่นเท่านั้น เขาจะรู้ถึงความเห็นใจได้อย่างไร?”
“ …” เจย์พูดไม่ออก
‘เอาล่ะ ผมจะใช้การกระทำของผมเพื่อพิสูจน์ให้เธอเห็นว่าไม่เพียงแต่นายทุนบางคนเท่านั้นที่มีความเห็นอกเห็นใจ แต่พวกเขายังรู้วิธีขโมยหัวใจของผู้หญิงด้วย’
เจนส์คิดอะไรบางอย่างได้อย่างรวดเร็ว “พ่อซื้อหุ่นยนต์ที่ตั้งโปรแกรมได้ตัวใหม่ล่าสุดให้ผมได้ไหมครับ? และก็เลโก้อีกชุดหนึ่งด้วยนะครับ …”
เจย์ยิ้ม
ลูกชายของเขาเป็นกามเทพน้อยที่ดีที่สุดของเขา
ถ้าเจนส์ต้องการของเล่นมากมาย โรสจะไม่สามารถนำทุกอย่างกลับมาคนเดียวได้อย่างแน่นอนและเธอต้องยอมรับข้อเสนอของเจย์ที่จะไปกับเธอ
“ถ้าอย่างนั้นลูกสามคนก็อยู่บ้านกันดีกว่านะ”
เจย์จ้องมองเธออย่างจริงจังเมื่อเธอพูดถึง ‘บ้าน’
โรสนึกถึงความดื้อซนของพวกเขาได้ทันที จึงพูดเตือนเด็ก ๆ “ยังไง ก็อย่าพังบ้านลุงฌอนล่ะ”
“เราเข้าใจแล้ว แม่ ไปเถอะ!” ร็อบบี้โบกมือให้เธอ
โรสและเจย์เดินออกไปจากบ้าน เจย์หยุดอยู่ที่ประตูชั่วขณะ และการจ้องมองเธอที่เหมือนนกอินทรีของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างน่ากลัวเมื่อเขามองไปที่แม่กุญแจ
พวกเขาไปร้านขายของชำในบริเวณใกล้เคียงกันที่นั่นเป็นตึกความสูงสามชั้น มันมีทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเขาสามารถเลือกซื้อได้
โรสลากรถเข็นของที่ทางเข้า ขณะที่เจย์เดินข้าง ๆ เธอ
ในขณะที่โรสเดินมุ่งไปที่โซนอาหารที่ชั้นหนึ่ง จู่ ๆ เจย์ก็ดึงเธอกลับมาและไปที่ส่วนฮาร์ดแวร์
“ผมขอล็อคลายนิ้วมือเธอ ได้ไหม?!”
