ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 252

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 252

หลังจากอ่านจดหมายรักเธอก็เริ่มลบทุกคำออก…

ดวงตาของเธอเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาขณะที่เธอพร้อมอำลาเจย์ อาเรส “ลาก่อน เจย์บี้ คราวนี้ฉันจะออกเดินทางจริง นายจะไม่ต้องเจอฉันอีก”

โรส ลอยล์ออกจากโรงพยาบาลโดยดึงเข็มฉีดยาน้ำเกลือที่อยู่ด้านหลังมือ เธอออกจากโรงพยาบาลโดยไม่มีใครสังเกตเห็น

ทันที ที่เขากลับมาที่บริษัท เจย์ อาเรส ได้รับโทรศัพท์ที่ห้องวีไอพีจากโรงพยาบาลแกรนด์เอเเซีย “ฉันขอโทษด้วย ท่านประธาน คุณโรสหายไปแล้ว”

เมื่อได้ยินข่าว เจย์รู้สึกตัวสั่นตั้งแต่คอจนถึงกระดูกสันหลัง มันผ่านขายาวและนิ้วเท้าของเขาด้วย จากนั้น เมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่เธอหลอกเขาแบบเดียวกับเมื่อ 7 ปีก่อน ความวิตกกังวลเริ่มแผ่ซ่านไปทั่วหน้าอกของเขา เหตุการณ์ในอดีตคือเหตุการณ์ที่ทำให้เขาใช้ตัวเปล่า ๆ รวมทั้งที่คนของเขาตามหาทั้งเมือง

“เกรย์สัน ผมต้องการให้ทุกทางออกของเมืองปิดทันที เราจะไม่ปล่อยให้โรสหนีไปในครั้งนี้”

ขาของเกรย์สันอ่อนแรงตามคำสั่ง

เท่าที่เกรย์สันกังวล การจับแมลงวันจะใช้ความพยายามน้อยกว่าการจับโรส ลอยล์เสียอีก

“เข้าใจแล้วครับ”

เจย์ อาเรส บังคับให้จิตใจของเขาเสมอ เขาต้องการสติปัญญาหากต้องการตอบโต้แผนการหลบหนีของแองเจลีน

ภายในใจ เขามั่นใจกับตัวเองว่าเหตุผลเดียวที่ทำให้เธอจากไปเมื่อเจ็ดปีก่อนก็คือเธอรู้จักศัตรูและรู้จักตัวเอง ดังนั้น จึงทำให้เธอสามารถวางแผนที่ไร้ที่แนบเนียนได้ในขณะที่เจย์เองก็หลงลืมความจริงที่ว่ามีวิญญาณอีกดวงอยู่ในเปลือกลวงของร่างกายของเธอ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เมื่อเขารู้ตัวแล้ว เขาจะไม่ปล่อยให้เธอหนีไป

โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ใช่เขาเป็นคนเดียวที่มีทักษะใครกันสอนทักษะให้เธอรู้จักทำแบบนี้

เขายกข้อมือขึ้นเพื่อดูนาฬิกา เขาจดในใจว่าตอนนี้เป็นเวลางีบตอนบ่ายที่โรงเรียนอนุบาล

ไม่มีทางที่แองเจลีนจะจากไปโดยไม่มีลูกของเธอ โดยพิจารณาว่าเธอเป็นคนที่ใจดีและรับผิดชอบแค่ไหน

เจย์ อาเรส รีบไปโรงเรียนอนุบาลเพียงแค่เจอครูที่นั่นพูดว่า “คุณลอยล์ออกไปไม่นานนักพร้อมกับเซ็ตตี้น้อย เธอฝากจดหมายขอบคุณฉบับนี้ไว้ให้คุณด้วย”

แม้ว่าครูจะยื่นให้เขา ต่อให้เรียกมันว่า ‘จดหมายขอบคุณ’ ถึงแม้ว่าเจย์ อาเรสจะปฏิเสธจดหมายแบบนี้ แต่เขารีบฉีกมันออกอย่างรวดเร็วและอ่านมัน

ฉันจะไปแล้ว ท่านอาเรส ฉันได้คิดแล้วและฉันก็เชื่อว่าร็อบบี้น้อยจะดีขึ้นเมื่ออยู่ในการเลี้ยงดูของนาย เมื่อทิ้งเขาไว้ข้างหลัง ฉันภาวนาว่านายจะรักเขาเพื่อเราทั้งสองคน

บอกเจนสันว่าฉันก็รักเขาเช่นกัน การตัดสินใจที่ฉันทิ้งเขาไปเมื่อหลายปีก่อนไม่ใช่เพราะฉันรักเขาน้อยลงหรือไม่ใช่สิ่งที่ฉันตัดสินใจแบบสุ่มโดยการจับฉลาก เหตุผลที่ฉันโปรดปรานที่จะเลือกร็อบบี้น้อยก็คือเขาเกิดมาพร้อมกับร่างกายที่ยังอ่อนแอกว่า

ท่านอาเรส ฉันขอโทษที่มันไม่ได้เกิดขึ้นให้ฉันรู้ได้ตั้งแต่ตอนนั้นว่านายดูหมิ่นฉันมากแค่ไหน ถ้าฉันรู้ บางทีฉันอาจจะไม่ได้เชื่อมโยงชีวิตของเราในลักษณะนี้เมื่อเจ็ดปีก่อน มันกลายเป็นความโชคร้ายสำหรับนายมากพอ ๆ กับฉัน

ตอนนี้ฉันจะจากไป พร้อมกับความเกลียดชังที่นายมีต่อฉันรวมทั้งความปรารถนาที่ซ่อนเร้นที่ฉันมี ขอให้เราทั้งสองเป็นอิสระจากนี้เป็นต้นไป ฉันจะขอให้นายได้สิ่งที่ดีที่สุดเสมอ!

ขอแสดงความนับถือ โรส ลอยล์

มันเป็นจดหมายอำลา

เจย์ อาเรส ขยำจดหมายไว้ในมือแล้วฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

“เธอคิดผิดแล้ว แองเจลีน! นี่เป็นไปไม่ได้ว่าจุดจบของเราจะเป็นไปอย่างนี้!

จากนั้น เจย์ อาเรส ก็มารับทั้งเจนสันและร็อบบี้น้อยก่อนที่โรงเรียนอนุบาลจะเลิกเรียนอย่างเป็นทางการ เมื่อเห็นพ่อของพวกเขา เด็กผู้ชายที่น่ารักทั้งสองสวมชุดเหมือนกันและมีอาการแสดงออกที่เข้ากันราวกับว่าพวกเขาตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น

“คุณพ่อครับ ทำไมแม่มารับแค่เซ็ตตี้ไป?” ดวงตาของร็อบบี้น้อยเต็มไปด้วยน้ำตาขณะที่เขาถามอย่างปวดร้าวว่า “แม่ไม่ต้องการผมอีกแล้วเหรอ?”

เจย์อุ้มร็อบบี้น้อยไว้ในอ้อมแขนของเขา เจย์ดึงเจนสันไปด้วยขณะที่เขาเดินกลับไปที่รถโรลส์ – รอยซ์ ของเขา

“คุณพ่อครับ พ่อกับแม่ทะเลาะกันหรือเปล่า? พ่อทำให้แม่โกรธมากขนาดนั้นจนทำให้เธอจากไปหรือเปล่า?” เจสัน อาเรสถามด้วยความโกรธ

เขาวางเด็กทั้งสองไว้ที่เบาะหลังของรถ เจย์ อาเรสกล่าวอย่างจริงจังว่า “พ่อจะไปตามแม่กลับมา ดังนั้น จงทำตัวให้ดีและทำตามคำสั่งของพ่อถ้าลูกไม่อยากเสียแม่ไป โอเคไหม?”

“ตกลงครับ” ทั้งร็อบบี้น้อยและเจนสันพยักหน้า