ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 27
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 27
ร่างสูงของเจย์จ้องมองไปยังหญิงสาวอย่างเชือดเฉือน ดวงตาคู่คงเต็มไปด้วยประกายไฟที่พร้อมจะระเบิดออกมา
แต่ทว่าเขาต้องชื่นชมลูกน้อยตรงหน้าเสียก่อน “ทำได้ดีมาก” เจย์กล่าว
เมื่อเด็กน้อยได้ยินคำชมจากผู้เป็นพ่อ เจ้าตัวจึงรีบถามต่ออย่างมีความสุข “แล้วคุณโรสจะได้อยู่ต่อไหมครับ?”
“ไม่” เจย์ตอบอย่างหนักแน่น
โรสรู้ถึงสิ่งที่ร่างสูงตระหนักอยู่ตอนนี้ เธอจึงรีบเอ่ย “ฉันไม่ได้เป็นคนสอนกลอนสองบทนั่น”
เจย์คงจะคิดว่าเธอนั้นพยายามอย่างหนักที่จะใช้ความรักของแม่อันยิ่งใหญ่นี้มาเป็นเครื่องมือในการคืนสัมพันธ์แม่ลูกของเธอและเจนสันในอนาคต
ทว่าเมื่อเด็กน้อยรับรู้ได้ว่าแม่ของเขากำลังเครียด ทำให้ตนเข้าใจว่าตัวเองคงทำอะไรผิดเป็นแน่
‘กลอนสองบทนั้นเกี่ยวกับความรักของแม่’
‘ไม่แปลกที่คุณพ่อจะไม่ชอบใจ’
ร็อบบี้น้อยรีบเอ่ยอย่างลกลน “คุณพ่ออย่างเพิ่งตัดสินสิครับ จะทดสอบผมเรื่องอีกก็ได้ นะครับ?”
ผู้เป็นพ่อมองไปยัง “เจนสัน” ร่างสอง ก่อนจะถาม “ช่วงนี้ลูกได้เรียนรู้อะไรอีกบ้าง?”
เด็กน้อยมองไปยังเปียโนด้านข้าง ก่อนจะเดินไปยังเปียโนพร้อมจรดนิ้วมือเล็ก ๆ เพื่อบรรเลงเพลงที่มีชื่อว่า พ่อของฉัน
เจย์ยืนฟังอย่างไม่คาดคิดว่าหนูน้อยจะเล่นมัน
เจนสันเกลียดการเล่นเปียโนที่สุด คุณครูสอนเปียโนของเจ้าตัวบอกกับเขาว่าเจนสันเป็นเด็กมากความสามารถ แม้ว่าเจนสันจะมีการอ่านที่คล่องแคล่วว่องไว แต่กลับไม่เคยแสดงออกถึงความต้องการที่จะฝึกฝนในด้านอื่น ๆ เลยซักครั้ง
เพราะฉะนั้นจึงไม่เคยมีใครได้ยินเสียงเปียโนของเจนสันเลย ยกเว้นแต่ตอนที่เด็กน้อยเล่นมันในห้องเรียน
คุณปู่และคุณย่าของเจนสันอยากจะฟังหลานของตนเล่นหลายต่อหลายครั้ง แต่ทว่าหว่านล้อมเหยื่ออย่างไร เหยื่อกลับไม่เคยติดเบ็ดเลยเสียหนิ
หากครั้งนี้ “เจนสัน” กลับเป็นคนเปิดโอกาสให้พวกเขาได้ชมการแสดงนี้ด้วยตัวเอง
“ใครเป็นคนสอนลูกเล่นเพลงนี้?”
เจย์รู้ ว่าเพลงบทนี้ไม่เคยมีอยู่ในเอกสารบทเพลงของเจนสัน
เด็กน้อยชี้นิ้วไปยังหญิงสาว ก่อนเอ่ย “โรสเป็นคนสอนครับ”
หญิงสาวตกใจจนลูกตากลมโตแทบถลนออกจากเบ้า เธอไม่เคยสอนเจนสันเล่นเปียโนเลยซักครั้ง ทำไมเจนสันถึงต้องโกหกแบบนั้น
แต่ว่าในทางตรงข้าม เธอได้สอนเพลงนี้ให้กับร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้ของเธอจริง ๆ
ร่างสูงได้แต่ครุ่นคิด
วันนั้นทั้งวัน “เจนสัน” ที่เจนสันทำออกมาแทบเหมือนจะเป็นเรื่องปกติของเจ้าตัว เหมือนกับว่าจะเป็นผลมาจากการที่มีโรสอยู่ข้างตัว
เมื่อเห็นว่าพ่อเขายังคงลังเล เด็กน้อยจึงว่าไปหาพ่อของตนก่อนจะมอบจุมพิตเล็ก ๆ ไว้ที่ใบหน้าคม “คุณพ่อครับ อนุญาตผมนะ?”
ใบหน้าคมคายที่เคยเรียบนิ่งแทบจะกลั้นลอยยิ้มไว้ไม่อยู่
ร็อบบี้น้อยทำตัวน่ารักมากจนน่าตามใจ “คุณพ่อ ผมรู้ว่าพ่อรักผมที่สุด พ่อจะตามใจผมใช่ไหมครับ?”
ไม่รู้เพราะอะไร เจย์รู้สึกว่าตนพยักหน้าตอบไปอย่างง่ายดาย
เด็กน้อยร้องออกมาอย่างโลดแล้นดีใจ “คุณพ่อเจ๋งที่สุดไปเลย”
ร่างเล็กวิ่งขึ้นบันไดไปด้านบน เขาพร้อมที่จะแบ่งปันข่าวดีให้กับเจนสันแล้ว
“เจนสัน!”
ร็อบบี้น้อยพุ่งเข้าไปด้านในห้องของเจนสัน ก่อนจะตะโกนเรียกอีกคนออกมาเบา ๆ
เจนสันคลานออกมาจากตู้เสื้อผ้าก่อนจะเห็นสีหน้าตื่นเต้นดีใจของร่างเล็กตรงหน้า
“ฉันทำสำเร็จแล้ว”
เจนสันมองไปยังร็อบบี้น้อยก่อนที่ท่าทางเหล่านั้นของคนตรงหน้าจะทำให้เจนสันแทบอยากจะกรอกตาใส่ พลางเอ่ย “นายพูดมากไปแล้ว รู้ตัวไหม”
เด็กน้อยร็อบบี้หัวเราะคิกคัก “ถ้าฉันไม่จัดเต็มนะ คุณพ่อต้องไล่คุณแม่ออกแน่ ๆ”
เจนสันเสริม “แต่ไม่นานหรอก พ่อต้องรู้แน่”
เมื่อเจนสันพูดจบก็มีเสียงเคาะประตูห้องจากด้านนอกดังขึ้นมาทันที เสียงทุ่มต่ำดั่งเชลโลของเจย์เรียกขานหาเด็กน้อยเสียงดัง “เจนสัน!”
