ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 283

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 283

โจเซฟินและเซ็ตตี้น้อยเดินทางมาถึงสวนบันทึกรัก หลังจากนั้นไม่นานโจเซฟินรีบจอดรถที่ริมถนนก่อนเข้าไปข้างในสวนพร้อมกับจูงเซ็ตตี้น้อยไปด้วย

เมื่อได้เห็นเจนสันและร็อบบี้น้อยกำลังเล่นจับจิ้งหรีดกันอย่างมีความสุข หัวใจของโจเซฟินก็ยิ่งจมดิ่ง

นี่พี่ชายของเธอยังไม่กลับมาอีกหรอ? มันไม่เข้าท่าเลย เขาขับรถไวอย่างกับคนบ้าก่อนหน้านี้ เขาควรจะถึงที่นี่ก่อนเธอเสียอีก

โจเซลีนถามเจนส์และร็อบบี้น้อยว่า “เจนส์ ร็อบบี้น้อย คุณพ่อและคุณแม่ของพวกหลานละ กลับมาแล้วหรือยัง?”

“มาถึงแล้วครับ” คู่แฝดผู้น่ารักพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียง

ดวงตาของโจเซฟินเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ หากตอนนี้เขากลับมาแล้ว ทำไมพวกเด็ก ๆ ยังเล่นจับจิ้งหรีดกันได้อย่างสบายใจ? พวกเขาไม่เห็นคุณพ่อและคุณแม่เถียงกันอย่างนั้นหรอ?

โจเซฟินกระทืบจิ้งหรีดสองตัว จนแหลกด้วยเท้าข้างเดียว ในขณะที่ร็อบบี้น้อยและเจนสันเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยสายตากล่าวโทษ “คุณน้าโจเซฟิน ทำอะไรน่ะ? ทำไมถึงกระทืบจิ้งหรีดของพวกเรา?”

โจเซฟินติเตียนด้วยเสียงต่ำ “คุณพ่อกับคุณแม่ของหลานกำลังทะเลาะกันและความสัมพันธ์ของพวกเขาก็อยู่สภาวะตึงเครียด แล้วเด็กซนทั้งสองคนยังไม่ช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นเลย แถมยังเอาแต่เล่นจับจิ้งหรีดตรงนี้?”

ร็อบบี้น้อยและเจนสันมองหน้ากันก่อนจะส่งสายตาสงสัยไปที่เซ็ตตี้น้อย “เซ็ตตี้ คุณพ่อกับคุณแม่ทะเลาะกันจริงหรอ?”

“ใช่” เซ็ตตี้น้อยพยักหน้า “อย่างหนักเลย”

ร็อบบี้น้อยโยนท่อกระดาษที่ด้านในบรรจุจิ้งหรีดทิ้ง และรีบวิ่งเข้าไปที่บ้าน

เจนสันและโจเซฟินตามมาอย่างรวดเร็ว

ที่ชั้นสองของบ้าน ปรากฏร่างทั้ง 4 ร่าง ประกอบด้วยหนึ่งร่างใหญ่และสามร่างเล็ก รายล้อมอยู่หน้าห้องของเจย์อย่างรวดเร็ว

ภายในห้อง เสื้อผ้าของโรสถูกฉีกจนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และถูกเหวี่ยงลงพื้นอย่างยุ่งเหยิง

สารพัดความดื้อดึงเข้ากระดูกดำของเธอหายไปเมื่อถูกยับยั้งไว้โดยเจย์

จิตใจของเธอว่างเปล่า

รูม่านตาขยายกว้างเหมือนตาของกระทิง

ร่างกายของเธอสั่นสะท้านด้วยเมื่อได้รับชุ่มชื้นจากพิธีศีลจุ่มแห่งรัก

“โรส ฉันจะอนุญาตให้เธอทำทุกอย่างตามใจ แต่อย่าข้ามเส้น” ฉับพลันเสียงของปีศาจก็ดังขึ้นมาอย่างน่ากลัว

“ขีดจำกัดของนายคืออะไร?” เธอถามในขณะที่กำผ้าปูที่นอนสีขาว

“ขีดจำกัดของฉันคือไม่อนุญาตให้เธอหนีไปจากที่นี่”

ด้านนอกของประตู กลุ่มคนจำนวนหนึ่งได้ยินเสียงอันเย็นชาของเจย์ก็เกิดความกังวลขึ้นอย่างทันที ราวกับพวกเขากำลังถูกแผดเผาด้วยไฟ

แผงประตูถูกทุบด้วยอย่างแรงราวกับแผ่นดินจะแตก

คนทั้งสองในห้องซึ่งกำลังทำกิจกรรมที่ยากจะพรรณนาหยุดชะงักอย่างห่อเหี่ยว

เจย์มองโรสที่เขินและใบหน้าที่แสนบริสุทธิ์แล้ว เขาอยากจะเมินการขัดจังหวะและสานต่อกิจกรรมที่ทำค้างไว้ แต่เสียงเด็ก ๆ ก็ดังขึ้น

“คุณพ่อ อย่าทำร้ายคุณแม่”

“พี่สะใภ้ ถ้ายังไม่ตายช่วยส่งเสียงให้ฉันคลายกังวลหน่อยสิ”

เจย์หงุดหงิด “ทุกคนน่าจะหุบปากแล้วไปซะ”

ด้านนอกประตูเกิดความเงียบเข้าครอบงำ

โลกกลับมาสงบอีกครั้ง

เจจึงสานต่อการกลืนกินเหยื่อของเขา

แผงประตูดังลั่นรุนแรงกว่าเดิม

ครั้งนี้ เด็ก ๆ ดูเหมือนจะใช้อุปกรณ์หลายอย่าง

“ไม่ต้องกลัวนะครับคุณแม่ ผมจะช่วยคุณแม่เอง” ร็อบบี้น้อยตะโกน

โรสผลักเจย์ออก “อย่าทำให้ลูกกลัว”

เขาจึงห่อตัวเขาด้วยผ้าปูที่นอน

เจย์รู้สึกเคือง

เขาลุกขึ้นจากเตียงด้วยท่อนขายาวทั้งสองข้างของเขา เขาลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าแล้วเหลือบมองโรสที่นั่งกอดตัวเองแน่นพลางยิ้มบาง

เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบเสื้อตัวหนึ่งส่งให้เธอ “ใส่ซะสิ”

โรสมองเสื้อเชิ้ตของเขาด้วยท่าทางลังเล

“เธออยากให้ลูกฝังใจกับภาพที่ไม่ดีแบบนี้เหรอไง?” เจย์ถาม

โรสรีบใส่เสื้อยืด รวมทั้งยังมีผ้าปูที่นอนห่อเธอไว้อีกด้วย โชคดีที่เสื้อยืดตัวใหญ่และยาวพอที่ปิดทุกส่วน เผยให้เห็นเพียงช่วงคอขึ้นไปเท่านั้น จึงทำให้ดูเหมือนเธอใส่เสื้อยืดของตัวเอง

เจย์เก็บเศษเสื้อผ้าบนพื้นไปทิ้งลงในถังขยะ จากนั้นเขาจึงเปิดประตูหลังจากทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อยแล้ว

เด็ก ๆ ถือสารพัดอุปกรณ์ ไม่ว่าจะเป็น มีดทำครัว ท่อนไม้ หรือแม้แต่ปืนสไนเปอร์ของเล่น จ้องมองไปที่คุณพ่อที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา เด็ก ๆ ได้แต่ตะลึงงัน