ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 284

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 284

เจย์ที่ถูกจับกุมตัวได้แต่ขำทั้งน้ำตา “เธอกำลังทำอะไร?”

โจเซฟินยื่นหน้าเข้าไปหาเจย์ เจย์ผลักหัวเธอออกด้วยมือเพียงมือเดียวก่อนจะเปิดประตูให้เธอดูภายในห้องด้วยอย่างไม่ยินดี “เธอควรกลับไปบ้านซะ”

เด็ก ๆ มองรอดช่องว่างระหว่างประตูจึงได้เห็นว่าคุณแม่ของพวกเขาถูกห่อด้วยผ้าน่วมสีขาวและนั่งอยู่บนเตียง ราวกับว่าคุณแม่เป็นตุ๊กตาหิมะที่ไม่สามารถกระดุกกระดิกอย่างน่าตกใจ

เด็ก ๆ เป็นห่วงคุณแม่และตะโกนว่า “คุณแม่ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”

เจย์ตอบด้วยด้วยเสียงเข้ม “คุณแม่สบายดี”

เพราะวันนี้เธอแสดงกริยาอวดดีต่อหน้าเขา เขาจึงใช้กลยุทธนี้ในการลงโทษเธอเพื่อเป็นการระบายอารมณ์โมโห

แต่ก่อนที่เธอจะโดนเขาสำเร็จโทษ เขากลับต้องมาถูกแก๊งอันตพาลตัวน้อยเล่านี้ทำลายแผนการอย่างย่อยยับ

มันควรจะเป็นเขาสิ ที่ต้องเป็นคนเลว

เห็นได้ชัดว่าเด็ก ๆ ไม่เชื่อคำบอกกล่าวของผู้เป็นพ่อและแทรกตัวเข้าไปดูคุณแม่

เจย์เปิดประตูให้โจเซฟินและเด็ก ๆ วิ่งเข้าไปในห้องอย่างง่ายดาย

“คุณแม่” เซ็ตตี้น้อยและเด็ก ๆ ปีนขึ้นเตียงและกอดรอบคอคุณแม่ ในขณะเตรียมจะแสดงอารมณ์โกรธ

เซ็ตตี้น้อยเห็นรอยดูดช้ำบนคอของคุณแม่ “คุณแม่คะ คุณแม่โดนคุณพ่อกัดใช่ไหม?”

เซ็ตตี้น้อยมองคุณพ่อด้วยความโกรธ

โจเซฟินเห็นรอยดูดนั้นแล้วก็เข้าใจได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างทั้งคู่

โรสมองไปที่โจเซฟินด้วยสายตาที่สามารถเข้าใจได้โดยสัญชาตญาณและไม่ต้องเอ่ยวาจาใดโจเซฟินก็สามารถเข้าใจได้โดยทันที และรีบลากเด็ก ๆ ให้ออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว

“เซ็ตตี้น้อย เราไปกันเถอะ”

“หนูจะไม่ไปไหนทั้งนั้น คุณพ่อเป็นคนไม่ดี เขากัดคุณแม่”

โจเซฟินหมดทางเลือกนอกจากจะบังคับให้เซ็ตตี้น้อยไปกับเธอ

เมื่อเดินผ่านเจย์ โจเซฟินยกนิ้วโป้งส่งให้เขา “พี่ชายนี่น่ากลัวซะจริง!”

หลังจากโจเซฟินและเด็ก ๆ ออกไปจากห้องแล้ว เจย์กลับเข้ามาในห้อง ปิดประตู และกลับขึ้นมาบนเตียง

โรสยกผ้าคลุมเตียงขึ้น ส่วนเจย์ก็รีบสอดตัวเข้าไปด้านใน

เจย์คว้าตัวโรสเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน ร่างกายของโรสเหมือนถูกแช่แข็ง

พฤติกรรมของเจย์ในวันนี้ผิดปกติเสียจริง นั่นทำให้เธอตกใจ

เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาเกลียดที่สุดในชีวิตหรือ?

“ท่านอาเรสคะ จะไม่มีความสุขหรอกค่ะ หากขาดความรัก” ร่างของเธอสั่นสะท้านในอ้อมกอดของเขาและเสียงของเธอก็สั่นเช่นกัน

เจย์กระชับอ้อมแขน เกยข้างไว้ตรงหน้าผากของเธอ

‘ฉันรักแองเจลีน’

‘ฉันรัก รักเธอจริง ๆ’

เจย์หลับตาลงและพึมพำอย่างเงียบ ๆ “ฉันจะพยายามยอมรับเซ็ตตี้น้อย”

โรสเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความประหลาดใจ

เธอเห็นความจริงใจในดวงตาของเจย์ หัวใจของเธอเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก “จริงเหรอคะ?”

“เเต่เธอก็ต้องฝึกให้เจ้าเด็กเถื่อนคนนี้ให้มองฉันในแง่ดีบ้าง” เจย์ลืมตาขึ้นความกระจ่างชัดจึงเกิดขึ้นในทันตา

โรสอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นใจ “ที่พูดมาทั้งหมดนี้ นายไม่ได้มีอคติกับเธอหรอกใช่ไหม?” เธอถามอย่างไม่มีความสุข

“มันคือความจริง ไม่ใช่อคติ”

“ในสายตาของทุกคน เซ็ตตี้น้อยเป็นเด็กดี ทำไมนายมองว่าเธอเป็นปีศาจน้อย?” โรสถาม

เจย์จึงตอบ “เเบบนั้นก็ต้องถามเธอด้วยว่าทำไมฉันถึงกลายเป็นปีศาจตัวใหญ่ในสายตาเธอ”

“นายไม่ชอบเธอสักนิดเลยนี่” โรสกล่าวเศร้า

เจย์ก้มหน้าลงและเลือกที่จะไม่พูดอะไร

เขายอมรับว่าเขาไม่ชอบเซ็ตตี้น้อยจากก้นบึ้งในหัวใจ

อย่างไรก็ตาม ทำไมเขาต้องชอบลูกของผู้ชายคนอื่นด้วย?

เขาไม่ใช่คนใจกว้างขนาดนั้น

“แม้ว่าจะไม่ได้ชอบเธอ แต่ฉันจะทำหน้าที่พ่อเลี้ยงของเธอหลังจากที่เราแต่งงานกัน” เขากล่าว

โรสได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่