ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 290
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 290
เขาคิดว่าเธอคือแองเจลีนอย่างแน่นอน ความรักที่เธอมีให้แก่เขาและตระกูลเซเวียร์นั้นถูกเปิดเผยและไม่ซ่อนเร้นแม้แต่น้อย แม้ว่าเธอจะกลับมาหาเขา 7 ปีแล้วก็ตาม แต่เขาก็จำเธอไม่ได้เพราะหัวใจไม่สนใจสิ่งรอบข้าง!
เขายอมให้ตัวเองทำร้ายเธอขนาดนี้ได้อย่างไร?!
“อย่ากังวลไปเลย คุณปู่เซเวียร์จะต้องหายดี เชื่อฉันสิ” เขาบอก
โจเซฟินจอดรถ ในขณะที่เธอเดินออกจากลานจอดรถ เธอได้เห็นฉากที่หน้าตกใจอยู่เบื้องหน้า
พี่ใหญ่ของเธอกับพี่สะใภ้อยู่ใกล้ชิดกันมาก ทั้งคู่มองตากันอย่างรักใคร่ เหมือนคู่รักที่หลงใหลในความรัก
ให้ตายสิ เธอไม่เห็นอะไรเลยหรอ?
ประติมากรรมน้ำแข็งเดินได้ประจำบ้านมองพี่สะใภ้ด้วยสายตาร้อนแรงอย่างคาดไม่ถึง
โจเซฟินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เธออยากจะกดปุ่มถ่ายภาพเพื่อบันทึกช่วงเวลาที่หายากนี้ไว้
เมื่อสบโอกาส เธอจะใช้ภาพอันแสนอบอุ่นนี้ไว้ต่อลองกับเจนสันกับร็อบบี้น้อยให้ช่วยเธอทำอะไรบางอย่างที่พวกเขาน่าจะทำได้
โจเซฟินวางกล้องไว้ในตำแหน่งที่บุคคลทั้งสองยืนอยู่หน้าประตูรั้วเหล็กสีขาวสไตร์อาหรับ เธอกดปุ่มกล้อง ทันทีที่แตะปุ่ม ปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้น…
ในตอนนั้นเอง เจย์ถูกครอบงำอย่างฉับพลัน เขาจูบบนหน้าผากของโรสอย่างนุ่มละมุนเหมือนกับแมลงปอบินไถลข้ามบนผิวน้ำ จากนั้นเขาก็มองไปที่โรสอย่างอ่อนโยน
โจเซฟินมองไปที่ภาพดังกล่าวอย่างตกตะลึง
เป็นเวลาเดียวกับที่เจย์และโรสมองไปที่โจเซฟิน และเห็นโทรศัพท์ในมือของเธอ ทั้งคู่เข้าใจในทันทีว่าเธอกำลังทำอะไร
“เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน” เจย์เดินเข้าหา
“พี่ชาย รูปนี้มันมีค่ามาก ขอแหละ ปล่อยให้ฉันได้เก็บมันไว้นะ?” โจเซฟินขอร้อง
เจยื่นมือออกมา ตาของเขาหรี่ลง รัศมีแห่งความเย็นยะเยือกพุ่งออกจากร่างของเขา
โจเซฟินส่งโทรศัพท์ให้เขาอย่างเชื่อฟัง
เจย์มองภาพที่เขากำลังจูบแองเจลีน การปรากฏตัวของแองเจลีนกลับกลายเป็นความสงบสุขและราบเรียบ
สีหน้าของเจย์ถูกแต่งเติมด้วยรอยยิ้มอ่อน ๆ เขาสลับเปลี่ยนเป็นส่งรูปเข้ามาในมือถือของเขา และลบภาพในเครื่องของโจเซฟินทิ้ง
โจเซฟินมองหน้าของเขาอย่างขื่นขม “พี่ใหญ่ มันไม่ง่ายเลยนะที่ฉันจะได้ถ่ายภาพนายตอนแสดงออกถึงความรักในที่สาธารณะแบบนี้ แล้วนายก็มาทำลายมันอย่างโหดเหี้ยม”
“อย่ากังวลไปเลย ในอนาคตเธอก็จะได้เห็นมันอีก” เจย์บอก
โจเซฟินหายใจเข้าเฮือกใหญ่ “พี่ชาย นายไม่ได้ถูกจอห์นเข้าสิงใช่ไหม?”
“นั่นมันลุงสี่ของเธอนะ เธอไม่ควรเรียกเขาแค่ชื่อ” เจย์พูดอย่างเขร่งขรึม
โจเซฟินพึมพำ “ฉันไม่ได้เรียนรู้มาจากนายหรือไง?”
เจย์แก้ตัวอย่างเคร่งขรึม “ฉันเหมือนหนุ่มเจ้าสำราญแบบลุงสี่หรือ? เขาเปลี่ยนแฟนทุกวัน แถมยังชอบแสดงความรักในที่สาธารณะอีก ในชีวิตของฉัน ฉันจะทำกับพี่สะใภ้ของเธอเท่านั้น”
โจเซฟินพยักหน้า “นายไม่เหมือนลุงสี่หรอกนะ แต่อย่างไรก็ตาม…”
โจเซฟินจ้องเข้าไปในดวงตาของพี่ชายก่อนจะกระซิบว่า “ท่าทางของนายที่มีต่อพี่สะใภ้มันเปลี่ยนไปไวมาก มันไม่เหมือนนิสัยของนายเลย พี่ใหญ่ นายเป็นพวกปรับตัวช้ากับบางสิ่ง…
“ฉันใช้เวลามาตั้ง 7 ปี กว่าจะจดจำหัวใจของฉันได้ นี่ไม่ใช่เป็นการตัดสินใจที่ปรับตัวช้าอีกหรือ?” เจย์ถาม
“ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันก็อยากจะได้ประสบกับความรักที่รวดเร็วกับเธอ!”
โจเซฟินนิ่งเงียบ
ประโยคที่ว่า ‘ฉันไม่สามารถรอให้ทะเลแห่งรักขึ้น ๆ ลง ๆ กับคนรักของฉัน’ เมื่อมองไปที่ตาของเจย์ก็ยิ่งทำให้เธอตกตะลึงมากขึ้น
หลังจากพูดจบ เจย์ก็หันและจากไป
ทิ้งโรสและโจเซฟินไว้เบื้องหลัง
“พี่สะใภ้ เธอใช้ของขลังชนิดไหนกับพี่ชายของฉัน? เธอทำอย่างไรให้เขาหลงใหลเธออย่างเต็มเปา? “
โรสยังคงมีจิตใสที่แจ่มใส “เธอยังคงไม่เข้าใจเขาสินะ มันคือความไร้ยางอายที่จะทำให้เป้าหมายของเขาสำเร็จ”
