ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 298
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 298
น้ำตาไหลออกมาในดวงตาของเจย์ เขารู้สึกประทับใจอย่างยิ่งกับหัวใจอันบอบบางของเด็กน้อย
“คุณลุงจะไม่ตีเธอนะ ลุงจะไม่ดุเธอเช่นกัน เพราะลุงรักเธอ” เขากล่าว
น้ำตาในขอบตาของเซ็ตตี้น้อยกลิ้งไหลลงขณะที่เธอพูดอย่างเศร้า ๆ ว่า “คุณลุงกำลังโกหกหนู”
เจย์“…”
“ตั้งแต่แม่กลับไปจีน คุณลุงมักจะทำให้แม่ร้องไห้ แม่มักจะร้องไห้ตอนกลางคืนเสมอ…”
เจย์ “…”
“คุณลุงเป็นคนไม่ดี”
เจย์ “…”
คำพูดของเซ็ตตี้น้อยทำให้เขารู้สึกหนักอึ้งโดยไม่มีเหตุผล ดูเหมือนว่าเขายังรู้น้อยเกินไปเกี่ยวกับความทุกข์ในใจของแองเจลีน
เจย์อุ้มเซ็ตตี้น้อยไปชั้นหนึ่งแล้วสั่งซอนเดอร์ว่า “ซอนเดอร์ ทำอะไรอร่อย ๆ ให้เด็ก ๆ ทานด้วย”
“ได้เลยค่ะ” ซอนเดอร์ตอบอย่างมีความสุข
เธอรู้ว่านายท่านเป็นคนแค่ขู่ให้กลัวแต่ไม่ทำอะไร
เจย์วางเซ็ตตี้น้อยลง แล้วเธอก็นั่งลงบนโซฟาตัวเล็ก มือทั้งสองข้างประคองแก้มและน้ำตาคลอเบ้าของเธอ เธอมองเขาอย่างน่ารัก
“ทำไมหนูมองมาที่ฉันแบบนั้น?” เจย์ถามอย่างสงสัย
“คุณลุงจะไม่ส่งหนูออกไปจากที่นี้เหรอคะ?” เซ็ตตี้น้อยถามอย่างน่าสงสาร
เจย์ตกใจมาก เธอเป็นลูกสาวของเขา มีเหตุผลอะไรที่เขาจะส่งเธอออกไป?
เซ็ตตี้น้อยพูดด้วยความมั่นใจตรงไปตรงมาว่า “คุณลุงใจดีกับหนูมากในตอนนี้ คุณลุงต้องมีอะไรซ่อนเร้นและหนูรู้สึกไม่สบายใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ คุณลุงกำลังให้หนูกินอาหารมื้อสุดท้ายเหมือนกับอาหารมื้อสุดท้ายของพระเยซู หลังจากกินข้าวเสร็จแล้วก็จะมีการลาจาก แบบนี้ใช่ไหม?”
ร็อบบี้น้อยเดินไปจับมือของเซ็ตตี้น้อยไว้แน่นพร้อมกับสีหน้าที่บ่งบอกว่าเขาอยากจะตายมากกว่าจะแยกจากน้องสาว
เจย์สังเกตเห็นเป็นครั้งแรกว่า ร็อบบี้น้อยของเขาดูมีความเห็นอกเห็นใจดีจริง ๆ บทบาทนี้คล้ายกับแองเจลีนตอนเด็กจริง ๆ!
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะเลี้ยงดูเธออย่างดี” เจย์ลูบแก้มเธอแล้วพูดอย่างสุดซึ้ง
เซ็ตตี้น้อยไม่สนใจที่เขาจะเลี้ยงดูเธอและพูดขึ้นทันทีว่า “คุณลุงต้องรอให้คุณแม่กลับมาก่อนนะ แล้วคุณลุงจะสามารถเลิกเลี้ยงหนูได้”
เจย์ “…”
เจย์ถอนหายใจยาว เพียงนึกถึงตัวเองที่มีบุคลิกหยาบกร้านและเติบโตมาอย่างดีแม้จะถูกเลี้ยงดูมาอย่างโหดร้าย
เด็กผู้หญิงคนนี้อารมณ์อ่อนไหว แล้วเขาจะทำอย่างไรกับเธอดี?
ซอนเดอร์รีบนำของว่างจำนวนมากออกมาอย่างรวดเร็วเช่น ซาลาเปา เกี๊ยว ปีกไก่บาร์บีคิว…
ดวงตาของเซ็ตตี้น้อยสว่างขึ้นขณะที่เธอเอื้อมมือไปหยิบอาหาร แต่เธอก็สะดุ้งทันทีจากการถูกความร้อนลวกมือ
“มันร้อนมากเลยค่ะ!”
การกระทำของเธอน่ารักและน่ารักมาก เจย์ยิ้มเมื่อเห็นเธอ
เขาช่วยเธอจับปีกไก่ ช่วยเป่ามัน แล้วยื่นให้เธอ
เซ็ตตี้น้อยหยิบมันขึ้นมาและเริ่มแทะมันคำใหญ่โดยไม่สนใจภาพลักษณ์ของเธอ
“เด็กผู้หญิงต้องสุภาพเรียบร้อย” เจนสันเหลือบมองเธออย่างรวดเร็วและพูดด้วยท่าทีเยาะเย้ย “ ไม่งั้น เธอจะแต่งงานไม่ได้เมื่อโตขึ้น”
เซ็ตตี้น้อยไม่สนใจแม้แต่น้อย “แม่บอกว่าถ้าคน ๆ นั้นชอบคุณ สิ่งที่คุณทำก็จะถูกเสมอ แต่ถ้าคน ๆ นั้นไม่ชอบคุณ สิ่งที่คุณทำก็จะผิดเสมอ ดังนั้นจงเป็นตัวของตัวเอง”
เมื่อพูดถึงโรส เจย์เริ่มอารมณ์ขุ่นมัวมาก
คนของเขาตามหาเธอทั่วเมืองมานานแล้ว แต่ก็ยังไม่มีข่าวคราวใด ๆ เลย
‘ผู้หญิงคนนี้ตั้งใจจะทิ้งฉันไปงั้นเหรอ?’
เป็นวันที่ยุ่งเหยิงมากสำหรับเจย์ในตอนนี้ พวกเขาใช้เวลาตามหาเธอเหมือนผ่านไปนานหลายปี
เรื่องเดียวที่สามารถเติมเต็มเวลาของเขาเพื่อที่เขาจะได้ไม่มีเวลาคิดถึงโรสคือการปลอบอารมณ์ของเด็ก
ยิ่งโรสหายไปนานเท่าไหร่ เขาก็สามารถมีเวลาสร้างความมั่นใจหรือเอาใจให้กับเซ็ตตี้น้อยได้ แต่ร็อบบี้น้อยอาจจะรอคอยแม่แล้วทำให้เข้าถึงจิตใจเขายากขึ้นเช่นกัน เขาเริ่มรู้สึกหดหู่ใจ ในใจเขากลับมากระวนกระวายอีกครั้ง
กระทั้งเวลานี้รอยยิ้มก็ยังหายไปบนใบหน้าของเจนสัน เขาไม่พูดอะไรเลยตลอดทั้งวันและจะยังคงนั่งอยู่บนขั้นบันไดมองไปไกล ๆ อย่างเงียบ ๆ เพื่อรอคอยให้โรสกลับมา
