ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 308

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 308

อย่างไรก็ตามเด็กคนนี้ก็ไม่มีครอบครัวมาอยู่เป็นเพื่อน เพราะเหตุนี้จึงทำให้ผู้นวดบำบัดสงสัยเล็กน้อย

เจย์กระตือรือร้นอยากจะรู้ว่าคุณพ่อเป็นคนแบบไหนในใจของเซ็ตตี้น้อย ดังนั้นขายาวที่กำลังก้าวออกมาก็ถอยกลับอย่างฉับพลัน

เซ็ตตี้น้อยก้มหัวลงต่ำและกระซิบว่า “คุณพ่ออยู่ที่นี่ค่ะ แล้วคุณพ่อก็ไปข้างนอกอีก”

“อ๋อ” นักบำบัดหยุดถาม มันไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับเธอที่เด็ก ๆ จะมีพ่อแม่ที่ไร้ความคิด

อย่างไรก็ตาม ชายที่อยู่หลังผ้าม่านถึงกับตกใจกับคำตอบของเซ็ตตี้น้อย

เซ็ตตี้น้อยรู้อย่างแน่ชัดว่าเขาเป็นพ่อใช่ไหม?

ทำไมเธอยังเรียกเขาว่าคุณลุง?

“เซ็ตตี้ หนูทั้งสวยและน่ารัก คุณแม่และคุณพ่อจะต้องรักหนูมาก” นักบำบัดพูดคุยกับเซ็ตตี้น้อย มันคือความการเบี่ยงเบนความสนใจจากการไม่สบาย และเธอก็คิดว่าเซ็ตตี้น้อยช่างน่ารักจริง ๆ

“คุณแม่รักหนู แต่คุณพ่อไม่รักหนูค่ะ” เซ็ตตี้น้อยตอบอย่างเฉยเมย

เจย์ถอนหายใจและเปิดผ้าม่าน เมื่อคุณหมอเห็นเจย์ เธอลุกขึ้นยืนอย่างตกใจและเอ่ยออกมาอย่างให้ความเคารพ “ท่านอาเรส”

เจย์พูด “ทำต่อเถอะครับ”

คุณหมอค่อนข้างตกใจ เธอนั่งลงอย่างประหม่าและนวดให้กับเซ็ตตี้น้อยต่อ

เธอสาปแช่งในใจ ท่านประธานมาที่แผนกเพื่อชี้แนะการทำงานของเธอหรือเปล่า?

เจย์นั่งอยู่ข้างเตียงของและเอื้อมมือไปสัมผัสเซ็ตตี้น้อย เขาถามอย่างนุ่มนวลว่า “รู้สึกดีขึ้นไหม?”

เซ็ตตี้น้อยพยักหน้า

คุณหมอยังคงตกใจ ผู้พิทักษ์ของเซ็ตตี้น้อยคือท่านประธาน?

เซ็ตตี้น้อยมองไปที่เจย์ เธอลังเลที่จะพูด แต่การแสดงออกของเธอก็ค่อนข้างน่าสงสาร

“มีอะไรอยากจะพูดหรือเปล่า” เจย์บีบจมูกเล็ก ๆ ของเธอและยิ้ม

เบบี้เซ็ตตี้พูดด้วยโทนเสียงที่ว้าวุ่น “หนูคิดถึงคุณแม่ค่ะคุณลุง หนูคิดถึงคุณแม่จริง ๆ! ”

เจย์มองการแสดงออกอันโศกเศร้า เธอแสดงท่าทีราวกับหมดหวังที่จะกลั้นน้ำตาไว้และจมูกก็เป็นสีแดง “เธอร้องไห้ได้หากเธอต้องการ เซ็ตตี้น้อย”

ฉับพลันเซ็ตตี้น้อยก็กระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของเขา และร้องไห้ออกมาเสียงดัง

“หนูต้องการคุณแม่”

ดวงตาของเจย์พร่ามัว ในขณะที่เขาลูบหลังของเซ็ตตี้น้อยเบา ๆ เขาปลอบโยนเธอโดยการพูดว่า “เซ็ตตี้น้อย คุณแม่จะกลับมาตอนที่หนูดีขึ้นแล้ว”

คุณหมอเป็นพยาน ภาพที่มองเห็นทำให้พูดไม่ออก

ท่านประธานผู้เป็นภูเขาน้ำแข็งในตำนานเป็นคนที่อ่อนโยนต่อหน้าเด็กหรือ?

หลังจากการนวดเสร็จสิ้นในขณะที่ยังตกตะลึง นักนวดบำบัดจากไปอย่างค่อนข้างอับอาย

เซ็ตตี้น้อยร้องไห้ไม่นาน แล้วสุดท้ายเธอก็เหนื่อยกับมัน เจย์จึงถามต่อว่า “ไหนบอกสิ ตอนนี้หิวหรือยัง?”

เซ็ตตี้น้อยพยักหน้าอย่างน่ารัก

ด้วยเหตุนี้ เจย์อุ้มเธอด้วยแขนเพียงข้างเดียว “มาเลย ไปหาอะไรอร่อย ๆ ทานกันเถอะ”

ในร้านอาหาร แกรนด์ เอเชีย

ห้องอาหารกว้างขว้างและมีดนตรีบรรเลงเบา ๆ มีอาหารต่างกันไปในแต่ละส่วน เพื่อให้เหมาะสมกับความชอบของแต่ละคน

เมื่อเจย์ปรากฏตัวในห้องอาหารโดยที่มีเซ็ตตี้น้อยในอ้อมแขน เดิมทีเสียงในห้องอาหารที่ดังกลับกลายเป็นเงียบลูกจ้างทุกคนมองมาที่ท่านประธานและตุ๊กตาอันแสนน่ารักในอ้อมแขนที่ยังมีท่าทีมึนงง