ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 311
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 311
เมืองนกนางแอ่น ที่ลานหน้าบ้านของครอบครัวเซเวียร์
ลักษณะของสถาปัตยกรรมมีลานบ้านที่เหลื่อมกันกับบ้านข้าง ๆ ต้นไม้โบราณสูงเฉียดฟ้า เถาวัลย์เลื้อยอยู่บนรั้วสีดำที่ทำมาจากเหล็กและก้อนหิน ช่วงฤดูที่ดอกเฟื่องฟ้าเจริญงอกงามที่สุด และในระยะไกลเท่าที่ตาสามารถเห็นได้โบว์สีแดงและดอกไม้ลอยไปกับลม
นอกจากจะมีแนวดอกเฟื่องฟ้าแล้ว บริเวณลานหน้าบ้านแห่งนี้ยังเต็มไปด้วยสายลมแห่งฤดูใบไม้ร่วง ใบไม้ที่ร่วงโรยเหี่ยวเฉา และใบไม้สีเหลืองที่ล่วงหลนบนพื้นดินทำให้เกิดบรรยากาศที่เสื่อมโทรม
ตระกูลเซเวียร์ที่เคยงดงามอย่างแท้จริง—เช่นเดียวกับทิวทัศน์ในลานแห่งนี้ จากที่เคยอยู่ในสภาพที่สดใสกลายเป็นความเปล่าเปลี่ยวอย่างชัดเจน ทัศนียภาพที่อาจจะทำใครสักคนถอนหายใจ
ภายนอกประตูบานใหญ่สีแดงชาด เด็กวัยรุ่นร่างบางและมั่นใจในตนเองยืนอยู่ เธอมีดวงตารูปแอลมอนต์ และสีผิวสีคล้ายข้าวสาลี มีไฝอยู่ตรงมุมปากของเธอ และมีจมูกที่โด่งสวย
คนคนนี้ไม่ใช่ใคร นอกเสียจากโรส ลอยล์ ผู้ซึ่งหายไปจากเมือง อิมพีเรียล
เธอได้ตัดผมยาวถึงเอวบางของเธอออก และเปลี่ยนมาเป็นทรงผมแบบซอยสั้น เมื่อควบคู่กับทักษณะการแต่งหน้าที่ประณีตและงดงาม เธอเปลี่ยนจากหญิงสาวที่สดใสและบริสุทธิ์ มาเป็นเด็กวัยรุ่นที่เรียบร้อยและมั่นใจในตัวเอง
โรสกดกริ่งที่ทำมาจากทองแดง เสียงเงียบไปสักพักก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาจากภายในบ้าน ภรรยาน้อยของจอร์จ เซเวียร์, แอนน์ คอนเนอร์ เปิดประตูให้กับเธอ
แอนน์ยังคงเดินเหินได้คล่องและดูหรูหราอย่างที่เธอเป็นมาโดยตลอด เธอสวมใส่เสื้อผ้าที่ถูกออกแบบเป็นอย่างดี ตุ้มหูทอง และกำไลข้อมือที่ทำจากทองอันหนาอยู่ที่ข้อมืออีกสองถึงสามเส้น
เมื่อเธอเห็นหนุ่มน้อยรูปหล่อยืนอยู่หน้าประตูบ้านของเธอ ดวงตาของแอนน์ฉายไปด้วยความสงสัย “คุณเป็นใคร?”
“คุณนายคอนเนอร์ คุณเซเวียร์อยู่บ้านไหมครับ?”
แอนน์หันหัวไปมองที่บ้านประกอบกับพยักหน้า
โรสพูดต่อ “คุณนายช่วยไปบอกเขาหน่อยได้ไหมคะว่าฉันมาจากเมือง อิมพีเรียล? และผมมีเรื่องด่วนอยากจะบอกเขา”
คุณนายคอนเนอร์ตอบ “เข้ามาสิ”
โรสก้าวเท้า เดินเข้าไปด้านใน ตามหลังของแอนน์
เธอชำเลืองมองไปที่ต้นหญ้าและต้นไม้ ชิงช้าที่เธอเคยเล่นตอนเป็นเด็กยังคงอยู่ตรงนั้นในสภาพดี ความสุขและเสียงหัวเราะยังก้องอยู่ในใจของเธอ เธอจำมันได้ทุกอย่างเหมือนกับว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
“ที่รัก แองเจลีนของเราได้คะแนนเต็มในการสอบอีกครั้ง คุณต้องให้รางวัลกับเธอด้วยนะคะ” นั่นคือเสียงของคุณแม่ผู้อ่อนโยนและเป็นที่รักของเธอ
“จุ๊ ๆ คุณแม่ แองเจิลได้คะแนนเต็มตลอด คะแนนกลางภาค คะแนนปลายภาค แม้แต่คะแนนสอบเข้า ตลอดเวลาที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้เธอได้ 100 คะแนนมากกว่าสิบครั้ง เธอไม่รู้สึกอะไรกับรางวัลที่คุณพ่อคุณแม่จะให้แล้ว” พี่ชายของเธอส่งเสียงอย่างอิจฉา
“ทำไมไม่ให้รางวัลกับผมแทนล่ะ?”
หลังจากเซย์นพูดความคิดที่น่าอับอายของตนเองออกไป เขาก็ได้คำสาปส่งจากพ่อของเขา “ไม่อายบ้างหรือ? น้องสาวของนายได้คะแนนเต็มทุกวิชา ในขณะที่นายตกทุกวิชา ฉันจะมอบบริษัทเซเวียร์ให้นายดูแลต่อในอนาคตได้ยังไง?
“คุณพ่อครับ มอบบริษัทให้แองเจลีนเถอะ ผมไม่เคยฝันว่าจะได้เป็นผู้จัดการบริษัท ฝันของผมคือเป็นทหาร—”
“น้องสาวของนายเป็นผู้หญิง เธอต้องแต่งงานกับใครสักคน”
“แล้วลูกของคุณน้าคอนเนอร์ล่ะ?”
“เซย์น นายอยากจะโดนตบสักทีไหม?”
โรสยืนอยู่ตรงลานบ้านโดยที่มีเมฆหมอกลอยอยู่ในดวงตา
ภาพในอดีตยังคงหลอกหลอนอยู่ในใจของเธอ อย่างไรก็ตาม เธอก็รู้ว่าความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว—ความโรยราของตระกูลซาเวียร์เป็นที่คาดเดาได้มานานแล้ว
ความทะเยอทะยานของเซย์นไม่ได้เกี่ยวกับกิจการของครอบครัว และด้วยความภาคภูมิใจในตนเองและโดดเด่นเช่นเดียวกันกับเธอ และเธอก็เป็นผู้หญิง ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังเป็นผู้หญิงที่มีอารมณ์รักที่ลึกซึ้ง
นี่ยังไม่ได้กล่าวถึง คุณปู่ที่ของพวกเขาที่ไม่อนุญาตให้ลูกชายของคุณน้าคอนเนอร์ก้าวเท้าเข้ามาในบริษัทเซเวียร์
แอนน์สังเกตเห็นว่า ‘เขา’ ไม่ได้ตามเธอมาใกล้ ๆ เธอยืนบนบันไดหินและหันกลับมามอง ‘เขา’ “อีกอย่างหนึ่ง ฉันควรเรียกคุณว่าอะไร?”
เด็กวัยรุ่นซ่อนอารมณ์ ‘ของเขา’ ไว้ก่อนจะรีบหันมายิ้มอย่างสุภาพ “เรียกว่าแองจ์”
แอนน์ไม่ตอบอะไรอีก และหันหลังเดินเข้าบ้าน
“ที่รัก มีใครบางคนมาหาค่ะ”
แสงในบ้านมืดสลัว เขายืนอยู่ด้วยท่าทางเข้มงวดตรงด้านหน้าของบานหน้าต่าง ภายใต้แสงไฟร่างของเขาปรากฏอย่างเปล่าเปลี่ยว
เมื่อเขาหันหลังกลับมา อย่างหนึ่งที่เห็นได้คือริ้วรอยบนใบหน้าที่ผอมซูบของเขาซึ่งดูเหมือนถูกแกะสลักมาด้วยการทำงานหนักมาตลอดหลายปี
