ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 386

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 386

ตอนนั้นเองที่โรสเข้าใจแล้วว่าทำไมพวกอันธพาลได้รับการอบรมถึงรับมือได้ยากกว่าพวกไร้มารยาท!

…

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ เจย์แนะนำให้พวกเราไปตีกอล์ฟกัน โรสรีบตอบตกลงด้วยความยินดี เพราะเธอไม่รู้ว่าเขาจะกลับไปใช้วิธีที่ป่าเถื่อนของเขาอีกหรือเปล่าหากเธอปฏิเสธ

ณ สนามกอล์ฟของทัวร์มาลีนค่อนข้างใหญ่กว่าสนามกอล์ฟทั่วไปสองสามเท่า ความเขียวขจีเต็มไปด้วยภูมิทัศน์ขนาดใหญ่

เมื่อไปถึง จอห์น อาเรส กำลังเข้าร่วมกิจกรรมกีฬาที่ค่อนข้างไม่เหมาะสมกับหญิงสาวคนหนึ่งในสนามอยู่ขณะนั้น

“อย่ามอง” เจย์ยกมือขึ้นบังตาของโรส

“ทำไมจะมองไม่ได้ล่ะ?” เธอดึงมือเขาลงทันที

“เป็นการกระทำที่ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายในรูปแบบความละเอียดสูง มันจะเป็นการพลาดโอกาสที่จะไม่ดู”

ทั้งสองได้ยินคำบรรยายที่ยอดเยี่ยมของโรสขณะที่พวกเขาเริ่มฉากเผ็ดร้อนอยู่บนทุ่งหญ้า ราวกับว่าพวกเขาเพิ่งดับไฟด้วยน้ำเย็น ทั้งคู่ก็รีบดึงเสื้อผ้าของพวกเขาทันที

จอห์น อาเรส ดูเหมือนว่าเขาถูกบังคับให้สัมผัสส่วนนั้นของเธอ

“นายดูไม่ออกเหรอว่าฉันยุ่งอยู่ เจย์ อาเรส? ปล่อยเราอยู่ลำพังก่อน!” จอห์นดูสิ้นหวัง

สีหน้าของเจย์ไม่แยแส “ก็เธอต้องการเรียนรู้จากคุณสองคน”

ลักษณะถูกตอกกลับของชายคนนั้นกระตุกขณะที่จอห์นพูด “นายเปิดใจเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? นายต้องการให้เราทำอย่างไรเมื่อนายยังยืนอยู่ที่นี่เหรอ? หรือนายจะมาสอนฉันแทนได้ไหมล่ะ?”

การจ้องมองของเจย์จ้องมองไปที่โรส ความชื่นชอบที่ซึมผ่านสายตาที่เยือกเย็นของเขา

“ลุงสี่ต้องการให้เราสอนเขา!”

เมื่อได้ยินคำขอที่ตรงไปตรงมาเช่นนั้น โรสก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดง แก้มเธอกลายเป็นมะเขือเทศทันที

เจย์ชอบท่าทางเขินอายของเธอ

“ทักษะของเรา” ไร้การขัดเกลาเกินไป มันค่อนข้างไม่น่าดูหรอก” โรสตอบทันทีด้วยน้ำเสียงที่อ่อนน้อมถ่อมตน

สีหน้าของเจย์กระตุก

ทักษะของเขาแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?

เขาถามโรสอย่างขบขันว่า “แน่ใจเหรอ? แล้วเราจะจัดรายการให้คุณลุงสี่ดูได้อย่างไรกันถ้าเป็นแบบนั้น?”

เธอกลัวทันทีและตอบอย่างเชื่อฟัง “ไม่ ๆ ๆ ทักษะของนายยอดเยี่ยมมาก ท่านอาเรส”

จอห์น อาเรส จ้องไปที่โรสผู้น่ารักและปฏิบัติตามก่อนจะหันไปมองผู้หญิงหื่นข้าง ๆ เขา ด้วยเหตุผลที่เขาไม่รู้ เขารู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างผิดปกติกับรสนิยมของเขาในขณะนั้น

ไม่ใช่ว่าเขาจะยอมรับว่ามีรสนิยมไม่ดี

“ไหน ๆ นายมาที่นี่ทันเวลา มาตีกอล์ฟกับเรากันหน่อยไหม?” จอห์นจ้องมองโรสอย่างดูถูกเหยียดหยามหลังจากในใจของเขาทำใจให้พูดโง่ ๆ เพื่อแสดงออกมาต่อหน้าสาวบ้านนอกคนนี้

เป็นเพียงการทำให้เธอดูโง่เขลาเท่านั้นที่เขาจะมีชัยเหนือ เจย์ อาเรส

“ได้เลย” เจย์ตกลงทันที

มันเป็นเวลานานแล้วที่โรสเล่นกอล์ฟ เป็นผลให้ เธอพ่ายแพ้อย่างน่าสยดสยองในช่วงเริ่มต้นของการเล่น ก่อนที่เธอจะกลับไปสู่มาตรฐานเดิมของเธอและกลับไปตั้งหลักเริ่มตีใหม่ได้

จอห์นเพิ่มเสียงหัวเราะอยู่ข้าง ๆ เป็นสองเท่า “โอ้ หลานชาย นาบพบภรรยาผู้มาก่อนกาลนี่ได้จากที่ไหนกันเนี่ย? ทักษะการตีกอล์ฟที่น่าทึ่งอะไรอย่างนี้ ”

เจย์เดินไปหาโรส เธอถูกสอนด้วยมือของเขาเอง โรสได้รับส่วนสำคัญจากการฝึกฝนในชีวิตที่ผ่านมาของเธอ ลูกกอล์ฟพุ่งตรงไปยังหลุมที่กำหนดจนได้

เมื่อเห็นเช่นนี้ จอห์นก็พูดไม่ออก เขาตะโกนอย่างขุ่นเคือง “นายสอนเธออย่างนั้น ถือว่าไม่นับรวมแต้มนะ”

โรสสงสัยกับตัวเอง ‘เจย์ อาเรส นิสัยแทบจะไม่ดีไปกว่านี้แล้ว’

ดังนั้น เธอจึงยกไม้กอล์ฟและเหวี่ยง จากนั้นลูกกอล์ฟไปโดนใบหน้าหน้าเหลี่ยมของจอห์นทันที

“โอ๊ย! ไอสารเลวที่ไหนบอกเธอว่าลูกกอล์ฟบินได้แบบนี้ โรส ลอยล์?” จอห์นตะโกนขณะที่เขาเอามือปะกบแก้มตัวเอง

โรสรู้สึกอิ่มเอมใจแม้จะแพ้เกม

การฆ่านกสองตัวด้วยหินก้อนเดียว เหมือนเธอได้แก้แค้นทั้งสองคน

“เธอแพ้!” จอห์นดึงหญิงสาวเข้ามาในอ้อมแขน “นายต้องยอมรับมัน เจย์ ฉันเลือกผู้หญิงได้ดีกว่า”

เจย์ตอบอย่างชัดเจนว่า “คุณครองเรื่องพวกนี้ในกลุ่มตระกูลอาเรสมาโดยตลอด”

จอห์นขมวดคิ้ว “นั่นเป็นคำชมหรือเปล่า?” กระนั้น มันดูเหมือนไม่ได้เป็นอย่างนั้นนะ

โรสเริ่มไม่สบายตัวหลังจากตีผ่านไปสองสามรอบ ศีรษะของเธอรู้สึกเวียนหัวและผิวของเธอเริ่มซีด นอกจากนี้ ฝ่ามือของเธอก็เริ่มมีเหงื่อออกเช่นกัน—

ทันใดนั้น ด้วยเสียงดังตุ้บ โรสก็ล้มลงโดยไม่มีการเตือนว่าจะล่วงถึงพื้น

เจย์หน้าซีดทันที

“โรส!” เสียงของเขาแหลกสลายเล็กน้อย

จอห์นจ้องมองอ้าปากค้างขณะที่หลานชายของเขาพุ่งเข้ามาราวกับสายลม “นายก็ดูมีความกลัวอยู่ในใจนะ เจย์ อาเรส”

เมื่อตระหนักถึงจุดอ่อนของเจย์ การจ้องมองของจอห์นก็ดูน่ากลัวขึ้นทุกย่างก้าวที่เจย์เข้าหาโรส