ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 387
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 387
เจย์อุ้มโรสกลับไปที่หอท่าเรือหอมหวนซึ่งหมอประจำตระกูลมาพร้อมกับยาของเขาอย่างรวดเร็ว
หลังจากตรวจสุขภาพอย่างรวดเร็ว เขาสรุปว่า “นายหญิงโรสมีอาการที่เรียกว่าโรคโลหิตจางจากภาวะขาดสารอาหาร”
เจย์ขมวดคิ้วขณะจ้องไปที่รายงานการตรวจสุขภาพที่เต็มไปด้วยลูกศร
หลังจากหมอออกไป เจย์ก็นั่งเหมือนความคิดว่างเปล่าล่องลอยอยู่ข้างเตียง
หัวใจของเขากำแน่นเมื่อดวงตาของเขาสอดส่องไปที่แก้มบุ๋มของโรส
เธอใช้ชีวิตแบบไหนมาตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมา?
ภายใต้การดูแลของเธอ ลูก ๆ ของพวกเขาเติบโตขึ้นอย่างมีสุขภาพดีในขณะที่ตัวเธอเองก็ใช้ชีวิตยุ่งเหยิงสินะ
บางทีอาจถึงเวลาที่เขาต้องใช้มาตรการพิเศษ
หลังจากที่เธอตื่นขึ้นมาแล้ว โรสก็ได้พบกับสายตาของเจย์ที่จ้องมองกลับมาที่ตัวเธอเองอย่างหดหู่
เมื่อชินกับการแสดงออกที่สง่างามของเขาแบบนั้นมาตลอด โรสไม่สามารถขจัดความรู้สึกที่รบกวนอยู่เหมือนมีบางอย่างผิดปกติออกไปได้
ความกลัวจากเห็นสีหน้าเขา เธอจึงคว้ามือของเจย์ด้วยความกลัว “ท่านอาเรส ฉันจะตายเหรอ?”
ความขบขันสว่างวาบในดวงตาของเขา
“แล้วเธอมีคำพูดสุดท้ายจะบอกไหม?” เขาถามอย่างใจเย็น
“หลังจาก…ฉันตาย แล้วนาย…ยังคงเป็นพ่อม่ายได้ไหม?” ดวงตาที่เหมือนหมาน้อยของเธอกระพริบไปที่เขาขณะที่เธอพึมพำอย่างอับอาย
“ไม่ได้”
“ถ้าอย่างนั้น ถ้าคุณจะหาแม่เลี้ยงให้เจนส์และลูกคนอื่น ๆ ของเรา นายจะต้องหาผู้หญิงที่นุ่มนวลเหมือนฉันได้ไหม? ผู้หญิงประเภทที่ไม่สามารถเอาชนะร็อบบี้ในการต่อสู้ ไม่สามารถชนะเจนส์ ในการโต้แย้ง หรือไม่ชนะเซ็ตตี้ในแง่ของการสร้างปัญหาโดยไม่มีเหตุผล ด้วยวิธีนี้ ฉันจะไปอย่างสงบแม้หลังจากที่ฉันตายไปแล้ว”
มุมปากของเจย์กระตุกอย่างตั้งใจ
“เธอเป็นห่วงเด็ก ๆ เหรอ?”
ตาของโรสแดงก่ำ “ใช่สิ”
“ถ้าอย่างนั้นช่วยดูแลตัวเองและใช้ชีวิตให้ดี ๆ หน่อย หรืออย่างอื่น ฉันคงให้สัญญาไม่ได้ว่าจะหาผู้หญิงแบบไหนมาทรมานลูก ๆ ของเธอ”
โรสกระโดดขึ้นด้วยความตกใจ “นายต้องโหดร้ายขนาดนี้เลยเหรอ ท่านอาเรส? พวกเขาก็เป็นลูกของนายเหมือนกันนะ”
ในตอนนั้น โรสมีความสุขทันทีเมื่อเธอรู้ว่าเธอไม่มีปัญหาในการเคลื่อนไหว “นี้ฉันไม่เป็นไรหรอกเหรอ?”
เจย์จ้องมองผู้หญิงน่ารักตรงหน้า เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ ว่าเธอคิดอย่างไรกับลูก ๆ ของเธอก่อนที่เธอ ‘ใกล้จะตาย’
เมื่อดึงเธอเข้าหาเขา เขาโอบใบหน้าของเธอและจูบเธอ
เมื่อรู้ว่าพวกเขากำลังมุ่งหน้าที่จะเริ่มทำอะไรต่อจากนี้ โรสก็หน้าแดงและแย้งกลับทันที “แต่ท่านอาเรส ฉันยังป่วยอยู่นะ”
เจย์แกล้งพูดล้อเล่นข้าง ๆ หูเธออย่างไร้ยางอาย “ฉันจะอ่อนโยนมาก ๆ!”
โรสนอนบนเตียงหลังจาก หมดแรง เธอไม่สามารถต้านทานได้เลย!
“แต่งงานกันเถอะ ที่รัก”
วินาทีนั้น โรสได้ยินเสียงทุ้มนุ่มของเจย์ที่ยังคงดื้อดึง
โรสรู้สึกหดหู่ รู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างในใจของเธอร้าวและแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
ที่เจย์ใช้คำว่า ‘ที่รัก’ คำนี้จุดประกายแห่งความรักและความเกลียดชังที่เธอสะสมมาเพื่อเขาจากทั้งชีวิตของเธอ
เธอจำได้ว่าเขาเคยเรียกเธอแบบนั้นในชีวิตที่ผ่านมาเมื่อใดก็ตามที่เขาเมา
เธอจดจำถึงความปรารถนาอันแรงกล้าในดวงตาของเขาได้ แต่เขาก็ไม่สนใจเธอแม้ว่าเธอจะยั่วอารมณ์โกรธเขาแค่ไหนก็ตามในเวลานั้น
สุดท้ายแล้วเธอได้รู้สึกถึงความสุขที่สุดเป็นยังไง แต่เขากลับคิดว่ามันไม่น่าจดจำ
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเขาดูถูกเธอ
ในวันนี้ เขาเรียกเธอว่า ‘ที่รัก’ อีกครั้ง
ผู้ชายเป็นชนิดที่ออดอ้อนเมื่อเวลาต้องการผู้หญิง เขาจะเรียกโรสว่า ‘ที่รัก’ เหมือนกับที่เขาเรียก แองเจลีนว่า ‘ที่รัก’ มันดูเหมือนว่าตราบเท่าที่พวกเขาทำตามความต้องการของเขา เขาสามารถเรียกใครก็ได้!
เขาเป็นเพลย์บอย แล้วทำไมเธอจะไม่เคยเห็นเขาแบบนี้ในชีวิตล่ะ? เธอรู้ดีอยู่แล้ว
เมื่อฝืนน้ำตาแล้วกลับมามีสติที่ที่อยู่ตอนนี้ โรสจึงสงบสติอารมณ์ของเธอกลับคืนมาได้ “นายหมายถึงอย่างนั้นหรือคะ ท่านอาเรส?”
เขาจับมือของเธอไปทาบกับหัวใจของเขา น้ำเสียงของเขาลดลงอย่างน่าประหลาดใจด้วยความเจ็บปวด “ฉันจะใช้ทั้งชีวิตเพื่อตอบคำถามนั้น”
ข้าง ๆ ตัวเธอ เขาหลับไปอย่างไร้เสียง
