ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 39
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 39
เจนสันสะดุดเล็กน้อย ถ้าใครก็ตามที่มีนิสัยแบบเซ็ตตี้ เจนสันจะดูถูกคนแบบนั้นแน่นอน แต่เจนสันรู้สึกช่วยไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าน้องสาวของเขานั้นน่าเอ็นดูเอามาก ๆ
พี่ชายน้องสาวมาถึงห้องเรียนในที่สุด คุณครูได้แจกกระดาษวาดเขียนและดินสอให้แก่เด็ก ๆ เจนสันวาดภาพคุณแม่ของเขา เพราะถึงแม้ว่าบุคลิกของเจนสันจะค่อนข้างเงียบ แต่ทักษะการวาดของเขานั้นล้ำหน้าทั้งร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้ไปไกลตั้งแต่เด็ก ๆ
เมื่อมองดูภาพวาดคุณแม่ที่สวยงามไร้ที่ติอย่างชื่นชม เซ็ตตี้ก็ขอร้องเจนสัน “พี่ชาย รูปคุณแม่ที่พี่วาดสวยมากเลย พี่วาดหนูด้วยได้ไหม?”
เจนสันพยักหน้า “อ่าฮะ”
เมื่อถึงเวลาเก็บงาน คุณครูนั้นแปลกใจมากกับภาพวาดของเจนสัน “ร็อบบี้น้อย เธอพัฒนาขึ้นมากเลยนะเนี่ย”
เพื่อเป็นรางวัล คุณครูได้มอบคุกกี้โอริโอ้ถุงใหญ่ให้ “ร็อบบี้น้อย”
เจนสันส่งคุกกี้ให้เซ็ตตี้ทันที “น้องชอบมันไหม?”
เซ็ตตี้รับมันมาอย่างดีใจ เธอฉีกถุงออก ก่อนจะยัดชิ้นแรกเข้าปากเจนสัน “กินก่อนเลย พี่ชาย”
หลังจากนั้น เซ็ตตี้ก็แบ่งขนมให้เเพื่อนคนอื่น ๆ เมื่อวนมาถึงรอบของเธอ มันก็ไม่มีคุกกี้เหลือแล้ว แต่เซ็ตตี้ก็ยังอารมณ์ดี “คุณแม่บอกว่าเราต้องแบ่งปันสิ่งดี ๆ ให้เพื่อน”
เด็ก ๆ คนอื่นเองก็นำขนมแสนอร่อยในกระเป๋าของตนเองมาแบ่งกับเซ็ตตี้
แล้วเจนสันและเซ็ตตี้ก็ใช้ชีวิตอันปกติสุขที่โรงเรียนอนุบาล
เมื่อโรงเรียนเลิก ความคิดมากมายก็อยู่ในหัวของเจนสัน เขากำลังจะได้เจอคุณแม่ในอีกไม่นาน คุณแม่จะจำเขาได้ไหม? ถ้าเธอจำได้ เธอจะยินดีรึเปล่า?
เพราะอย่างไรก็ตาม ร็อบบี้น้อยก็เป็นเด็กที่น่าชื่นชอบ
ระหว่างเขากับร็อบบี้น้อย คุณแม่ต้องเลือกร็อบบี้น้อยอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?
เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้คุณแม่จำเขาได้ เมื่อเจนสันเห็นโรส เขาก็พยายามอย่างมากที่จะยิ้มออกมาให้สดใสที่สุด
โรสไม่ได้รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ และพาเด็กทั้งสองกลับบ้านโดยไม่มีเหตุการณ์อะไร
หลังจากสัมผัสประสบการณ์น่าตื่นเต้นของชีวิตในโรงเรียนใหม่ เจนสันนั้นกังวลเล็กน้อยว่าร็อบบี้น้อยจะไม่สามารถจัดการเรื่องเด็กเกเรที่เป็นเพื่อนร่วมห้องของเขาได้ เขาแอบส่งข้อความถามร็อบบี้น้อย
“ฝั่งนายเป็นไงบ้าง?”
ร็อบบี้น้อยตอบแทบจะในทันที น้ำเสียงยินดีกับเขา “ฉันสบายดีมาก ฉันช่วยนายจัดการสั่งสอนพวกเด็กเกเรพวกนั้นแล้ว แล้วฉันก็ให้คุณพ่อทำให้คุณครูเจ้าเล่ห์คนนั้นถูกไล่ออกแล้วเหมือนกัน”
มุมปากของเจนสันเผยอยิ้มขึ้น
ในตอนกลางคืน เจย์พาลูกชายของเขาไปหาคุณปู่คุณย่าที่บ้านของพวกเขาตามสัญญา
เพื่อต้อนรับ “เจนสัน” คุณปู่คุณย่าได้เตรียมผลไม้และขนมแสนอร่อยไว้บนโต๊ะกาแฟ มื้อเย็นที่นี่เป็นเรื่องที่ฟุ่มเฟือยมาก โต๊ะยาวถูกวางเต็มไปด้วยจานทั้งหลาย
น้าสาวโสดอย่างโจเซฟินนั่งอย่างขี้เกียจอยู่บนโซฟา เอ่ยอย่างเย็นชาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย “พ่อ แม่ ทั้งสองคนก็แก่แล้ว พักเถอะ อาหารที่พวกพ่อแม่ทำน่ะอร่อยมากค่ะ แต่เจนสันไม่แตะพวกมันอยู่แล้ว แม้ว่าจะเพื่อเป็นมารยาทก็ตาม หนูไม่เข้าใจ ทำไมไม่ให้คนรับใช้ทำอาหารแทน? จะทำมันไปเพื่ออะไร หรือพ่อแม่อยากให้เจ้าชายน้อยนั่นยอมรับเหรอ?”
เจย์มองไปที่ “เจนสัน” แล้วกล่าวอย่างเข้มงวด “เจนส์ น้าโจเซฟินพูดมามีเหตุผลนะ คุณปู่คุณย่ามีอายุมากแล้ว แต่พวกเขาก็ยังทำอาหารให้ลูกด้วยตัวเอง ลูกต้องสุภาพและกินมันบ้างสักนิด เข้าใจรึเปล่า?”
ร็อบบี้น้อยมองไปบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารน่าอร่อย เขาคิดว่าอาหารพวกนี้ถูกทำเพื่อเขาโดยเฉพาะจากคุณปู่คุณย่าของเขา ร็อบบี้น้อยซึ้งใจอย่างมากจนดวงตาแดงขึ้น
เขาวิ่งไปที่คุณปู่คุณย่า ก้มตัวลงโค้งขอบคุณผู้อาวุโสทั้งสอง “ขอบคุณสำหรับมื้อเย็นที่ทำให้ผมครับ คุณปู่คุณย่า ผมชอบมันจริง ๆ”
เจนสันนั้นปกติจะเงียบขรึมและไม่พูดคุย เขามักจะเก็บความรู้สึกชอบ ไม่ชอบไว้ในใจ เขาเก็บความรู้สึกทั้งหมดไว้
การกระทำของร็อบบี้น้อยนั้นทำให้ทุกคนตะลึง ตะลึงจนตาแทบถลนออกมาจากเบ้า
