ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 395
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 395
ภายใต้การจ้องมองอย่างเฉียบขาดของเจย์ เสียงของเซย์นก็เบาลงในขณะนั้น “แล้วคุณพิสูจน์ให้เราเห็นด้วยไหมล่ะ? ว่าคุณรักโรส จริงหรือเปล่า?”
ทั้งโจเซฟินและโรสต่างกล่าวชื่นชมเซย์นในเรื่องความเฉลียวฉลาด
เมื่อมองไปที่โรส เจย์ถามว่า “เธอคิดยังไง?”
โรสเข้าข้างเซย์น เธอจึงพูดว่า “คนที่เป็นแบบอย่างเท่านั้นที่จะสามารถโน้มน้าวผู้อื่นได้”
“แล้วเธอต้องการอะไร?”
“ฉันไม่เชื่อว่าท่านอาเรสสามารถให้สิ่งที่ฉันต้องการได้หรอก” โรสพึมพำเบา ๆ
“หากเป็นสิ่งที่เธอต้องการ สิ่งนั้นจะเป็นของเธอตราบเท่าที่ฉันสามารถให้ได้”
โรสตื่นตระหนก ผู้ชายคนนี้ต้องมีอะไรกระทบอย่างแรงทางจิตใจแน่ ๆ?
หลังจากหยุดคิด เธอตอบว่า “ฉันอยากได้รถหรู แล้วก็หุ้นของบริษัท—”
ในแง่ที่อยากก่อกวน โรสระบุถึงผลประโยชน์ที่ร่ำรวยเพื่อเป็นการแกล้งเล่นตลกขณะที่เธอจ้องมองไปที่เจย์ รอให้เขาเปลี่ยนใจกับคำพูดของเขา
“ไม่มีปัญหา!”
เธอตะลึง งั้นลองเพิ่มเงินเดิมพันจากการเล่นตลกของเธอ เธอพูดต่อไปว่า “ฉันต้องการสถานะของนายหญิงอาเรสด้วย”
“ไม่มีปัญหา!”
โรสขบกรามแน่น “ถ้าอย่างนั้น…นายช่วยเขียนเป็นคำและลงนามในกระดาษเพื่อปิดผนึกข้อตกลงด้วยได้ไหม?”
เจย์ยิ้มอย่างไร้อารมณ์ขัน “ได้สิ”
ด้วยความตกใจ โจเซฟีนเริ่มโบกมือให้เซย์นและขอร้องอย่างยั่วยวน “ดูสิว่าพี่ชายของฉันรักพี่สะใภ้แค่ไหน เซย์น แล้วนายล่ะ?”
เขาดึงตัวโจเซฟินเข้ามาในอ้อมแขนของเขาและจ้องมองไปที่เจย์อย่างยั่วเย้า เซย์นพูดว่า “ผมก็สามารถให้เธอได้ทุกอย่างที่ผมมีและไม่มีเรื่องไร้สาระในสัญญาที่เป็นลายลักษณ์อักษร แค่พูดคำนั้นออกมามันก็เป็นของเธออยู่แล้ว ทุกเวลาและทุกวัน”
เจย์เย้ยหยัน “แล้วนายจะโอนหนี้มูลค่าหลายหมื่นล้านให้เธอไหม?”
ด้วยความตกตะลึง เซย์นหายใจไม่ออก
ใบหน้าของเขาแดงระเรื่อ เขาพูดว่า “คุณเข้าใจผิดแล้ว สิ่งที่ผมหมายถึงคือเธอสามารถมีผมเป็นตัวเป็นตนได้”
“อย่ากล้าที่จะแตะต้องโจเซฟินอีก อย่างน้อยก็ไม่ต้องจ่ายคืนหนี้มูลค่าหลายหมื่นล้าน” เจย์ขบกรามแน่น
ด้วยความรู้สึกท่วมท้น เซย์นได้ดึงมือออกจากการจับมือของโจเซฟิน
โรสพึมพำ “รักแท้ไม่มีค่า”
เมื่อมองไปที่โรส เจย์ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือจะร้องไห้ สองพี่น้องนี้เป็นศัตรูคู่อาฆาตที่ต่อสู้กันตลอดเวลา ไม่ว่าจะทางกายหรือทางวาจา เมื่อไหรก็ตามที่พวกเขาพบกัน แต่นั่นก็ไม่เคยส่งผลกระทบต่อความผูกพันอันแข็งแกร่งของทั้งคู่
เท่าที่แองเจลีน เซเวียร์ กังวล มีเพียงเธอเท่านั้นที่สามารถกลั่นแกล้งเซย์นได้ ไม่มีคนอื่นอีกแล้ว
มันก็เหมือนกันสำหรับเซย์นเช่นกัน!
อย่างไรก็ตาม เซย์นไม่ได้รู้สึกขอบคุณโรสเลย “คุณอยู่ข้างไหน โรส?”
เมื่อมองเขาด้วยความผิดหวังในดวงตาของเธอ โรสกล่าวว่า “โจเซฟินเป็นผู้หญิงเรียบง่ายที่ดื้อรั้นและจริงจังเมื่อต้องเจอกับความรัก ฉันไม่หวังว่าเธอจะยอมจบลงด้วยการยอมง่าย ๆ หรอกนะ”
โจเซฟินรู้สึกขอบคุณหลังจากได้ยินคำพูดของพี่สะใภ้ “ขอบคุณที่ห่วงใยฉันมาก พี่สะใภ้ ฉันรู้สึกซาบซึ้ง ไม่ต้องกังวลเลย เซย์นและฉันรักกันจริง ๆ”
จากนั้นโจเซฟินก็ดึงมือของเซย์นเพื่ออวดแหวนรูปหัวใจสองวงที่ส่องแสงระยิบระยับภายใต้แสงแดด
โรสไม่แสดงความคิดเห็นใด ๆ เพิ่มเติมในขณะที่การแสดงออกของเจย์ยังคงมืดมน
โจเซฟินคิดแผนขึ้นมาเมื่อมองไปที่พี่ชายที่ไม่พอใจเธอ บางทีการติดต่อกับเซย์นมากขึ้นอาจทำให้เจย์เห็นความรู้สึกที่แท้จริงของเซย์นที่มีต่อเธอ ด้วยวิธีนี้พี่ชายของเธอจะเลิกอคติกับเซย์น
“เจย์ พี่สะใภ้ ไปร่วมงานเลี้ยงกันเถอะ” โจเซฟินเสนอ
สายตาของโรสที่ชำเลืองมอง เจย์พบว่าเธอยังคงจ้องมองเซย์นเหมือน ‘เสน่หา’ อยู่
เจย์เห็นด้วยกับขอเสนอ “งั้นไปกันเถอะ!”
ความจริงที่ว่ามันเป็นช่วงเวลาหลังอาหารกลางวันล่วงเลยไปแล้ว ประกอบกับวันนี้ยังไม่ใช่วันเกิดของท่านปู่ตามวันที่แท้จริง ในห้องจัดเลี้ยงจึงเหลือผู้คนเพียงไม่กี่คนที่เพลิดเพลินกับการรับประทานอาหารที่นี่อยู่ในห้องนั้น
โจเซฟินเปิดห้องนั่งข้าง ๆ หน้าต่างและทั้งสี่คนเดินเข้าไปนั่งทีละคน
โรสใช้เวลาทุกวิถีทางที่นั่นเพื่อเฝ้าดูพี่ชายของเธอ พยายามอ่านสีหน้าเรื่องราวของเขาผ่านเส้นบนใบหน้าของเขา เมื่อเซย์นเข้ามานั่งข้างโจเซฟิน โรสก็นั่งข้างเซย์นอีกฝั่งหนึ่ง
เซย์นตำหนิภายใต้ลมหายใจของเขา “หยุดมองฉันด้วยเสน่ห์ได้แล้ว โรส เดี๋ยวท่านอาเรสจะหึงเอานะ”
