ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 414
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 414
โรสพูดอย่างรีบร้อน “ฉันไม่รังเกียจที่จะถูกมองดูน่าอับอาย เพียงแค่ให้เงินฉันและทำให้ฉันอับอายไปเลย! ยิ่งดี!”
เจย์หัวเราะดังลั่นออกมา “ยัยขี้โลภตัวน้อย”
เขาดึงบัตรเครดิตออกจากกระเป๋าเสื้อสูทและยื่นให้โรส “รับนี้ไปสิ!”
“ท่านอาเรส บัตรนี่มีเงินด้วยหรือ?” เธอคิดว่าต้องได้เป็นเงินสดจำนวนมาก
ใบหน้าของเจย์มืดลง ทรัพย์สินที่มีได้ถูกชำระด้วยบัญชีทั้งหมดของเขาอยู่ที่บัตรนั่นและนี่เธอได้มันไปแล้ว ความสงสัยทำให้สมองว่างเปล่าขึ้นมาทันที
“ไปค้นหาด้วยตัวเอง” เขาพูดอย่างเย็นชา
จากนั้น โรสก็เก็บมันไปอย่างมีความสุข
เมื่อมองไปที่เธอ เขาถามว่า “ในตอนนั้นที่ฉันยื่นเงินให้เธอ ทำไมเธอถึงปฏิเสธล่ะ?”
เธอตอบอย่างภาคภูมิใจว่า “มันต่างออกไปน่ะสิ ในตอนนั้น นายต้องการให้เงินฉันเพื่อแลกเปลี่ยนกับลูก ๆ ของฉัน ดังนั้นแน่นอนว่าฉันจะไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้ว วันนี้ฉันขายการประดิษฐ์ตัวอักษรของฉันได้ ยิ่งไปกว่านั้น การประดิษฐ์ตัวอักษรนั้นก็ไม่มีราคาต้นทุนเลย ฉันจะไม่ขายมันได้ไงล่ะ?”
เขายิ้มและพูดว่า “ก็ไม่เลวนะ อย่างน้อยเงินที่ได้มันก็สะอาดและดูสำคัญสำหรับเธอ”
“แน่นอนอยู่แล้ว”
ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องแห่งความสยองขวัญก็ดังมาจากด้านนอกประตู!
“ลูกชายของผมเสียชีวิตอย่างน่าสยดสยอง ท่านปู่อาเรส คุณต้องช่วยให้ผมได้รับความยุติธรรมด้วย!”
พวกเขาได้ยินเสียงของคน ๆ นั้นก่อนที่จะเห็นหน้าว่าเป็นใคร
ขณะนี้ท่านปู่อาเรสนั่งขมวดคิ้ว
“คุณปู่ครับ มันเป็นความต้องการของครอบครัวเหยื่อที่ถูกไฟไหม้ พวกเขากำลังอยากได้ความยุติธรรม” เจย์กล่าวอย่างใจเย็น
ขณะที่เขาพูดอย่างนั้น พวกเขาก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดสีดำและมีผ้าคลุมสีดำพาดหน้าเธอโดยมีดอกไม้สีขาวบนศีรษะของเธอเดินรุกล้ำเข้ามาในสถานการณ์นั้น เธอทิ้งตัวลงต่อหน้าเท้าของท่านปู่อาเรส
เจย์และโรสทำได้เพียงถอยห่างเพื่อให้มีที่ว่างสำหรับเธอ
หญิงสาวร้องคร่ำครวญอย่างน่าเวทนา “ท่านปู่อาเรส ซาเวียร์ของฉันเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ที่น่าสงสาร เขาเป็นที่รังเกียจของคนอื่นตั้งแต่เขายังเล็ก ดังนั้นฉันจึงไม่ได้ฝากความหวังไว้กับเขามากนัก ทั้งหมดที่ฉันต้องการคือให้เขาใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ใครจะรู้ว่าเขาจะถูกไฟคลอก? ทำไมชีวิตของซาเวียร์ถึงขมขื่นขนาดนี้?”
ดวงตาของโรสพลันเป็นสีแดง
เธอเข้าใจความเจ็บปวดของแม่ที่สูญเสียลูกไป ย้อนกลับไปตอนนั้นเมื่อเธอคิดถึงเจนส์ในขณะที่เธอไม่อยู่บ้าน มันช่างทรมานมาก แต่ถึงอย่างนั้น แม่คนนี้ต้องเผชิญกับความเจ็บปวดจากการสูญเสียลูกอันเป็นที่รักไปตลอดกาล
มีเสียงแหบในเสียงของท่านปู่อาเรสขึ้นมาว่า “ฉันเสียใจอย่างมากกับการตายของซาเวียร์ เธอไม่ต้องกังวลหรอกนะ ตระกูลอาเรสจะให้คำตอบที่เธอพึงพอใจอย่างแน่นอน”
ดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นเกือบจะหมดสติไปแล้ว แต่เธอก็ยังคงสะอื้นต่อไป “ท่านปู่อาเรส การเดินทางไปนรกและกลับขึ้นมามันดูง่ายกว่าการพบกับคุณเสียอีก ถ้าไม่ใช่วันเกิดของคุณในวันนี้ ฉันจะต้องทำอย่างไรถึงจะเข้าสู่ อสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน ได้? ฉันขอร้องคุณนะ ท่านปู่อาเรส ช่วยฉันจากคำชี้แจงของคุณด้วย!”
บรรยากาศในห้องเริ่มตึงเครียด
เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนั้นมีเจตนาที่จะกดดันท่านปู่อาเรส
กล้องเล็งไปที่ผู้หญิงคนนั้น มีการเริ่มกดถ่ายรูปออกไปอย่างรัว ๆ ไม่มีที่สิ้นสุด
เสียงแหลมและเยือกเย็นของเจย์ดังขึ้นทั่วห้อง “คนอื่น ๆ ที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ออกไป เดี๋ยวนี้”
คนในห้องรีบเดินออกไปกระจัดกระจายราวกับฝูงนกที่ตื่นตระหนก
เจย์ส่งทุกคนออกไป จากนั้นเขาก็หันไปหาโรสที่ยังอยู่ที่นั่น “เธอควรออกไปเช่นกัน”
โรสตอบว่า “ท่านปู่อาเรสเปิดของขวัญของฉัน แสดงว่าฉันไม่ใช่คนนอก”
เจย์ “ … ”
คนที่เหลืออยู่ในห้องเป็นเพียงญาติของตระกูลอาเรส
ในขณะนั้น เจมส์รวบรวมความกล้าที่จะเดินไปข้างหน้า เขาสวมกอดภรรยาคนที่สองและปลอบใจเธอ “คาสซานดรา อย่าเสียใจไปเลยนะ”
ผู้หญิงคนนั้นผลักเขาออกไปอย่างแรงและดุว่า “อย่าแตะต้องตัวฉัน ในเมื่อลูกชายของเราเสียชีวิตไปแล้ว สิ่งที่คุณต้องทำก็มีแต่ซ่อนตัวคุณทั้งหมดในความกลัวของคุณกับความสัมพันธ์ของเราจะทำให้ภาพลักษณ์สาธารณะของคุณเสียไปหรือเปล่า? ตอนนี้สื่อได้ออกไปหมดแล้ว คุณกำลังแสร้งทำเป็นแสดงความรักเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่คุณมีให้ฉันเหรอ?”
เมื่อได้ยินแบบนี้ เจมส์ก็รู้สึกเสียใจ
น้ำเสียงของภรรยาคนที่สามคมชัดพูดออกมาว่า “ถ้าเธอรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในวันนี้ ในเมื่อเธอเลือกที่จะเป็นส่วนเกินที่เข้ามาแทรก เธอไม่คิดบ้างหรือว่าวันนี้จะจบลงแบบนี้น่ะ?”
ผู้หญิงคนนั้นโกรธมาก “เธอไม่สามารถเลี้ยงผู้ชายของเธอได้ดีไปกว่านี้หรอกนะ และเธอก็ควบคุมเขาไม่ได้เช่นกัน เธอปล่อยให้เขาไปยุ่งและทำร้ายผู้หญิงข้างนอก แต่ตอนนี้เธอกล้าดียังไงมาตำหนิเรา?”
ผู้หญิงทั้งสองสร้างความวุ่นวายกับเหตุการณ์ตอนนี้ การด่าทอด้วยวาจา เป็นเรื่องที่ทำให้เลือดออกได้น้อยที่สุด
เจย์กระซิบกับโรสว่า “มีอะไรดีกันที่ได้เห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้? รอฉันข้างนอกไหม?”
“ไม่นะ ปล่อยให้ฉันเรียนรู้ประสบการณ์จากสิ่งนี้หน่อยเถอะนะ”
“เธอไม่จำเป็นต้องมีประสบการณ์แบบนี้”
โรสมองเขาด้วยสายตาเหมือนลูกหมาน้อย
และแล้วเจย์ก็ยอมแพ้โดยสิ้นเชิง
