ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 437
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 437
โรสไม่ได้พูดอยู่นาน…
เรื่องเริ่มจากประสบการณ์ชีวิตของเธอ อุบัติเหตุทางรถยนต์ลึกลับ ความลับในห้องใต้หลังคา… เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นตรงไหนดี…
“โจเซฟิน ฉันไม่ใช่ โรส ลอยล์!” ด้วยเหตุนี้ เธอจึงพยายามอย่างหนักที่จะบอกความลับที่เธอเก็บไว้มาหลายปี
โจเซฟินมองเธอด้วยความประหลาดใจ “เธอหมายความว่ายังไง?”
“เธอไม่ใช่ โรส ลอยล์? แล้วเธอเป็นใคร?”
โรสลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็พูดต่ออย่างยากลำบาก “ฉันคือ แองเจลีน เซเวียร์”
ดวงตาของโจเซฟินพองขึ้นด้วยความตกใจ “เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ?” เธอค่อนข้างไม่เชื่อ
เธอสแกนโรสจากบนลงล่างหลายครั้งก่อนที่จะถามด้วยความสงสัย “แต่เห็นได้ชัดว่าเธอคือ โรส ลอยล์ไม่ใช่เหรอ?”
โรสส่ายหัว “ฉันอยู่ในร่างของ โรส ลอยล์ แต่มันคือวิญญาณของแองเจลีน เซเวียร์”
“ฮะ? โจเซฟินอุทานออกมาดัง ๆ
“เธอหมายถึงทำศัลยกรรมมาเหรอ?” โจเซฟินไม่สามารถนึกถึงเหตุผลอื่นนอกเหนือจากนี้ได้
โรสส่ายหัวอีกครั้งและพูดอย่างแผ่วเบาว่า “เมื่อเจ็ดปีก่อน ฉันตื่นจากอุบัติเหตุทางรถยนต์และกลายเป็นโรส ลอยล์”
ปากของโจเซฟินเบิกกว้างเล็กน้อยขณะที่เธอมองดูโรสอย่างมึนงง
“เธอ… วิญญาณของเธอผ่านออกจากร่างเดิมมาอีกร่างหนึ่งนั้นเหรอ?”
โรสพยักหน้า
“ไม่น่าเชื่อ ฉันคิดว่าสิ่งเหล่านี้จะปรากฏเฉพาะในนวนิยายเท่านั้น”
โจเซฟินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและคิดว่ามันไร้สาระ “มันไม่น่าเป็นไปได้อย่างยิ่ง หลักฐานอะไรที่เธอจะพิสูจน์ว่าเธอคือแองเจลีน?”
โรสกำลังจมอยู่ในความคิด
หลังจากที่เธอเกิดใหม่ในร่างนี้ เธอได้พิสูจน์ตัวตนของเธอกับพ่อของเธอเท่านั้น อย่างไรก็ตาม นั่นเป็นเพราะว่ามีบางอย่างที่เป็นกระแสจิตระหว่างพ่อกับลูกสาว นอกจากนี้ ความทรงจำในวัยเด็กที่ใช้ร่วมกันเป็นสิ่งที่ไม่เหมือนใคร ดังนั้นเธอจึงสามารถโน้มน้าวใจพ่อของเธอได้อย่างง่ายดาย
อย่างไรก็ตาม สำหรับโจเซฟิน พวกเธอสองคนไม่มีอะไรจะแบ่งปันพอที่จะพิสูจน์กันได้มากนัก ไม่ว่าเธอจะพูดจาโน้มน้าวเพียงใด โจเซฟินก็ไม่มีเหตุผลที่จะเชื่อเธอ
เมื่อมองดูสีหน้าเจ็บปวดของโรส โจเซฟินแทบรอไม่ไหวให้เธอพิสูจน์ความเจ็บปวดอันน่าสะพรึงกลัวในช่วงเวลานั้น ดังนั้น เธอจึงเริ่มตั้งคำถาม“เธอกับพี่ชายของฉันพบกันตั้งแต่เมื่อไหร่?”
ความคิดของโรสเริ่มล่องลอยไปไกลขึ้น และดวงตาที่สวยงามของเธอก็ปกคลุมไปด้วยชั้นของความเศร้าหมองที่ทนทุกข์ “ฉันจำได้ว่าฉันอายุ 10 ขวบ และวันนั้นเป็นวันเกิดของท่านปู่อาเรส ฉันบุกเข้าไปในห้องทำงานของพี่ชายเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ…”
โจเซฟินอ้าปากกว้างด้วยความประหลาดใจ เธอเริ่มหวั่นไหว “เกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น?”
“เขาเย็นชาใส่ฉันและส่งเลโก้ออกมาให้ฉัน!” สีหน้าโรสดูเหมือนจะตื่นขึ้นเล็กน้อย ต่อจากนี้ไป มันก็เป็นเรื่องที่ถูกลิขิตให้เป็นรักไม่สมหวัง
เธอรู้สึกถลำตัวเข้าไปตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอสบตาเขา
แต่แล้ว เธอไม่ใช่คนที่เขารักตั้งแต่แรกเห็น!
โจเซฟินอุทานด้วยความตื่นเต้น “เพราะเธอนั่นเองที่ต่อชุดเลโก้ของเขาได้อย่างรวดเร็ว พี่ชายของฉันจึงเริ่มเรียกฉันว่ายัยโง่หลังจากนั้นมา เขาบอกว่าฉันเป็นเด็กผู้หญิงและยังเป็นเด็กผู้หญิงจากครอบครัวที่ร่ำรวยด้วย แล้วทำไมความแตกต่างระหว่างเราถึงได้มากมายขนาดนี้? ด้วยเหตุผลนี้เอง ฉันจึงแอบเกลียดเธอมาหลายปีแล้ว!”
โรสยิ้มอย่างขมขื่น “อย่างนั้นเลยเหรอ?
โจเซฟินจับมือโรสด้วยความตื่นเต้น “ฉันยังไม่อยากจะเชื่อเพียงแค่เธออิงจากเหตุการณ์นี้เพียงอย่างเดียวได้หรอกนะ เร็วเข้า บอกฉันอีกสองสามเรื่อง…”
โรสครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ฉันเคยขอให้พี่ชายเธอเอาผ้าพันคอให้กับเธอ ฉันเป็นคนถักมันเอง ฉันสงสัยว่าเขาเคยมอบมันให้เธอหรือเปล่า?”
โจเซฟินพยักหน้าอย่างมีความสุข “ผ้าพันคอสีแดงเพลิงนั่น เธอทำมันขึ้นมาจริง ๆ เหรอ?”
โรสยิ้มอย่างเขินอาย “ฝีมือก็งั้น ๆ แหละ ไม่ได้เรื่องหรอก อย่าหัวเราะสิ”
โจเซฟินจับมือโรสและกล่าวว่า “เธอรู้วิธีที่จะเอาชนะใจผู้คนอย่างแท้จริง เธอรู้ไหมว่าผ้าพันคอนั้ทำให้ความขุ่นเคืองในใจฉันทั้งหมดที่ฉันมีต่อเธอหายไปเลยนะ ในเวลานั้น ฉันแน่นอนแล้วว่าเธอคงอยากจะมาเป็นพี่สะใภ้ของฉันแน่ ๆ ”
โรสยิ้มและพูดว่า “ฉันไม่ได้วางแผนอย่างซับซ้อนหรืออะไรทั้งนั้น ฉันแค่คิดว่าในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งในตระกูลอาเรส เธอคงไม่ขาดแคลนสินค้าฟุ่มเฟือยใด ๆ ดังนั้น ฉันจึงตัดสินใจที่จะให้สิ่งที่ฉันทำกับเธอดีกว่า”
