ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 448
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 448
เจย์เหลือบมองโรสที่เงียบอยู่ข้าง ๆ เสียงของเขาเริ่มอุ่นขึ้นอย่างอธิบายไม่ถูก “เธอจะมีฉันดูแลเธอไปแบบนี้ถ้าหากเธอกลายเป็นคนพิการ”
โจเซฟิน “…”
โรส “……”
นี่เป็นตรรกะแบบไหนกัน?
“นายกำลังลำเอียงนะ” โจเซฟินพึมพำ
เจย์จับมือโรสไว้ต่อหน้าโจเซฟินและพูดว่า “มันเป็นหน้าที่ของฉันที่จะรักและดูแลเธอ”
โจเซฟินกลอกตาสองสามครั้ง แล้วหยิบจานอาหารของเธอเดินออกไป “ฉันทนดูแบบนี้ไม่ได้”
โรสดึงมือของเธอออกจากการจับกุมของเขาและพึมพำด้วยความไม่พอใจ “ท่านอาเรส โจเซฟินเพิ่งอกหักกับความรัก เราจะทำร้ายเธอถ้าเราแสดงเรื่องแบบนี้ต่อหน้าเธอ”
“เราดูแสดงต่อหน้าเธองั้นเหรอ?” เขาเลิกคิ้ว
เขาจริงจังในการแต่งงานกับเธอมาก แต่เธอคิดว่ามันเป็นการแสดงงั้นเหรอ?
“ไม่ใช่แค่เราแสดงหรอกเหรอ?” โรสถาม
ขณะที่เขากัดสคอนอยู่นั้น สีหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็เข้มกว่าก้นกระทะเสียอีก
เมื่อเห็นว่าเขาอารมณ์ไม่ดี โรสซึ่งตอนแรกอยากจะอ้าปากของเธอเพื่อจะขอออกไปข้างนอก แต่กลับไม่ได้พูดอะไรในตอนนี้เลย
หลังทานอาหารเช้าเสร็จแล้วนั้น โรสตั้งใจที่จะล้างจาน จู่ ๆ เจย์เข้ามาจับมือเธอและพาเธอออกไป ก่อนที่เขาจะกลับเข้าไปในครัวพร้อมกับล้างจานด้วยตัวของเขาเอง
โรสอึ้ง!
เขาทำอาหารให้และให้ที่พักแก่เธอ แต่เธอก็ยังทำให้เขาอารมณ์เสีย เธอรู้สึกเสียใจเกี่ยวกับเรื่องนี้
เธอค่อย ๆ เดินไปที่ประตูห้องครัวและถามอย่างระมัดระวังด้วยท่าทีประจบประแจงว่า “ท่านอาเรส มีอะไรให้ฉันช่วยไหม?”
เจย์วางจานลงในอ่างล้างจาน หลังจากล้างมือแล้ว เขาเดินไปหาเธอด้วยท่าทางจริงจัง “ใช่ อยากให้ช่วย”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ความรู้สึกผิดในใจของโรสก็รู้สึกผิดน้อยลง เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างร่าเริง “ช่วยอะไรหรือ?”
“ช่วยทำดีกับฉันหน่อยสิ” ความคับข้องใจเล็กน้อยเต็มดวงตาของเจย์ ทำให้โรสตกตะลึง
เวลาผ่านไปสักพัก เธอพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ต่อจากนี้ไปฉันจะทำงานบ้าน และฉันจะซักผ้า…”
“โรส!” เจย์ลูบไล้บริเวณระหว่างหน้าผากของเขาแบบท่าทางรู้สึกปวดร้าวกับคำพูดนั้นไม่รู้จบ
เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างสงสัย
“ฉันแต่งงานกับภรรยา ไม่ใช่คนใช้!”
“แล้วฉันต้องทำยังไง?”
“เธอทำอะไรก็ได้ให้ฉันมีความสุขไม่ได้เหรอ?” เจย์ถาม
โรส “…ฉันจะทำให้ดีที่สุด”
เมื่อโจเซฟินถือจานอาหารเข้ามา เธอเห็นโรสและเจย์ยืนเผชิญหน้ากัน การแสดงออกของพวกเขาทั้งสองดูหนักอึ้ง
เพื่อทำลายบรรยากาศอันเงียบสงบ โจเซฟินจงใจหยิบจานและเคาะประตู “ฉันกินเสร็จแล้ว”
“ล้างจานเองเลยนะ” เจย์พูดด้วยอารมณ์ไม่ดี
โจเซฟินเดินผ่านระหว่างพวกเขาทั้งสอง และเมื่อเธอออกมาหลังจากล้างจานแล้ว ทั้งสองคนก็ยังยืนเหมือนหุ่นเชิดอยู่ที่เดิม
เมื่อเดินเข้ามาอีกครั้ง เธอคว้าข้อมือของโรสแล้วพูดว่า “พี่สะใภ้ ไปงานเลี้ยงของเพื่อนกับฉันกันเถอะ”
โรสแอบโล่งใจที่โจเซฟินกำลังช่วยเธอให้พ้นจากสถานการณ์นี้ อย่างไรก็ตาม จู่ ๆ เจย์ก็คว้ามืออีกข้างหนึ่งของเธอแล้วพูดว่า “ไปกับฉันที่งานสังสรรค์ของเพื่อนฉัน”
ด้วยดวงตาของโจเซฟินที่ใหญ่กว่าจานอาหารค่ำ “พี่ชาย แต่นายไม่เคยไปงานสังสรรค์ที่เป็นมิตรเลยนะ”
“สุดท้ายแล้วผู้คนจะเข้าใจสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปได้” เจย์พูดขณะที่สายตามองไปที่ใบหน้าของโรส แววตาของเขาดูเศร้าอย่างอธิบายไม่ถูก
เมื่อเห็นการแสดงออกของเขา โรสรู้สึกเหมือนเป็นเด็กที่กระทำผิดและถูกกล่าวหาว่าเธอไม่เป็นไปตามกฎข้อกำหนดของภรรยาที่เพิ่งแต่งงานใหม่
โจเซฟินมองโรสเช่นกันและพูดว่า “พี่สะใภ้ ทำไมเธอไม่ตัดสินใจว่าจะไปกับฉันหรือพี่ชายของฉันล่ะ?”
หลังจากพูดจบ โจเซฟินและเจย์ก็ปล่อยมือเธอ
ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะชอบใช้วิธีนี้ในการตัดสินใจว่าเธอจะไปกับใคร
