ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 454

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 454

โรสไม่อยากทนฟังสิ่งต่าง ๆ ได้อีกต่อไปแล้ว เธอสามารถบอกได้เลยว่าไม่ว่าเจมส์จะทำสิ่งใดเพื่อทำให้น้าสะใภ้รองผิดหวังก็ตาม น้าสะใภ้รองจะไม่มีวันทิ้งเขา

“เป็นอีกคู่ที่ไม่มีความสุข!” โรสอุทานออกมา

เธออยากจะเข้าไปปลอบน้าสะใภ้รอง แต่จู่ ๆ โจเซฟินก็จับมือเธอและส่งสัญญาณด้วยการกระพริบตาให้เธอ

โรสกลับมามีสติทันที โจเซฟินต้องการให้เธอใช้โอกาสนี้ออกจากที่นี่และไปที่หอท่าเรือหอมหวนเพื่อค้นหาคำตอบที่เธอต้องการ

ทั้งสองจึงแอบเดินหนีไปจากจุดสถานการณ์ในตอนนั้น

สายตาของเจย์จับจ้องไปเห็นด้านหลังของผู้หญิงสองคนที่แอบหนีไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ดวงตาของเขากลับมืดลง

“พี่แองเจลีน ฉันทรยศต่อพี่ชายของฉันเพื่อเธอเลยจริง ๆ” โจเซฟินแอบรู้สึกเศร้าเล็กน้อยเมื่อพูดแบบนี้

โรสไม่อยากให้เธอรู้สึกแย่และแสดงท่าทางโบกมือปฏิเสธ “โจเซฟิน พี่ชายของเธอไม่ได้ไม่ชอบเธอหรอกนะ จริง ๆ แล้วเธอไม่จำเป็นต้องไปลุยเรื่องยุ่งเหยิงกับฉันก็ได้ ทำไมเธอไม่กลับเข้าไปล่ะ?”

โจเซฟินตบหน้าอกของเธออย่างซื่อสัตย์และพูดอย่างเฉียบขาดว่า “ไม่นะ เธอช่วยฉันต่อสู้กับพวกอันธพาลโดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของเธอได้เลยคืนนั้น ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะยืนเคียงข้างเธอไปตลอดชีวิต ตลอดไปและปฏิบัติต่อเธออย่างดีโดยไม่มีเงื่อนไขได้เลย”

“โจเซฟิน ขอบคุณนะ” ผู้หญิงตรงหน้าเธอพูดขึ้น

“ทำไมเธอถึงอ่อนโยนกับฉันจัง? เธอเชื่อใจฉันมากและช่วยฉันให้พ้นจากอันตราย เธอยังทรยศพี่ชายของเธอเองเพื่อฉันอีก เรามีหัวอกเดียวกัน ทั้งหมดนี้ เราสามารถเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกันได้ จากนี้ไป เราคือตั๊กแตนบนเชือกเส้นเดียวกัน ต่อจากนี้ไปจะไม่มีความลับระหว่างเรา”

ทั้งสองมาถึงที่หอท่าเรือหอมหวนอย่างลับ ๆ

ประตูสวนของหอท่าเรือหอมหวนถูกเปิดออก โจเซฟินจึงพูดอย่างมีความสุขว่า “พี่ชายของฉันกำลังจะกลับมาคืนนี้ ประตูสวนก็เลยเปิดออก เร็วเข้ามากับฉัน”

โรสเดินตามโจเซฟิและแอบเข้าไปในสวนข้างในของหอท่าเรือหอมหวน

มันเป็นเพียงประตูทางเข้าบางส่วนของหอท่าเรือหอมหวนที่ยังปิดอยู่ ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเข้าบ้าน

โรสจ้องไปที่ห้องใต้หลังคาบนชั้นสอง “นั่นมีห้อง”

โจเซฟินพูดว่า “ถ้าเธอเข้าทางประตูไม่ได้ ให้ลองเปิดหน้าต่างดู”

ผู้หญิงทั้งสองเดินวนรอบหอท่าเรือหอมหวน ในที่สุดความพยายามของพวกเธอก็สูญสิ้นไป แต่พวกเธอกลับพบบันไดแขวนอยู่ในสวนหลังบ้าน

ทั้งสองคนวางบันไดไปที่หน้าต่างห้องใต้หลังคา โรสปีนขึ้นบันไดที่พาดไว้ขึ้นไปก่อน ขณะที่โจเซฟินจับเพื่อพยุงบันไดที่ห้อยอยู่ด้านล่าง

“เธอกำลังทำอะไร?”

เสียงที่เป็นอันตรายดังขึ้น

โจเซฟินกลัวมากจนเธอคุกเข่ากับพื้นด้วยขาที่สั่นเทา ขณะที่บันไดที่แขวนพาดอยู่นั้นสั่น โรสก็ตกลงมาจากที่สูง

เจย์ก้าวไปข้างหน้าและคว้าโรสไว้ทันที จากนั้นทั้งสองก็ล้มลงกับพื้นไปพร้อมกัน

แม้ว่าหญ้าจะอ่อนนุ่ม แต่ก็มีเถาวัลย์หนามมากมายอยู่ใต้หน้าต่าง

เจย์ปกป้องโรสไว้ในอ้อมแขนของเขา แต่เถาวัลย์ที่มีหนามทิ่มแทงแขนเขาจนมีเลือดไหลออกมา

“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?” แม้ว่าเขาจะบาดเจ็บและหมดแรงกับการรับตัวโรสจากการตกลงมาก็ตาม แต่เขาก็นึกถึงโรสเป็นอย่างแรก

“ฉันไม่เป็นไรเลย!” โรสพูดด้วยความรู้สึกผิด

ทั้งสองลุกขึ้นมา จากนั้นเจย์ได้มองไปยังหน้าต่างสูงด้วยท่าทางมืดมน “เธอกำลังคิดจะทำอะไร?”

โจเซฟินแสดงสีหน้ากลัวเจย์อย่างมาก และโดยปกติแล้ว จิตใจของเธอนั้นชัดเจนมาก แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเจย์ จิตใจของเธอก็สับสนแทนทันที

โรสเป็นสิ่งที่ตรงกันข้าม เธอมักจะดูเหมือนคนขี้ขลาดและขี้อาย แต่ในช่วงเวลาวิกฤตินี้ เธอตื่นตระหนกและพูดว่า “ฉันเพียงแค่รีบร้อนและต้องการไปห้องน้ำ”

เจย์มองเธอโดยไม่พูดอะไร “ฉันไม่อยากได้ยินคำแก้ตัวโง่ ๆ นี้เป็นครั้งที่สามนะ”

โรสจำได้ว่าเธอเคยใช้ข้อแก้ตัวนี้มาหลายครั้งแล้ว