ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 459
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 459
ในเวลาเดียวกัน
โรสและโจเซฟินรีบเปลี่ยนชุดและแอบเข้าไปในสวนหลังบ้านของหอท่าเรือหอมหวน
โรสปลอมตัวเป็นเจย์ ขณะที่โจเซฟินปลอมตัวเป็นโรส ทั้งสองคนสนุกกันมากกับการแกล้งเป็นสามีภรรยากัน
“พี่สะใภ้ ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าการปลอมตัวของเธอจะดูเหมือนพี่ชายของฉันมาก! โดยเฉพาะท่าทางของเธอ มันลึกซึ้งมาก” โจเซฟินกล่าว
โรสกล่าวว่า “พี่ชายของเธอมีใบหน้าที่ไร้ซึ่งการเปลี่ยนแปลงมาเป็นเวลาหลายพันปี ฉันแค่ต้องรักษาท่าทางบนหน้าให้เหมือนตรงกับเขาก็เท่านั้น”
โรสเดินตามเส้นทางโดยอาศัยความทรงจำของเธอและเดินไปจนสุดทางเท้าของบลูสโตน ด้านหน้าเส้นทางเป็นโคลน เถาวัลย์และไม้พุ่มขึ้นหนาแน่นทั้งสองข้างทาง ลมหนาวพัดมาทำให้เงาของต้นไม้เคลื่อนไหวเหมือนกำลังเต้นรำ
จู่ ๆ โจเซฟินก็จับมือโรสแน่น เธอพูดด้วยเสียงสั่นเครือว่า “ที่นี่ค่อนข้างน่าขนลุก”
“ชู่ว์!” โรสลดเสียงลง “ฉันจำได้ว่าฉันเคยเจอผู้หญิงแปลก ๆ คลานมาที่นี่”
โรสดึงเธอให้หมอบอยู่ในพุ่มไม้ แล้วพวกเธอก็เคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ
ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงแปลก ๆ มันฟังเหมือนเสียงสะอื้นไห้ มันเตือนให้นึกถึงเสียงคร่ำครวญของสัตว์ตัวเล็ก ๆ ตัวหนึ่งตอนที่แม่ของมันทิ้งไว้ข้างหลัง
เสียงนั้นบางครั้งก็ไกลและบางครั้งก็ใกล้ บางครั้งก็ดังและบางครั้งก็เบา
โรสและโจเซฟินกอดกันแน่น
ทั้งสองกลั้นหายใจ ฟังทิศทางของเสียงเงียบ ๆ นั้น
จากนั้น ทั้งสองก็ค่อย ๆ เข้าไปใกล้ ๆ เสียงนั้น
ด้านหน้าเป็นประตูเห็ด มีหัวดำโผล่ออกมาจากถ้ำเห็ด เผยให้เห็นใบหน้าที่สกปรก แต่ก็แทบจะไม่ปิดบังลักษณะดูมีความงดงามของใบหน้านั้นเลย
“อ๊ะ!” โรสอุทานด้วยความตกใจ “ผู้หญิงในรูปนั่นเอง!”
โจเซฟินรีบปิดปากของเธอไว้
ในขณะนี้ มีเงาที่ห่อหุ้มพวกเขาจากด้านหลัง
โรสและโจเซฟินหันศีรษะกลับไปมอง มีเพียงแสงจากดวงดาวประปรายในคืนที่มืดมิด แต่เมื่อหันไปเห็นใคร ๆ ก็รู้ได้ชัดว่าคน ๆ นั้นคือเจย์
โจเซฟินตัวสั่นด้วยความกลัว “พี่คะ ทำไมนายถึงมาที่นี่ได้?”
ชายคนนั้นเดินเข้าไปหาพวกเธอทีละก้าว มือขวาของเขาหดเข้าไปในแขนเสื้อเหมือนล้วงอะไรบางอย่าง เมื่อโรสเห็นปลายท่อเข็มจากแขนเสื้อของเขา เธอจึงรวบรวมสมาธิและระมัดระวังตัวในทันที
มือของโรสหยิบเศษดินจากดินโคลน เมื่อชายคนนั้นเดินเข้ามาหาเธอ ทันใดนั้น เธอก็ปาโคลนใส่ใบหน้าของชายคนนั้น จากนั้น เธอใช้โอกาสนี้ดึงโจเซฟินขึ้นมาขณะที่พวกเธอวิ่งราวกับว่าชีวิตของพวกเธอขึ้นอยู่กับมัน
“เร็วเข้า”
โจเซฟินตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด
แต่เมื่อวิ่งไปกลับรู้สึกว่าชายคนนั้นไม่ได้ไล่ตามพวกเธอมาแล้ว ตอนนี้เป็นช่วงกลางคืน ดวงตาที่มีเสน่ห์เหล่านั้นเปล่งประกายด้วยแสงที่ชั่วร้าย
โรสและโจเซฟินวิ่งออกจากหอท่าเรือหอมหวนในลมหายใจที่กระหืดกระหอบกันเลย เมื่อพวกเธอแน่ใจว่าชายคนนั้นไม่ได้ตามพวกเธอทัน ผู้หญิงทั้งสองก็ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างไม่สนใจและหอบอย่างหนัก
โทรศัพท์ของโรสก็ดังขึ้น
เมื่อเห็นคำว่า ‘ราชาปีศาจใหญ่’ แสงวาบขึ้นบนหน้าจอ โรสก็ตกใจมากจนเธอถึงกับทำโทรศัพท์หล่นลงกับพื้น
โจเซฟินช่วยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เธอรวบรวมสติของตัวเอง แล้วยื่นมือถือกลับให้โรส “พี่สะใภ้ มาดูกันว่าเขาจะแสดงกับเหตุการณ์ครั้งนี้ยังไง?”
โรสปัดหน้าจอเพื่อรับสายและได้ยินเสียงวิตกกังวลของเจย์ทางโทรศัพท์ “เธออยู่ที่ไหน?”
โรสพูดด้วยเสียงสั่น ๆ “ฉันอยู่กับโจเซฟิน”
“พวกเธอสองคนกำลังทำอะไรกัน?”
โรสมองไปที่ชุดของชายที่เธอสวมใส่และพูดว่า “คือเรากำลังเล่นเกมคอสเพลย์กันอยู่นะสิ”
เมื่อเจย์หันมองไปเส้นทางที่นำไปสู่บ้านของโจเซฟินและตกตะลึงเมื่อเขาเห็นคนสองคนนั่งอยู่ที่สี่แยกทางเดินของบ้าน มีคนหนึ่งแต่งตัวเป็นตัวเขาเอง
เขาเดินไปอย่างช้า ๆ เอามือล้วงกระเป๋ากางเกง การแสดงออกบนใบหน้าของเขาดูมีเล่ห์เหลี่ยมมาก
แต่เมื่อหญิงทั้งสองเห็นเจย์ พวกเธอก็กอดกันแน่นโดยไม่รู้ตัว
