ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 460
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 460
“ท่านอาเรส นายคิดว่าฉันหน้าเหมือนใคร?” โรสหัวเราะเยาะกับเขาอย่างใจเย็น
เจย์อยู่ท่ามกลางเสียงหัวเราะและน้ำตา “ใช่ฉันหรือเปล่า?”
โรสแสร้งทำเป็นรำคาญและพูดว่า “ท่านอาเรส เห็นได้ชัดว่าฉันแต่งตัวเป็นนักแสดงนำชายที่เป็นพระรองในละครของนภาเดือนหงายเลยนะ”
เจย์ขมวดคิ้ว “เธอกำลังพูดถึงคนร้ายที่ดูใจดีภายนอกแต่ภายในชั่วร้ายงั้นเหรอ?”
เธอพยักหน้าซ้ำ ๆ
เมื่อเห็นใบหน้าที่มืดมนของเจย์มากขึ้น ดูเหมือนว่าเธอจะถูกสะกดด้วยมนต์สะกด
เธอโกรธอยู่ข้างใน แต่เธอก็ยังต้องพิจารณาสถานการณ์หากเธอต้องการระบายบางอย่างออกมา
ประพฤติชั่วต่อหน้าเสือร้าย ก็เหมือนเธอกำลังถามหาความตายจากเสือร้ายนั่นเอง!
“โรส เธอได้หนีหายไปสามวันโดยไม่ถูกตีและอีกทั้งตอนที่เธอต้องการปีนขึ้นไปบนหลังคาก็ยังไม่โดนทำโทษ ใช่ไหม?” เธอกล้าดียังไงไปพูดเยาะเย้ยเขา?
โรสกลืนน้ำลาย “ท่านอาเรส อย่าโกรธเลยนะ ฉันแค่เห็นนายด้วยใบหน้าและท่าทางที่ดื้อดึงอยู่ตลอดทั้งวัน ฉันจึงเลียนแบบรูปลักษณ์ของนายเพื่อแสดงใบหน้าของนาย มันดูน่ากลัวจนไม่รู้จะพูดออกเป็นคำพูดยังไงเลยใช่ไหม?
“ท่านอาเรส นายควรยิ้มให้มากกว่านี้ จริงไหม? แบบนี้ไงล่ะ?” โรสยิ้ม เผยให้เห็นฟันขาวสะอาดสองแถวของเธอเพื่อแสดงเป็นตัวอย่างให้เขาเห็น
เจย์ “……”
เขายอมรับว่าใจของเขาละลายจากพฤติกรรมที่น่ารักของเธอ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ตั้งใจจะสืบเรื่องพฤติกรรมหยาบคายของเธอที่มีต่อเขาอีกแล้ว
“ตามฉันมา” เจย์ยื่นมือออกมา
เมื่อมองดูที่มือของเขา เธอมีความรู้สึกอยากจะจับเขาอย่างอธิบายไม่ถูก
โจเซฟินกระโดดเข้ามากอดแขนของโรสแน่น จากนั้นเธอก็พูดกับเจย์ว่า “พี่คะ พี่สะใภ้กับฉันยังเล่นเกมของเราไม่จบ จงมอบหัวใจของนายให้แก่ฉันในคืนนี้ ขอยืมพี่สะใภ้ไปอยู่ฉันหน่อยได้ไหม?”
เจย์ถามโรสว่า “เธออยากไปไหม?”
เธอพยักหน้า
ดังนั้น เขาจึงดึงมือของเขาออก “เอาล่ะ พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปรับเธอแล้วกัน”
หลังจากที่เจย์จากไป เธอทั้งสองคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและทรุดตัวลงกับพื้น
ผ่านไปครู่หนึ่ง โจเซฟินดึงโรสขึ้น ทั้งสองยังรู้สึกตื่นเต้นมากและยังสนใจกับเรื่องนั้น “เข้าไปในบ้านกันเถอะ เราควรวางแผนสำหรับขั้นตอนต่อไปด้วยกัน”
โรสเดินตามหลังโจเซฟินกลับไปบ้านด้วยกัน แล้วทั้งสองคนก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง พวกเธอมองหน้ากัน แล้วนึกถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น ความกลัวยังคงปรากฏบนใบหน้าของพวกเธอ
“ใครคือผู้หญิงในถ้ำเห็ดกันแน่?” โรสขมวดคิ้วและครุ่นคิด
“ถ้าฉันไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง ของเราซ่อนความลับมากมายที่บอกไม่ถูก” โจเซฟินอุทาน
“ต่อหน้าทุกคน พี่ชายของฉันดูห่างเหินและห่างไกลจากผู้หญิง แต่เบื้องหลัง เขาเป็นคนอยู่ในทางที่ผิดและมืดมนอย่างไร้เหตุผล ฉันคิดว่าตัวละครสองด้านของเขาเป็นเพราะโรคจิตเภทที่มีความคิดและการรับรู้ไม่ตรงกับความเป็นจริง”
ดูเหมือนโจเซฟินจะคิดอะไรบางอย่างได้อีกครั้งและมองดูโรสด้วยความน่ากลัวมาก “พูดแล้วก็อดคิดไม่ได้ ถ้าเจนส์ของเราโตขึ้น เขาจะมีบุคลิกที่แตกแยกเหมือนพ่อของเขาไหม?”
โรสถึงกับสะดุ้ง “เจนส์ของพวกเราจะไม่เป็นแบบนั้น”
เสียงแอ๊ดจากหน้าต่างแม้จะเบามาก แต่ก็เด่นชัดเป็นพิเศษในคืนที่เงียบสงัด
ทั้งสองนั่งลงพร้อมกันด้วยความตกใจ โรสกล่าวว่า “มันคงเป็นลม ฉันจะลุกไปปิดหน้าต่าง”
โรสเดินไปที่ข้างเตียงและปิดหน้าต่าง เมื่อเธอหันหลังกลับ เธอเห็นโจเซฟินเอามือปิดปาก จ้องไปข้างหลังเธอด้วยความน่ากลัวอย่างมาก
โรสหันกลับมาอย่างกะทันหันและเห็น ‘เจย์ อาเรส’ ยืนอยู่ตรงหน้าเธอด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
“ใครก็ตามที่รู้จักเผ่าเห็ดต้องตาย”
เขาอ้าปาก ลมหายใจของเขาห่อหุ้มด้วยรัศมีแห่งความตาย ทำให้ทุกคนตัวสั่นด้วยความกลัว
โรสรีบเปิดหน้าต่าง หันศีรษะมองดูระยะห่างความสูงระหว่างหน้าต่างกับพื้น หากพวกเธอรีบกระโดดจากความสูงนี้ อาจเป็นความตายหรือความทุพพลภาพได้เลย!
