ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 464

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 464

“ฉันรักเธอ!”

ดวงตาที่ลึกและเงียบงันของเขาพลันเลือดด้วยความโกรธและความเจ็บปวด

น้ำตาที่เย็นชาของเขาเปื้อนเลือดสีแดงเข้มจนน่ากลัว

“ฉันจะแก้แค้นให้เธอให้ได้!”

ในตอนเช้า แสงแดดสาดส่องลงบนพื้นผ่านม่านหน้าต่างบาง ๆ ฉากกั้นหน้าต่างไหวพริ้วและมีจุดแสงทับซ้อนกันหลาย ๆ จุดอยู่บนพื้น

เจย์นั่งอยู่ตรงหัวมุมห้องนอน ด้วยชุดนอนขาวหิมะของเขาที่สวมใส่อย่างหลวม ๆ บนตัวเขา ใบหน้าที่หล่อเหลาและสง่างามนั้นมีขนาดประมาณฝ่ามือ ดวงตาที่เงียบงันและลึกล้ำเต็มไปด้วยแสงอันเยือกเย็นและกระหายเลือด ผมยุ่งของเขาทำให้เขามีออร่าที่ดูนิ่งเฉยและหดหู่

ถึงกระนั้น เขาก็งดงามราวกับคนที่เป็นอมตะที่ถูกเนรเทศ!

“คุณพ่อ!”

ทันใดนั้นเสียงที่นุ่มนวลและเสน่หาของเด็ก ๆ ก็ดังขึ้นจากชั้นล่าง

แล้วเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นบนบันได

ดวงตาที่ไม่ขยับเขยื้อนของเขาเริ่มกระพริบขยับเล็กน้อย ประตูห้องนอนส่งเสียงเอี๊ย เมื่อมีหัวเล็ก ๆ แอบมองผ่านรอยแยกที่ประตูเปิดออก

ใบหน้างาม นัยน์ตาสีดำ และขนตางอนยาวนั้นบริสุทธิ์และไร้ที่ติราวกับลักษณะของเทพธิดาน้อย

เซ็ตตี้น้อยเขย่งปลายเท้าของเธอขณะที่ค่อย ๆ เดินไปหาเจย์ จากนั้นเธอก็คุกเข่าลงต่อหน้าเขา

ใบหน้าของเธอมีสีหน้าวิตกกังวล

เขาเอื้อมมือไปบีบหน้าเซ็ตตี้น้อย “ลุงไม่เป็นไร!”

เซ็ตตี้น้อยเอาแขนโอบรอบคอของเขาและเอาปากเล็ก ๆ ของเธอไปใกล้ ๆ หูของเขา เธอพูดอย่างอ่อนโยนและเสน่หา “คุณพ่อ!”

ดวงตาที่ไม่เคลื่อนไหวของเจย์กลับมามีชีวิตอีกครั้งในขณะที่เขายิ้มเล็กน้อย

ในที่สุด เซ็ตตี้น้อยก็ยินดีที่จะเรียกเขาว่า ‘คุณพ่อ’

เธอเรียกเขาด้วยเสียงธรรมชาติและใจดีจนทำให้ใจที่เย็นชาของเขาละลายราวกับหิมะในฤดูใบไม้ผลิ

“คุณพ่อคะ อย่าเศร้าไปเลยนะ”

เจย์พยักหน้า

เจนสันและร็อบบี้น้อยก็เดินเข้ามาหลังจากนั้นไม่นานและยืนอยู่ข้าง ๆ เจย์

“คุณพ่อครับ คุณพ่อยังมีพวกเรานะครับ” ร็อบบี้น้อยกล่าว

“คุณพ่อครับ คุณพ่ท้อแท้ไม่ได้นะครับ คุณพ่อต้องพาคุณแม่กลับมาให้ได้นะ” เจนสันกล่าวเสริม

เจย์มองดูตัวเองในร่างเล็กทั้งสอง เขาเอื้อมมือออกไปโอบเด็ก ๆ ไว้ในอ้อมแขนแล้วพูดว่า “พ่อจะตามหาแม่ให้เจอแน่นอน”

ไม่ว่าจะตายหรือยังมีชีวิตอยู่!

ปู่ย่าของเขาส่งเด็กน้อยที่น่ารักทั้งสามมาช่วยบรรเทาความเศร้าโศกของเจย์ในระดับหนึ่ง

เด็ก ๆ ล้อมรอบเขา มีความร่าเริงและไร้เดียงสา ด้วยเหตุนี้ เจย์จึงลืมเวลาที่เศร้าโศกที่มีต่อโรสไปทันที

อย่างไรก็ตาม ในที่ที่เด็ก ๆ มองไม่เห็น ยังคงมีอาการซึมเศร้าของเจย์ที่เริ่มแย่ลงเรื่อย ๆ

หนึ่งวันผ่านไปเหมือนเป็นปี!

สามเดือนต่อมา

ในโรงพยาบาลใน เอ็ม เนชั่น โรสนั่งอยู่บนเตียง ใบหน้าของเธอถูกพันด้วยผ้าก๊อซหนา

โจเซฟินยืนอยู่ตรงหน้าเธออย่างกังวล

หมอค่อย ๆ แกะผ้าก๊อซเป็นวงกลม และใบหน้าของโรสก็เผยออกมา

โจเซฟินเอามือทั้งสองปิดปากและยับบยั้งตัวเองไว้อย่างสิ้นหวัง เธอไม่ยอมให้ตัวเองร้องไห้ออกมา

ทว่า โรสมีลางสังหรณ์บางอย่างที่ไม่ดีเมื่อเธอเห็นการแสดงออกที่เงียบของโจเซฟิน

เธอค่อย ๆ เอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของเธอ แต่ก่อนที่มือของเธอจะสัมผัสผิวของเธอ โจเซฟินก็รีบวิ่งไปจับมือของเธอทันที

“พี่แองเจลีน!”

โรสตกใจเล็กน้อยและยิ้มจาง ๆ ให้เธอทันที

เนื่องจากร่างกายของเธออยู่ในสภาพที่ย่ำแย่ในช่วงสามเดือนที่ผ่านมา เธอจึงผอมและบอบบางมาก กระนั้น ดวงตาของเธอดูมีเสน่ห์และเย้ายวนมากขึ้นในตอนนี้

นอกจากดวงตาคู่นั้น ใบหน้าของเธอแทบจะจำไม่ได้เลย

“โจเซฟิน ฉันรู้ว่าใบหน้าของฉันพังแล้ว ฉันทนได้ ขอฉันดูหน่อย ได้ไหม?” โรสขอร้อง

โจเซฟินจึงปล่อยมือเธอช้า ๆ