ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 478
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 478
เขาสะดุ้งตื่นขึ้นจากฝันร้านที่แปลกประหลาด พลันหายใจแรงออกมาเมื่อเขาลุกขึ้นนั่ง
ในยามเช้า พระอาทิตย์เริ่มทักทายขอบฟ้า
เขาหมดความอยากที่จะนอนต่อ เขาจึงตื่นขึ้นเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการไปทำงาน เขาโกนหนวดเคราอย่างรอบครอบและเรียบร้อยเพราะเขาจะไปพบเธอในวันนี้
เขาต้องการแสดงตัวกับเธออย่างดีที่สุดเพื่อป้องกันไม่ให้เธอกังวลเกี่ยวกับเขา
แผนกการแพทย์ของแกรนด์ เอเซีย
โรสมาถึงที่ทำงานของหัวหน้าพยาบาลแต่เช้าตรู่
เธอยืนต่อหน้าหัวหน้าพยาบาลอย่างนอบน้อมและโค้งคำนับ “ขอบคุณที่อดทนสอนฉันนะคะ”
หัวหน้าพยาบาลแอบเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง แววของความไม่เชื่อฉายในดวงของเธอ
คนงานคนอื่นอาจจะเพิ่งลุกจากเตียง แต่ผู้หญิงคนนี้ที่เป็นแก้วตาดวงใจของประธานกลับรีบมาทำงานเร็วกว่าใคร ๆ
“มากับฉัน”
หัวหน้าพยาบาลพาโรสไปที่ห้องของท่านปู่เซเวียร์และอธิบายเกี่ยวกับอาการของผู้ป่วย “แขนขาทั้งสี่ของเขาไม่มีแรง รวมถึงกล้ามเนื้อระบบทางเดินหายใจด้วย ทางโรงพยาบาลได้สรุปผลไว้ก่อนหน้านี้แล้ว พวกเขาวินิจฉัยกันว่าเขาเป็นโรคกล้ามเนื้อฝ่อลีบ หลังจากการพูดคุยแบบสหสาขาวิชาชีพในโรงพยาบาลของเราหลายครั้ง เขาได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคโซมาไทเซชัน เป็นโรคปัญหาทางด้านจิตใจเป็นส่วนร่วม”
โรสไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับโรคโซมาไทเซชัน ดังนั้น หญิงวัยกลางคนจึงอธิบายว่า “เป็นโรคที่เกิดจากระบบประสาทส่วนกลางซึ่งส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับความวิตกกังวลและความผิดปกติทางอารมณ์ สำหรับผู้ป่วยที่มีอาการรุนแรงเช่นเขา นี่เป็นอย่างแรกที่ คนไข้ไม่มีกำลังใจที่จะมีชีวิตอยู่!”
ดวงตาของโรสพลันแดงขึ้น เมื่อได้รับฟังสิ่งนี้เธอถึงกับรู้สึกหายใจไม่ออกด้วยความเจ็บปวด แต่เธอได้ตอบกลับไปว่า “เข้าใจแล้วค่ะ!”
“ถ้าเป็นโรคโซมาไทเซชันแบบธรรมดา มันจะไม่เป็นอาการร้ายแรง แต่ถ้าผู้ป่วยไม่สามารถทนต่อยาใด ๆ เพื่อทำให้อารมณ์ของเขาคงที่ได้ นั่นคือส่วนที่ยากของการรักษา ส่วนที่สำคัญที่สุดในการดูแลผู้ป่วยรายนี้คือการให้คำปรึกษาทางด้านจิตใจเข้าร่วมด้วย”
“ได้ค่ะ” โรสเก็บข้อมูลทุกอย่างไว้ในใจ
“นอกจากนี้ เพื่อป้องกันไม่ให้กล้ามเนื้อของเขาเสื่อมลง เราต้องฉีดยาเพื่อรักษารูปร่างของกล้ามเนื้อของเขาให้ยังคงแข็งแรงไว้”
โรสครุ่นคิดก่อนจะถามว่า “คุณหัวหน้าคะ วันนี้สอนฉีดยาให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ?”
เธอต้องการจะช่วยคุณปู่ของเธอมากกว่านี้เพื่อที่เขาจะได้ลุกขึ้นยืนได้เร็วยิ่งขึ้น เธอเต็มใจทำทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ หรือเรื่องใหญ่เพียงใดก็ตาม
หัวหน้าพยาบาลส่งท่อขนาดเล็กไปให้โรส และชี้ไปที่เส้นเลือดดำที่ด้านหลังมือของท่านปู่เซเวียร์ จากนั้นเธอก็ถามว่า “คุณต้องการลองเปลี่ยนท่อให้เขาไหม?”
โรสค่อย ๆ แกะพลาสเตอร์ที่หลังมือคุณปู่ของเธอ
สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เธอได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบอยู่ข้างนอก และมีคนตะโกนว่า “หัวหน้าพยาบาลอยู่ที่ไหน? ต้องการความช่วยเหลือจากเธอโดยด่วน ตอนนี้ประธานล้มป่วยและต้องได้รับเตียงทันที”
หัวหน้าพยาบาลและโรสพลันหน้าซีดเพราะตกใจ
เมื่อพวกเธอวิ่งออกจากห้อง พวกเขาเห็นพยาบาลสองสามคนกำลังเข็นเปลหามของโรงพยาบาลที่มีประธานนอนอยู่ไปทางสถานีกลางพยาบาล
“เกิดอะไรขึ้น?” หัวหน้าพยาบาลถาม
“ท่านประธานกำลังป่วยจากการแพ้แอลกอฮอล์และจำเป็นต้องได้รับการดูแลในห้องพักฟื้นสักสองสามวัน”
“จัดห้องวีไอพีด่วน!” หัวหน้าพยาบาลหันมามองโรสด้วยสายตาครุ่นคิด
“มากับฉัน”
ณ ห้องวีไอพี
หัวหน้าพยาบาลและโรสเพิ่งเข้ามาเมื่อหมอสั่งหญิงชราว่า “ปฏิกิริยาภูมิแพ้ของท่านประธานครั้งนี้รุนแรงขึ้นเล็กน้อย แต่เนื่องจากมีประวัติของเขา ลักษณะการแพ้เป็นไปตามลำดับมันจะค่อย ๆ แสดงอาการออกมาอาจทำให้อวัยวะอื่น ๆ เสียหายได้ ครั้งนี้ไม่น่าจะดีนัก ต้องมีคนคอยเฝ้าดูเขาตลอด 24 ชั่วโมงนะ”
หัวหน้าพยาบาลพยักหน้าอย่างกังวล “ได้ค่ะ”
โรสมองไปที่ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าที่หล่อเหลาและสง่างามของเขายังคงเย่อหยิ่งแม้จะป่วย ดูราวกับว่าเขาอยู่เหนือใคร ๆ
เมื่อเห็นเขาอยู่ในสภาพนี้ เธอจึงอยากตบหน้าเขา ‘ทำไมเขาถึงดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ในเมื่อเขารู้อยู่แล้วว่าเขาแพ้?’
หลังจากที่หมอออกไป เจย์ก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา
ดวงตาที่ลึกล้ำเหล่านั้นมีร่องรอยของความชั่วร้าย
“ฉันหิวน้ำ ขอน้ำหน่อย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรงขณะมองไปที่โรส
โรสรีบไปหยิบน้ำอุ่น ๆ หนึ่งถ้วยให้เขาแล้วยื่นไปให้เขาดื่ม
เจย์กล่าวว่า “ฉันไม่มีเรี่ยวแรงมากนัก ป้อนฉันหน่อยสิ”
โรสนำถ้วยมาใกล้ปากเขา!
ในใจของเธอ เธอสงสัยว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงดูน่ารำคาญมากขนาดนี้เมื่อเขาป่วย
โดยปกติเขามีทัศนคติว่า ‘ฉันจะไม่ขออะไรจากใคร’
ขณะที่เจย์ดื่มน้ำ สายตาที่เฉียบแหลมของเขาก็จ้องมาที่ใบหน้าของโรส
โรสรีบหันหน้าหนี เธอไม่ยอมให้เขาเห็นหน้าที่น่าเกลียดของเธอ เธอกลัวว่าเขาจะแสดงความรังเกียจเมื่อเห็นใบหน้านี้
*โรคโซมาไทเซชัน คือ หนึ่งในความผิดปกติของโซมาตาฟอร์ม โรคทางจิตที่ผู้ป่วยมีอาการความเจ็บปวดและโรคที่ไม่สามารถสืบย้อนไปถึงสภาพทางการแพทย์ได้
