ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 483
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 483
โรสผลักมือของเจย์กลับไป “ดิฉันไม่ต้องการให้ใครมาเป็นหนูทดลองของฉันนะ”
ถ้าเธอต้องการฝึกฝน เธอจะลองมันด้วยตัวเอง
เธอกลับไปที่มุมห้อง หยิบเข็มที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ออกมา แล้วพับแขนเสื้อขึ้น จากนั้นเธอก็เริ่มฝึกบนมือของเธอเอง
เจย์ตกใจมากเมื่อเห็นสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่
‘เธอไม่กลัวเข็มเหรอ’?
มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เธอป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่และเขาต้องการพาเธอไปโรงพยาบาล แต่เธอคว้าตัวเขาเอาไว้ขณะที่ร้องไห้อย่างหนัก “เจย์บี้ ได้โปรดเถอะ ฉันขอร้องล่ะ อย่าพาฉันไปโรงพยาบาลเลยนะ ฉันไม่อยากโดนฉีดยา…”
เธอเป็นหญิงสาว ถึงกระนั้นเธอก็ร้องไห้ฟูมฟายแบบไม่เหลือศักดิ์ศรีเอาเสียเลย
หัวใจของเจย์เจ็บปวด หลายปีมานี้ ไม่มีใครให้ความรักกับเธอ นั่นส่งผลให้เธอแข็งแกร่งและกล้าหาญมากขึ้น
โรสเพิกเฉยต่อสายตาของเจย์และเพ่งความสนใจไปที่เข็มที่กำลังจะถูกแทงเข้าไปในมือของเธอ
การลองครั้งแรก เข็มแฉลบไปด้านข้างเล็กน้อยและทำให้เธอกระตุกอย่างรวดเร็วด้วยความเจ็บปวด
เปลือกตาของเจย์กระตุกตามไปด้วย
ในการลองครั้งที่สอง เธอแทงเส้นเลือดดำของเธอ แต่เลือดไม่หยุดไหล เธอเอาสำลีก้อนหนึ่งมาห้ามเลือดอย่างใจเย็น!
“หยุด!” เจย์ทนดูเธอทรมานต่อไปไม่ได้แล้ว เขาจึงตะโกนออกมา
โรสมองเขาด้วยความสงสัย
“หยุดแทงได้แล้ว ฉันทนเห็นเลือดไม่ได้!”
โรสตกใจมาก ‘เขาทนเห็นเลือดไม่ได้เหรอ? ทำไมฉันถึงไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย
‘เขาโกหก’
เธอเก็บเข็มไว้ด้วยความอับเฉาและเปิดหนังสือเพื่ออ่านต่อไป
น่าเสียดายที่อารมณ์ของเธอยุ่งเหยิงและไม่มีสมาธิ
เจย์ถามเสียงดังว่า “คุณวางแผนว่าจะเป็นผู้ดูแลไปตลอดชีวิตเหรอ?”
เขารู้สึกกระวนกระวายใจ ที่เห็นเธอขยันเรียนพยาบาล
เขาหลอกเธอเพียงเพราะอยากให้เธออยู่ใกล้ชิดเขา ไม่ใช่เพราะเขาต้องการให้เธอเป็นผู้ดูแล
โรสพยักหน้าด้วยความจริงใจ “ฉันได้พิจารณามากพอสมควร แกรนด์ เอเซียให้เงินเดือนที่ดีแก่พยาบาล นอกจากนี้ ฉันกำลังสวมหน้ากากอนามัยในที่ทำงานและเผชิญหน้ากับผู้ป่วยหนักที่ไม่มีแรงจะเยาะเย้ยบุคคลอื่น นั่นเป็นสิ่งที่ฉันสามารถอยู่ด้วยได้”
ดวงตาของเจย์พลันแดงก่ำ
‘เธอยังบอบช้ำอยู่’
“เวลาที่ยากลำบากจะผ่านไป พวกเขาไม่ได้จะกำหนดคุณแต่จะขัดเกลาคุณ เข้าใจความหมายของฉันไหม?” เจย์ถาม
โรสถึงกับอึ้ง ที่เขามีความอดทนที่จะแนะนำคนแปลกหน้าอย่างเธอ!
“ขอบคุณค่ะ” เธอยิ้ม
ในตอนบ่าย ผู้ป่วยหนักอีกรายเข้ารับการรักษา อย่างไรก็ตาม เนื่องจากหอผู้ป่วยเต็ม พวกเขาจึงสามารถให้เตียงได้ ตามทางเดินเท่านั้น
เมื่อโรสไปเข้าห้องน้ำ เธอเดินผ่านไปดูชายที่กำลังดูแลภรรยาซึ่งป่วยหนักพรางร้องไห้น้ำตาพลันไหลพรั่งพรูออกมาทั่วใบหน้า เขาโทษตัวเองไม่หยุดหย่อนโดยพูดว่า “ที่รัก ฉันขอโทษที่ไร้ประโยชน์ ถ้าฉันเก็บเงินค่ารักษาพยาบาลได้เร็วกว่านี้ และส่งเธอไปเร็วกว่านี้ อาการของเธอก็คงไม่ทรุดลงมากขนาดนี้”
ดวงตาของโรสพลันแดงก่ำ
เธอเดินไปทั้งน้ำตา แต่ก็ยังยิ้มให้ผู้หญิงคนนั้น “คุณโชคดีมาก ที่คุณมีสามีที่ไม่ยอมแพ้หรือทิ้งคุณไปในยามที่คุณป่วย”
ผิวของผู้หญิงคนนี้ดูซีดเซียวเพราะเธอป่วย แต่เธอยังคงแสดงสีหน้าที่ใจดีและพยักหน้าอย่างยากลำบากเมื่อเห็นโรส
“มันยากสำหรับเขา” ผู้หญิงคนนั้นหลั่งน้ำตา
“ฉันไม่ต้องการเป็นภาระของเขา ยิ่งไปกว่านั้น เขาขายบ้านของเราเพื่อหาเงินรักษาฉัน ถ้าฉันตายตอนนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้างล่ะคะ?”
โรสจับมือเธอและปลอบเธอเบา ๆ “เหตุผลทั้งหมดนี้คือคุณจะตายไม่ได้ ฉันจะดูว่าฉันสามารถช่วยอะไรคุณได้บ้าง”
เธอกลับมาที่ห้อง VVIP
เมื่อเขาเห็นน้ำตาในดวงตากลมโตของเธอ เขาก็ตกใจ “เกิดอะไรขึ้น?”
โรสเดินเข้ามาหาเขาช้า ๆ “ท่านประธานคะ…”
เธอไม่สามารถทำให้ตัวเองหยุดร้องไห้ได้ เพราะเธอรู้สึกได้ถึงความเศร้าหดหู่ใจ “ช่วยหลีกทางให้คู่รักน่าสงสาร ที่อยู่ข้างนอกได้ใช้ห้องนี้ได้ไหมคะ”
“แล้วฉันล่ะ?” เจย์รู้สึกไม่สบายใจที่คิดว่าจะได้อยู่ห่างจากเธอ
โรสกล่าวว่า “คุณเป็นประธานของแกรนด์ เอเซีย แม้ว่าคุณจะอยู่ตามทางเดิน แต่หมอก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรไม่ดีกับคุณ”
เจย์พลันเบิกตากว้าง “คุณกำลังขอให้ฉันนอนตามทางเดินเหรอ?”
โรสพูดพรางสะอื้นไห้ “คู่นี้น่าสงสารจริง ๆ นะคะ”
