ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 491
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 491
เจย์โยนหน้ากากของโรสลงในถังขยะ
ดวงตาของเธอพลันเบิกกว้าง เมื่อจ้องมองตามหน้ากากที่ตกลงไป หัวใจของเธอรู้สึกว่างเปล่าอย่างอธิบายไม่ถูก
เจย์ไม่ปล่อยให้เธอจมอยู่กับความสมเพชของตัวเอง “มากับฉันสิ”
“เราจะไปที่ไหนคะ?” เธอเดินตามเขาออกจากห้องพยาบาล
มีคนสองสามคนเดินสวนมาเป็นระยะ ๆ ตามทางเดินที่ทอดยาว
ระหว่างนั้น โรสจะหันหน้าเข้าหากำแพง เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้คนอื่นเห็นใบหน้าที่ผิดปกติของเธอ
ทุกครั้งที่เกิดขึ้น ดวงตาของเจย์ก็ร้อนรนยิ่งนัก
เขาพาโรส ไปที่สำนักงานของนักบำบัดโรคมืออาชีพ
โรส จ้องไปที่ประตูอ่านว่า ‘จิตวิทยา’ ทันใดนั้น การปฏิเสธอย่างแรงก็เกิดขึ้น เธอไม่ต้องการเข้าไปในห้องนั้น
“ทำไมคุณถึงพาฉันมาที่นี่คะ ท่านประธาน? ฉัน… ยังสุขภาพจิตดีอยู่นะคะ”
เมื่อหันกลับมา เขาตอบว่า “คุณปู่เซเวียร์มีความสำคัญต่อฉันมาก เพื่อประโยชน์สูงสุดของฉัน คุณต้องเรียนรู้เกี่ยวกับจิตวิทยาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”
โรสยืนแข็งทื่อ
เธอมีปฏิกิริยามากเกินไปหรือเปล่า? เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อรับคำปรึกษาเหรอ?
โรสค่อย ๆ เดินลากเท้า
เมื่อได้พบกับนักบำบัด เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น ร่างกายของเธอสั่นสะท้านกับความนึกคิดของเธอ
เมื่อมองไปที่โรส เจย์ก็รู้สึกถึงความประหม่าของเธอ เพราะความกังวลทั้งหมดแสดงไว้บนใบหน้าของเธอเอง
“เชิญนั่งค่ะ” นักบำบัดโรคลากเก้าอี้ออกมาไว้ด้านหน้าเธอ
เธอนั่งอย่างเป็นทุกข์
ด้วยเหตุผลที่เธอไม่ทราบ ความน่าสะพรึงกลัวคล้ายกับการถูกวางบนกิโยตินจึงฝังแน่นอยู่ในใจของเธอ
นักบำบัดโรคเป็นสตรีอาวุโสที่จริงใจและมีอารมณ์ขัน เธอหันไปพูดกับเจย์ว่า “ผู้หญิงคนนี้และฉันจะมีสมาธิได้อย่างไร ในเมื่อมีผู้ชายหล่อ ๆ อย่างคุณอยู่ในห้องคะ ท่านประธาน”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นเจย์ก็จากไปพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า
เขาปิดประตูด้านหลังด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ
โรสยิ้มเล็กน้อยให้กับอารมณ์ขันของสตรีอาวุโส
นักบำบัดส่งแบบทดสอบสองสามข้อให้เธอ “ลองดูสิ นี่คือแบบสอบถามการตรวจสอบที่เราใช้เพื่อระบุว่าผู้ป่วยมีปัญหาภาวะซึมเศร้าหรือวิตกกังวลหรือไม่”
ในการทำแบบทดสอบ โรสอ่านอย่างจริงจัง
นักบำบัดยื่นปากกาให้เธอแล้วพูดว่า “วงกลมส่วนที่เธอไม่เข้าใจนะ”
โรสหยิบปากกาและเริ่มตอบคำถาม ก่อนจะรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่
หลังจากนั้นเธอก็คืนแบบทดสอบ ให้คุณนายอาวุโส “ฉัน… คิดว่าฉันอาจจะเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ หมอ”
หญิงอาวุโสสวมแว่นอ่านแบบทดสอบและยิ้มอย่างสดใสขณะอ่านผล “สิ่งที่เธอมีคือความวิตกกังวลไม่ใช่ภาวะซึมเศร้าหรอกนะ”
“ฉันต้องกินยาไหมคะหมอ?”
“นั่นก็แล้วแต่ สาเหตุของความวิตกกังวลของคุณคืออะไรและคุณตั้งใจแน่วแน่ที่จะต่อสู้กับมันอย่างไร”
โรสผวา
นักบำบัดมองมาที่เธอ “คุณกังวลเพราะหน้าตาของคุณใช่ไหม?”
โรสพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ
“ฉันเกรงว่าจะทำให้คนอื่นกลัวและคนที่ฉันรักจะทิ้งฉันไปเพราะใบหน้านี้” น้ำตาไหลนองหน้าเธอ
หมอหัวเราะคิกคัก “ฉันไม่ได้กลัวสักหน่อย ใบหน้าของเธอไม่ได้ทำอะไรแก่หญิงชราขี้เกร็งใจคนนี้ ผู้ที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอแม้แต่น้อย”
“อย่าว่าแต่ครอบครัวของเธอเลย คนที่รักเธอมาก เขาจะกลัวเธอได้อย่างไรล่ะ?”
โรสตกใจ!
นักบำบัดมีประเด็นขึ้นมา!
เสียงของนักบำบัดดังขึ้นอีกครั้ง “ถ้าวันหนึ่งคนที่เธอรักได้รับบาดเจ็บ เธอจะเลือกทิ้งเขาหรือกอดเขาให้แน่นมากขึ้น?”
โรสได้ยินดังนั้น ก็พลันเบิกตากว้าง…
ภาพลักษณะหน้าตาของเจย์พลันผุดขึ้นในใจเธออย่างอธิบายไม่ได้ เธอจินตนาการว่าเขาได้รับบาดเจ็บเหมือนกัน…
รูม่านตาของโรสพลันหดลงทันที เธอนึกภาพไม่ออกว่าเธอจะรู้สึกเจ็บปวดขนาดไหนหากเขาเป็นคนเจ็บแทน
“ไม่ ฉันจะรับความเจ็บปวดนั้นไว้เอง ฉันจะรับเคราะห์แทนเขา ฉันจะไม่ปล่อยให้เขาบาดเจ็บ!” เธอตะเบ็งเสียงออกมาด้วยความกระวนกระวายใจ
นักบำบัดจับมือเธอไว้แน่นพลางปลอบประโลมเธอด้วยน้ำเสียงแผ่วที่เบา “ใจเย็นๆ ๆ สาวน้อย นี่เป็นเพียงเรื่องสมมุติเท่านั้น…”
โรสถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก
เธอยกมือขึ้นทาบอก ขอบคุณพระเจ้าที่มันเป็นเพียงแค่จินตนาการของเธอ
นักบำบัดพูดขึ้น “บอกได้เลยว่าคุณรักเขามาก ฉันมองว่าความรู้สึกของเขาในตอนนี้ก็เหมือนกันกับของเธอที่จะรับความเจ็บปวดนั้นไว้แทน แทนที่จะไม่ชอบคุณ ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าเขาจะหวงแหนและให้คุณค่ากับคุณมากกว่า”
โรสน้ำตาซึมอีกครั้ง “แต่ฉันก็เจ็บที่รู้ว่าฉันเป็นสาเหตุของความปวดร้าวใจของเขา”
