ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 50

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 50

หลังจากที่ร็อบบี้น้อยถูกทิ้งไว้ที่แกรนด์เอเซีย เขาก็โทรหาเจนสันผ่านบนสมาร์ทวอชท์ทันที และบรรยายสิ่งที่เกิดขึ้นให้เจนสันฟังถึงวิธีที่คุณพ่อแลคุณแม่แย่งชิงเขาตั้งแต่ต้นจนจบ

เมื่อเขาเล่าจบเขาก็ถามเจนสันอย่างลนลาน “เจนสัน นายคิดว่าตอนนี้ฉันควรทำอย่างไร? แม่ดูเหมือนจะจำฉันได้แล้วสิ คุณแม่ต้องคิดว่าคุณพ่อพาฉันไปด้วย ฉันพนันเลยว่าตอนนี้แม่ต้องเสียใจจริง ๆ”

เจนสันคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เปลี่ยนกลับกันเถอะ”

ร็อบบี้น้อยตระหนักถึงความหมายที่เจนสันหมายถึงอยู่พักหนึ่ง “นายหมายถึงเปลี่ยนกลับไปใช้ ตัวตนจริง ๆ ของเราน่ะเหรอ?”

“ใช่ มันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้พ่อกับแม่สงสัยน้อยลง” เจนสันกล่าวอย่างหนักแน่น

“ฉันเดาได้ว่านี่คือวิธีเดียวในตอนนี้” ร็อบบี้น้อยกล่าว “ฉันจะกลับไปที่ชุมชนเจิดจรัสในตอนนี้เลย ส่วนนายก็กลับไปที่โฮไรซอน คอลเลอร์”

“ตามนั้น”

ในขณะที่เด็กสองคนวางแผนการเคลื่อนไหวครั้งต่อไป ทั้งเจย์และโรสต่างก็ต้องใจสลายไปพร้อม ๆ กัน

โรสรู้สึกหวั่นไหวกับความเป็นไปได้ที่จะสูญเสียร็อบบี้น้อยไปตลอดกาล

ในทางกลับกันเจย์รู้สึกว้าวุ่นใจอย่างมากเพราะดูเหมือนว่าเจนสันจะชอบแม่ผู้ให้กำเนิดมากกว่าพ่อของเขาเสียอีก ซึ่งเขาเพิ่งรู้จักเธอได้เพียงไม่กี่วัน

เจย์เป็นคนแรกที่โทรหาโรส ทันทีที่โรสรับสายเสียงที่เอาแต่ใจของเจย์ก็ดังก้องไปทั่วแก้วหูของเธอ “โรส ฉันให้เวลาเธอหนึ่งชั่วโมงในการคืนเจนสันให้กับฉัน”

“อะไรนะ? เจนสันหายไปอย่างนั้นเหรอ?”

ข่าวการพบผู้เสียชีวิตของสมาชิกครอบครัวอันเป็นที่รักของโรสพลันปรากฏในหัว ทันใดนั้นความสง่างามและความอ่อนช้อยทั้งหมดของเธอก็ถูกโยนทิ้งไปทันที

“คุณทำเด็กหายแล้วคุณมาโทษฉันอย่างนั้นเหรอ? ฉันนี่สิ ที่ต้องเป็นฝ่ายถามคุณว่าเด็กอยู่ที่ไหน!”

เจย์เอาโทรศัพท์ออกจากหู น้ำเสียงที่โกรธเกรี้ยวของโรสราวกับสายฟ้าฟาดที่ทิ่มแทงท้องฟ้าในยามค่ำคืน และหายไปในทันทีที่มันออกมา

โรสสงบลงอย่างรวดเร็วโดยตระหนักว่าไม่ใช่เจนสันที่หายไป แต่เป็นร็อบบี้น้อยของเธอต่างหาก

แม้ว่าร็อบบี้น้อยยังเป็นเด็ก แต่เขาก็เคยอยู่ข้างนอก ความจำของเขาดีพอที่จะหาทางกลับไปที่ชุมชนเจิดจรัสได้อย่างแน่นอน

เมื่อโรสจำได้อย่างนั้นเธอก็ตั้งสติได้อย่างสบายใจ

อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยที่ตะโกนใส่เจย์แบบนั้น

ท้ายที่สุดเจย์ไม่ใช่แค่คนที่มั่ว เขาเป็นคนที่เหนือกว่าของเธอ

“ท่านอาเรสคะ ไม่ต้องกังวลไปมากหรอกค่ะ” โรสพูดเบา ๆ “เด็กคนนั้นอาจจะกำลัวสนุกอยู่ข้างนอกก็ได้ เขาจะกลับบ้านเร็วกว่าที่คุณคิด” ทัศนคติที่แข็งแกร่งของโรสเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ ขณะที่เธอให้คำปลอบโยนกับท่านอาเรส

“เจนสันไม่เคยอยู่ข้างนอกคนเดียว!” เจย์ตะคอกอย่างเย็นชา

“ถึงแม้เจนสันจะไม่เคยอยู่ข้างนอกคนเดียว แต่เขาก็เป็นเด็กที่ฉลาดมากนะคะ เขาเล่นเกมมากมายด้วยแผนที่และฉันแน่ใจว่าเขาจะไม่หลงทางค่ะ”

เจย์ไม่อยากได้ยินคำพูดของโรสอีกเขาจึงวางสายและสั่งให้เกรย์สันส่งคนไปตามหาเจนสันทันที

อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครสามารถตามหาเขาพบ

เมื่อเวลาตอนเย็นเจย์กลับไปที่วิลล่าและถูขมับของเขาอย่างโมโห

ทันใดนั้นเขาก็เห็นร่างที่คุ้นเคยนั่งยอง ๆ อยู่ข้างประตูไม่ใช่ใครอื่นที่ไหนนอกจากตัวของเจนสันนั่นเอง

“เจนสัน” เจย์ก้าวไปข้างหน้าและกอดเจนสันแน่นในอ้อมแขน

เจนสันไม่ขยับร่างกายที่แข็งทื่อของเขาและปล่อยให้คุณพ่อกอดเขา

“ลูกไปไหนมา?” เจย์ถาม

เจนสันยังคงนิ่งเงียบ อย่างไรก็ตามมีร่องรอยของความรู้สึกผิดที่เห็นได้ชัดจากภายใต้ดวงตาที่สว่างสดใสของเขาและแววตาที่เหมือนดั่งดวงดาวขณะที่เขาจ้องไปที่คุณพ่อ

เจย์ตระหนักว่าวันนี้เจนสันเงียบเป็นพิเศษและมองไปที่เขาด้วยความงงงวย ‘เมื่อสองวันก่อนเจนสันมีชีวิตชีวาและร่าเริงไม่ใช่เหรอ? ทำไมวันนี้เขาถึงกลับไปทำตัวเงียบ ๆ

‘โรสอีกแล้วเหรอ?’

เจย์อดไม่ได้ที่จะคิดว่าทุกอย่างมันเป็นเพราะคน ๆ เดียว

“ลูกมองหาโรสเหรอ?” เขาถาม

เจนสันพยักหน้า

“ลูกบอกพ่อได้ไหมได้ไหมว่าทำไมลูกถึงชอบเธอมากขนาดนี้?” เจย์อยากรู้ว่าโรสใช้วิธีไหนถึงทำให้เด็กพอใจได้มากขนาดนั้น

ในช่วงห้าปีที่ผ่านมาผู้หญิงหลายคนเข้าหาเด็ก แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ แม้แต่การใช้เงินและทักษะที่เพียงพอเพื่อทำให้เจนสันพอใจก็ไม่มีที่ไหนเลย

เจนสันเอียงศีรษะและคิดอย่างจริงจังว่าจะตอบคำถามของเขาอย่างไร

“เธอดีกับผม” เจนสันกล่าว

แม้ว่าเขาจะไม่ได้แสดง แต่เจนสันก็เป็นคนช่างสังเกตและเก่งในการมองบุคลิกนิสัยคนอื่น

เขาบอกได้ว่าโรสเป็นคนดีกับเขาอย่างจริงใจ เธอเป็นคนเดียวที่ยอมเสี่ยงทุกอย่างเพื่อกอดเขาเมื่อเขาอาละวาด

เจย์กอดเจนสันแน่น ‘เด็กคนนี้ขาดความรักจากแม่ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมความรักเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เธอแสดงออกมาจึงมีความหมายกับเขามาก’

‘นี่มันไม่ใช่สัญญาณที่ดีแล้ว!’

“เจนสัน พรุ่งนี้วันหยุดสุดสัปดาห์คุณพ่อขอให้คุณแนนซี่มาเล่นกับลูกที่บ้าน พ่อชอบเธอ ลูกต้องเป็นมิตรกับเธอนะ เข้าใจไหม?” เจย์คิดว่าถึงเวลาแล้วที่ต้องให้แม่เลี้ยงเจนสันแล้ว

เขาเชื่อว่าเจนสันจะเห็นชอบกับแนนซี่ เบลล์ ที่อ่อนโยนและบริสุทธิ์มากกว่าโรส ลอยล์ ตราบใดที่เขาให้โอกาสเธอ

“คุณพ่อไม่ได้ชอบเธอ” เจนสันพูดอย่างกะทันหัน

เจย์ถูกจับได้ อันที่จริงมันเป็นความจริงที่เขาไม่ชอบแนนซี่ แต่เธอก็เป็นคนที่เหมาะสมที่สุดสำหรับเขา

ตั้งแต่พวกเขาเติบโตมาด้วยกันพวกเขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับกันและกัน ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่มีเวลาและพลังงานที่จะสร้างความสัมพันธ์ใหม่กับคนแปลกหน้าอีก ท้ายที่สุดเขารู้ว่าความรักที่แท้จริงของเขานั้นตายไปแล้ว

“ลูกเป็นแค่เด็กน้อย ลูกจะไปรู้อะไร” เจหัวเราะอย่างเก้ ๆ กัง ๆ

อย่างไรก็ตาม เจนสันพูดอย่างจริงจังว่า “คุณพ่อมักจะเรียกชื่อผู้หญิงเวลาเมา เธอชื่อ แองเจลีน”

เจย์แข็งทื่อ

แม้ผ่านไปหกปีความรักของเขาที่มีต่อแองเจลีนก็ยังไม่จางหายไป แต่กลับมีอายุมากขึ้นเหมือนไวน์ชั้นดีและแข็งแกร่งขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป

“ผมจะเห็นด้วยก็ต่อเมื่อคุณพ่อตัดสินใจแต่งงานกับแองเจลีน” เจนสันโพล่ง

เจย์ถอนหายใจและบีบจมูกของเจนสัน “เธอจะไม่มีวันกลับมา”

เจนสันงงงัน

เจย์กล่าวต่อว่า “พ่อจะแต่งงานกับคุณแนนซี่และเธอจะปฏิบัติกับลูกอย่างดี”

เจนสันส่ายหน้าประท้วง “คุณพ่อจะมีลูกของคุณพ่อเองกับเธอและคุณพ่อจะดูแลพวกเขาเท่านั้น”