ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 506
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 506
ถึงแม้ว่าเจย์จะรักเด็ก แต่เขาไม่เคยที่จะตามใจเด็ก ๆ จนเกินไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อต้องแยกแยะสิ่งที่ถูกและผิด เขาจะไม่ยอมตามใจเด็ก ๆ เป็นอันขาด
“พวกหนูคิดว่าตัวเองโตกันหมดแล้วเหรอ หืม? หนีเรียนมางั้นเหรอ?
เด็กน้อยที่น่ารักเหล่านี้ยืนอย่างเรียบร้อยต่อหน้าเจย์ พวกเขาทำเหมือนหดตัวจิ๋วให้มีขนาดเท่ากับไข่นกกระทาทีละคน พวกเขาก้มหน้า จนไม่กล้าสบตากับพ่อตัวเองด้วยความรู้สึกผิดหวัง
“ใครเป็นคนต้นคิดเรื่องที่แย่ ๆ นี้?”
เด็กน้อยที่น่ารักทั้งสามก้าวไปข้างหน้าอย่างพร้อมเพรียงกัน
เกรย์สันตกใจมากกับความรู้สึกนี้ที่อธิบายออกมาไม่ได้กับเด็ก ๆ อย่างพวกเขาจนดวงตาของเขาเกือบจะล่วงหลุดลงกับพื้น
“ท่านอาเรส นายน้อยและคุณหนูคงวางแผนกับเรื่องนี้ไว้ล่วงหน้าแล้ว”
เจนสันจ้องไปที่เกรย์สันอย่างดุเดือด นั่นทำให้เขาต้องหยุดเงียบไปในทันที
เขากลัวสายตาเพชรฆาตของนายน้อยที่ดูเหมือนพอ ๆ กับท่านประธานของเขาหลังจากได้ถูกปลูกฝังมาหลายปี
อย่างที่คาดไว้ ในแต่ละรุ่นของวัยนั้นคนรุ่นใหม่มักจะพัฒนาได้เก่งขึ้นกว่าคนรุ่นเก่า!
“พวกหนูมาที่นี่เพื่ออะไร?”
เซ็ตตี้น้อยเงยหน้าขึ้นแล้วกล่าวประณามการกระทำที่ผิด ๆ ของพ่อทั้งน้ำตา “คุณพ่อ คุณโกหก”
เจย์ขมวดคิ้ว
เซ็ตตี้น้อยร้องไห้และพูดว่า “คุณพ่อบอกว่าคุณจะแต่งงานกับคุณแม่คนเดียวในชีวิตนี้ แต่คุณแม่ได้จากไปแล้วและตอนนี้คุณกำลังหาผู้หญิงคนอื่นอยู่”
“ถ้าอย่างนั้น พวกหนูมาที่นี่เพื่อหาความจริงกับเลนนี่เหรอ?”
ร็อบบี้น้อยใช้ท่าทางที่เข้มขรึมราวกับว่าเขาไม่อยากสนใจ “ใช่ เราแค่อยากจะดูว่าผู้หญิงคนไหนน่าดึงดูดมากไปกว่าคุณแม่ของเราและทำให้ตกหลุมรักเธอได้ยังไงกันเพียงแค่ในเวลาอันสั้น”
“แล้ว… พวกหนูเจอเธอไหม?”
ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยส่ายหัวพร้อมกัน
มีเพียงเจนสันเท่านั้นที่มีสีหน้านิ่งเฉยตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้
“ดีมาก พวกลูกกลับไปโรงเรียนตอนนี้ได้ไหม?” เจย์พูดด้วยความโล่งใจ
เซ็ตตี้น้อยและร็อบบี้น้อยแสดงท่าทีดูอารมณ์เสีย
เจย์สั่งเกรย์สัน “ช่วยไปส่งพวกเขากลับไปโรงเรียนหน่อย”
ใบหน้าของเกรย์สันพลันซีด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นดวงตาที่เย้ยหยันของเจนสัน เกรย์สันแทบทรุดตัวลงกับพื้น
“คุณลุงเกรย์สัน เราไปกันเถอะครับ” เสียงของเจนสันเหมือนเสียงหวีดแหลมของปีศาจ
ขาของชายคนนั้นสั่นสะท้านขณะที่เขาเดินตามด้วยท่าทางขมขื่น
เจย์เดินไปตามทางเดิน
เมื่อเดินออกจากประตูของแกรนด์ เอเซีย เจนสันก็คว้ากระเป๋านักเรียนที่สะพายอยู่ถอดออกมาโยนให้เกรย์สัน “คุณลุงเกรย์สัน ช่วยถือกระเป๋านักเรียนให้ผมหน่อยนะ”
เกรย์สันพยักหน้าและโค้งคำนับเหมือนท่าทางเหมือนขงจื๊อคนจีนสมัยก่อน “ได้ครับ นายน้อย”
ขณะที่เขารับกระเป๋านักเรียนของเจนสันมาแล้ว แต่แล้วมีกระเป๋านักเรียนอีกสองใบถูกยื่นส่งมาให้เขาถือด้วย “และของเราด้วยนะ”
ด้วยกระเป๋าทั้งสามใบในมือ เขาเปลี่ยนจากผู้ชายที่ดูดีเหมือนคนชั้นสูงมีระดับกลายมาเป็นพ่อบ้านในทันที
เกรย์สันทำได้เพียงทนทุกข์ในความเงียบและรักษาความขมขื่นของเขาให้สงบในใจ
“คุณลุงเกรย์สัน ผมได้ยินมาว่าคุณเก่งเรื่องการต่อสู้ คุณช่วยสอนผมได้ไหม?” ร็อบบี้น้อยกระพริบตามองไปที่เกรย์สันด้วยดวงตาที่ไร้เดียงสาของเขา
เขารู้ว่าเด็กร้ายกาจพวกนี้จะไม่ปล่อยเขาไปง่าย ๆ อย่างแน่นอน
“ผมจะสอนพวกคุณเมื่อลุงว่าง”
ร็อบบี้น้อยกวาดขาของเขาออกไปเหมือนท่าต่อสู้ “ผมอยากให้คุณแสดงให้ผมเห็นวันนี้ ว่าคุณเก่งแค่ไหน”
เกรย์สันกระโดดขาขึ้น เขากำลังจะโยนกระเป๋านักเรียนลงบนพื้นและจัดการกับร็อบบี้น้อยที่ฉับไว เมื่อเสียงตะโกนอันเย็นชาของเจนสันดังขึ้นว่า “อย่าทำให้กระเป๋าของผมสกปรก”
เกรย์สันคิดว่าการบอกแบบนี้ทำให้เขายอมถือกระเป๋าพวกนี้ดีกว่า เพราะเขาถูกสั่งไม่ให้ทำกระเป๋าสกปรก จึงทำให้เขาหยุดคิดเรื่องแสดงการต่อสู้กับร็อบบี้น้อย มันจะดูยากเนื่องจากมือเขาไม่ว่าง
สำหรับร็อบบี้น้อย แม้ว่าความแข็งแกร่งของเขาจะไม่มากเท่ากับเกรสัน แต่เด็กคนนี้ก็ฉลาดมาก เขาตั้งใจจะเตะไปที่กระเป๋านักเรียน แต่แล้วมือของเกรย์สันสามารถหลบป้องกันได้เท่านั้น ผลสุดท้ายคือ…
เขาถูกทุบตีอย่างสาหัสโดยร็อบบี้น้อย
ดวงตาคู่หนึ่งของเขาบวมเป็นตาแพนด้าและริมฝีปากของเขาบวมตึงเหมือนไส้กรอก ใบหน้าที่หล่อเหลาของเด็กน้อยนั้นดูราวกับว่ามันเต็มไปด้วยความสุข
เจนสันหยิบกระเป๋านักเรียนขึ้นจากพื้นแล้วปัดส่วนที่สกปรกด้วยท่าทางรังเกียจ “เฮ้ ดูเหมือนว่าฉันต้องเปลี่ยนกระเป๋านักเรียนแล้วล่ะ”
ความคิดที่ครอบงำเกี่ยวกับเรื่องความสะอาดของเขายังเหนือกว่าพ่อของเขาอีกด้วย
