ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 508
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 508
“นายโง่หรือไง? นายไม่คิดจะวางกระเป๋านักเรียนลงบนพื้นก่อนเหรอ?”
เกรย์สันมองไปยังชายที่ยืนพูดพล่ามและพูดกลับไปว่า “เจนสันห่วงความความสะอาดมาก เขาคอยเตือนฉันอยู่ข้าง ๆ ว่าไม่ให้กระเป๋านักเรียนเปื้อนเด็ดขาด เด็กคนนี้ ร็อบบี้น้อย จงใจเตะกระเป๋านักเรียน มือไม่เพียงแต่ใช้ป้องกันตัวไม่ได้แล้ว แต่ยังถูกยับยั้งไม่ให้ปล่อยกระเป๋าลงอีกด้วย”
“ถ้าไม่มีมือก็ใช้ขาไม่ได้หรือไง ทักษะศิลปะการป้องกันตัวด้วยขาของนายไม่เก่งพอเหรอ?”
เกรย์สันตอบว่า “นี่คือปมของปัญหา แม้ว่าร็อบบี้น้อยจะตัวเล็ก มีพละกำลังน้อย และไม่รู้การเคลื่อนไหวมากนัก แต่เด็กชายก็มีข้อได้เปรียบ เขาเร็ว เร็วอย่างกับสายฟ้า ฉันจะบอกให้กระจ่างในวันนี้เลยนะ ถ้านายไม่ใช้มือ ฉันรับรองได้ในฐานะสมาชิกของแผนกบอร์ดี้การ์ดของ แกรนด์ เอเซีย ว่าไม่มีใครสามารถเอาชนะเขาได้หรอก”
“แรงขนาดนั้นเชียว?”
กลุ่มผู้ชายพร้อมที่จะลงมือปฏิบัติการต่อสู้ในทันที เมื่อได้ยินแบบนั้นพวกเขาทั้งหมดอยากที่จะเรียนรู้การต่อสู้ที่ว่ามานั้นจากร็อบบี้น้อย
“ท่านอาเรส เกรย์สันไม่กล้าไปรับนายน้อย ทำไมไม่ให้พวกเราไปรับล่ะ?”
เจย์ขมวดคิ้ว แล้วถามว่า “อยากแข่งกับนายน้อยเหรอ?”
ตั้งแต่ร็อบบี้น้อยกลับมาบ้านในทุกวัน เขาไม่ได้มีเวลาสังเกตเห็นความสามารถของลูกชายเป็นการส่วนตัวมาก่อน เขาเลยใช้โอกาสนี้เพื่อทดสอบทักษะของร็อบบี้น้อยและใช้ประโยชน์จากศักยภาพอันไร้ขีดจำกัดของลูกชายตัวเอง
ผู้ชายกลุ่มนั้นยิ้มอย่างเขินอาย
“ถึงแม้การท้าทายเด็กอายุหกขวบมันจะดูช่างน่าอับอาย แต่เราก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายน้อยจะเก่งพอ ๆ กับที่เกรย์สันจนทำให้เขาเป็นแบบนี้ได้”
เจย์กล่าวต่อว่า “ก็ได้ ตามใจพวกนาย ทว่า ถ้าพวกนายแพ้ต้องทำท่าสควอทวันละ 1 ชั่วโมงนะ”
เกรย์สันยิ้มและพูดว่า “ฉันพนันได้เลยว่านายน้อยจะชนะ”
บอร์ดี้การ์ดยิ่งรู้สึกมุ่งมั่นที่จะชนะ “เกรย์สัน อย่ามาร้องไห้กับเราแล้วกันเมื่อนายสูญเสียทุกสิ่ง”
เกรย์สันกล่าวว่า “นายจะแพ้จนไม่มีอะไรจะเสียแน่ นายจะแพ้แบบไม่ทันได้สวมกางเกงด้วยซ้ำ”
ตอนกลางคืน มีฝนโปรยปรายจากฟากฟ้า ทันใดนั้นฝนก็ค่อย ๆ ตกหนักในเวลาต่อมาไม่นาน น้ำฝนรวมตัวกันตามถนนในเมืองพลันไหลไปตามทางน้ำข้าง ๆ ถนน
คนที่เดินอยู่บนถนนก็เริ่มรีบวิ่งเพื่อหลบฝนในทันทีและหลายคนเปียกโชกเพราะพวกเขาไม่มีเวลาได้เตรียมร่มจากฝนที่ตกมากะทันหันเช่นนี้
เกรย์สันถามท่านประธานอย่างระมัดระวังว่า “ท่านอาเรส ฝนกำลังตก คืนนี้คุณยังต้องการไปที่ สะพานลอยสายรุ้งอยู่ไหมครับ?”
เจย์ที่กำลังยืนอยู่ข้างหน้าหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเย็นชาเช่นเคย “ไม่มีทั้งฝน ลูกเห็บ แดด ที่จะเป็นอุปสรรค”
“ครับ” เกรย์สันหลั่งเหงื่อเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนั้น
“ไปเตรียมชุดแบบชาวบ้านมาให้หน่อย”
เกรย์สันกล่าวว่า “ผมเตรียมไว้พร้อมแล้วสำหรับคุณ”
“หาคนที่จะติดตามเธออย่างใกล้ชิดและบอกตำแหน่งของเธอกับฉันแบบตลอดเวลา”
“ได้ครับ”
จู่ ๆ เกรย์สันก็คิดอะไรบางอย่างและพูดว่า “ท่านเอเรส คุณต้องการไม่ให้มีฝูงชนบริเวณนั้นหรือเปล่าครับ?”
“มันจะทำให้พวกเขาตื่นตัวมากไป ไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น”
“ได้ครับ” เกรย์สันกล่าว
เมื่อโรสเลิกงาน โจเซฟินยืนถือร่มรออยู่ที่หน้าประตู เธอมารับโรสด้วยตัวเองจากที่ทำงาน
โรสเดินเข้ามาจับมือเธอและทั้งสองใช้ร่มคันเดียวกัน โรสยิ้มแล้วพูดว่า “เธอเป็นคนคุ้มกันที่เก่งมาก”
โจเซฟินพูดอย่างไม่ละอายใจ “แน่นอน ฉันบอกว่าฉันจะปกป้เธอในช่วงชีวิตนี้ไง และฉันจะปฏิบัติตามสัญญานี้จนถึงที่สุด”
โรสลูบหัวเธอ “เห็นเธอเก่งแบบนี้แล้ว วันนี้ฉันจะทำอาหารอร่อย ๆ ให้เธอทานเอง”
จากนั้น โจเซฟินนึกถึงข้อความที่พี่ชายส่งให้เธอเมื่อครู่นี้และพูดว่า “พี่แอนเจลีน เธอลืมไปหรือเปล่า? เรามีนัดกันคืนนี้นะ”
โรสมีแสงวาบเข้ามาในความคิดเมื่อเธอตระหนักขึ้นมาได้ “โอ้ ที่เรานัดกับ จักรวรรดิไร้อาทิตย์อัสดงใช่ไหม?”
