ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 516

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 516

เจกำลังจ้องมองไปที่โรสด้วยความว่างเปล่า จู่ ๆ เธอกลายเป็นคนอ่อนน้อมและสุภาพเรียบร้อยในทันใด การเรียกว่า ‘ที่รัก’ นี้ ได้รีดความรู้สึกอึดอัดทั้งหมดในหัวใจของเขาออกมาและทำให้เขาว่านอนสอนง่าย

“อารองยังป่วยอยู่ ให้เขาพักผ่อนเถอะนะคะ” รอยยิ้มอันนุ่มนวลผุดขึ้นจากดวงตาที่เคลือบสีเข้มของโรสซึ่งแต่งแต้มด้วยมารยา

เธอไม่ได้มองเขาด้วยความไร้เดียงสาและความชื่นชมมาหลายปีแล้ว

ชั่วขณะหนึ่ง เจย์รู้สึกเหมือนกับว่า เขาได้กลับไปเมื่อหลายปีก่อน เมื่อเขากับแองเจลีนใช้เวลาร่วมกันอย่างสงบสุข

ก่อนหน้านั้นยังไม่มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น

หัวใจที่หุ้มไปด้วยเหล็กของเจย์เริ่มอ่อนลงและเมื่อเขาพูดอีกครั้ง ความก้าวร้าวในเสียงของเขาก็อันตรธานหายไปในอากาศ

“เจมส์ เพราะเห็นแก่ภรรยาของผมหรอกนะ ดังนั้นผมจะไม่ปะทะคารมกับคุณอีกต่อไป”

ท่านปู่อาเรสและเจมส์ถึงกับงงงัน

พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่า ปัญหาที่พวกเขาคิดหนักจะได้รับการแก้ไขโดยโรสเพียงแค่เรียกคำว่า ‘ที่รัก’

เจมส์พลันหลับตาลงโดยไม่พูดอะไรและไม่สนใจที่จะมองเจย์อีก

เมื่อความขัดแย้งของอาและหลานชายได้คลี่คลายลงแล้ว เจย์ ได้แสดงความกังวลเล็กน้อยต่ออาของเขา “ทำไมอาถึงกระโดดลงจากตึกล่ะ?

เจมส์เงียบพลางพูดไม่ออก

ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา พูดง่าย ๆ คือ เขาได้รับผลกระทบจากโรคจิตเภทซึ่งถูกเขียนขึ้นมาด้วยน้ำตาที่ร้อนระอุและความขมขื่น

เจย์ต้องการทำเรื่องแย่ให้มันแย่เข้าไปอีก เจย์พูดอย่างตั้งใจว่า “ผมได้ยินมาว่า อารองซื้ออพาร์ตเมนต์ข้างนอกด้วยเงินหลายหมื่นล้านที่ผมให้อา แล้วยังพาผู้หญิงและเด็กทั้งหมดเข้ามาในอพาร์ตเมนต์ด้วย”

สีหน้าอันทุกข์ทรมาน ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเจมส์

นั่นเป็นการตัดสินใจที่แย่ที่สุดของเขา

ผู้หญิงทุกคนที่อาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์ต่างก็อิจฉาริษยากันหรือพยายามใช้สมองคิดอย่างหนักเพื่อโกงเงินของเขา

เจย์ยิ้มอย่างชั่วร้ายและพูดว่า “อารอง คุณมีความสุขที่ได้มีคู่ครองหลายคนสินะ น่าอิจฉาจัง!”

โรสแอบหยิกเอวของเขาและแสดงคำเตือนที่ดุร้ายแต่น่ารักแก่เขา

เจย์สะดุ้งเล็กน้อย เขาตระหนักได้ว่าเธอหึงและดอกไม้แห่งความสุขก็ผลิบานในใจเขา

เมื่อหันหลังกลับ เขาพูดต่อว่า “ผมไม่เข้าใจ อารองนอนอยู่ในห้องพยาบาลนี้ แต่ทำไมฉันไม่เห็นผู้หญิงพวกนั้นพาเด็ก ๆ มาเยี่ยมอาเลย”

เจมส์ดูโดดเดี่ยวและเงียบไป

เจย์แซวเขาว่า “อย่าเศร้าไปเลย เมื่อเราประกาศว่าคุณจะกลับไปที่ตระกูลอาเรส แม้ว่าอาจะเป็นอัมพาตทั้งตัว ผู้หญิงของอาก็จะแห่กันกลับมาหาอาเองแหละ”

เจมส์กลอกตามองเจย์อย่างฉุนเฉียว

ในตอนนี้ ท่านปู่อาเรสเข้ามาพูดแทรก “เจมส์ เจย์แค่อยากให้นายเห็นสันดานที่แท้จริงของผู้หญิงเหล่านั้น โบราณกล่าวว่า เราจะเห็นสันดานที่แท้จริงของผู้คนก็ต่อเมื่อยามที่เราตกทุกข์ได้ยาก คนที่อยู่กับนายในตอนที่นายอยู่ในสถานการณ์ที่คับขัน คือคนที่ปฏิบัติต่อนายอย่างจริงใจ นายควรชื่นชมพวกเขา”

ในขณะนั้น อาสะใภ้รองก็ผลักประตูเข้ามา

ท่านปู่อาเรส, เจย์ และโรส ออกไปข้างนอกโดยปริยาย พวกเขาต้องการให้เจมส์ และอาสะใภ้รองอยู่ตามลำพังเพื่อสร้างความสงบ

อาสะใภ้รองเห็นริมฝีปากที่แห้งของเจมส์ เธอจึงนำน้ำอุ่นมาให้เขา จากนั้นเธอก็นั่งลงข้างเตียงและใช้ช้อนเล็ก ๆ ป้อนน้ำให้เจมส์

“เราหย่ากันแล้ว ทำไมเธอถึงมาที่นี่ล่ะ?” ทัศนคติของเจมส์ที่มีต่ออาสะใภ้รองนั้นเฉยเมยมาก

อาสะใภ้รองยิ้มอย่างขมขื่น “เจมส์ ” เราเป็นสามีภรรยากันมา 25 ปีแล้ว ฉันรู้ว่านายเกลียดฉันมาตลอด 25 ปี ฉันมาวันนี้ไม่ใช่เพราะฉันดื้อรั้นอยากกลับไปอยู่กับนาย ฉันแค่อยากจะบอกนายว่าฉันได้พบผู้หญิงที่นายชอบแล้ว ตอนนี้ชีวิตของเธอไม่ค่อยจะดีนัก แต่ถ้านายต้องการจะแต่งงานกับเธอ ฉันก็ยินดีด้วย”

เจมส์สูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ “ถ้าเธอเป็นคนใจกว้างเมื่อ 25 ปีที่แล้ว ชีวิตของเธอคงไม่น่าสังเวชขนาดนี้ ย้อนกลับไปในตอนนั้น เธอใช้ประโยชน์จากการเป็นลูกของครอบครัวที่ร่ำรวยเพื่อใส่ร้ายและกลั่นแกล้งหล่อนลับหลังฉัน ฉันคิดผิดที่เชื่อในตัวเธอและปล่อยให้หล่อนออกนอกลู่นอกทางไป… กลับไปเถอะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธออีกแล้ว”

อาสะใภ้รองจากไปด้วยน้ำตา