ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 547
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 547
“ไม่ว่านายต้องการจะขโมยเงินหรือลักพาตัวผู้หญิง ฉันคิดว่านายมาผิดที่แล้ว” เจนสันพูดอย่างเย็นชา
สตอร์มได้ยินแบบนั้นถึงกับกลืนน้ำลาย เขาถึงกับสะดุดกับคำพูดของเจนสัน
“ฉันไม่ได้จะมาขโมยเงินและไม่ได้จะมาลักพาตัวผู้หญิงอย่างแน่นอน” สตอร์มอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปบีบใบหน้าเล็ก ๆ ของเจนสัน
เนื่องจากคนในสมาชิกของภูติผียังอายุน้อยและพวกเขารู้สึกว่าท่านประธานเป็นญาติสนิทของพวกเขา แต่ท่านประธานมีท่าทีที่เยือกเย็นอยู่เสมอ จึงไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เขา
ดังนั้น เมื่อเขาเห็นหนุ่มน้อยสองคนนี้ที่ดูเหมือนท่านประธาน สตอร์มก็รู้สึกว่าไม่สามารถเข้าใกล้พวกเขาได้มากนักเช่นกัน
นอกจากนี้ เจนสันยังมีทัศนคติที่เย็นชาเหมือนพ่อของเขาอีกด้วย
เขาเบือนหน้าที่เย็นชาหลบออกจากมือคู่นั้น ดังนั้นทำให้สตอร์มไม่สามารถเอามือไปบีบหน้าเขาได้และจับได้แค่อากาศที่ว่างเปล่า
ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้สตอร์มหันกรงเล็บปีศาจของเขาไปทางร็อบบี้น้อย ซึ่งร็อบบี้น้อยปล่อยให้เขากระทำ เมื่อทำเช่นนั้นสตอร์มดูมีความสุข เขาจึงยิ้มปากฉีกไปถึงหูเลย “นายเป็นเด็กดีมาก”
“สรุปว่านายมาทำอะไรที่นี่?” โลกของร็อบบี้น้อยนั้นช่างบริสุทธิ์และไร้เดียงสา ในสายตาของเขา ถ้าขโมยไม่ได้ขโมยทั้งเงินหรือลักพาตัวผู้หญิง เขาก็ไม่สามารถขโมยอะไรได้อีก
“ถ้าฉันจะบอกนายว่าฉันมาที่นี่เพื่อลักพาตัวเด็ก ๆ ล่ะ? นายยินดีที่จะร่วมมือกับฉันไหม?” สตอร์มถามเบา ๆ
“นายกำลังจะลักพาตัวพวกเราไป แล้วนายคิดว่าเราเป็นเด็กโง่เหรอ?” เจนสันรู้สึกถูกดูถูกและตะคอกกลับใส่เขา
สตอร์มยักไหล่ เขามีสีหน้าหมดหนทางเลือก “เอาล่ะ ดูเหมือนว่าพวกหนูน้อยทั้งสองจะไม่ฟังฉัน ถ้าอย่างนั้นฉันจะใช้ความสามารถขั้นสูงสุดของฉันเลยแล้วกัน”
สตอร์มถอดจี้ที่ผูกติดอยู่กับเชือกสีแดงออกจากกระเป๋าเสื้อของเขา เขาจับปลายเชือกด้านหนึ่งและจี้ก็ตกลงแกว่งไปมาต่อหน้าต่อตาของเจนสันและร็อบบี้น้อย
“ฉันจะให้จี้ของฉันนี้แก่นาย มันเป็นมรดกตกทอดของครอบครัว สิ่งนี้จะโอเคไหม?”
ความมืดแวบผ่านดวงตาของเจนสันเมื่อเขาเห็นจี้นั้น
จี้แกว่งไปแกว่งมาต่อหน้าต่อตาเด็ก ๆ ในไม่ช้าร็อบบี้น้อยก็หลับตาลงและสลบไสลลงบนเตียง
จากนั้นเจนสันก็เห็นว่าร็อบบี้น้อยหลับไป เขาก็ข่มหลับตาลงและทิ้งตัวลงบนร็อบบี้น้อยในเวลาถัดไป
สตอร์มเก็บจี้ไว้และลูบหัวเด็ก ๆ เบา ๆ “นอนพักสักหน่อยนะ เดี๋ยวพี่ชายคนนี้จะกลับมาหานายในไม่ช้า”
หลังจากที่สตอร์มเดินจากไป เจนสันก็ลุกขึ้นนั่งทันที
สายตาที่สงสัยของเขาจ้องมองไปที่เงาของสตอร์ม
เมื่อสตอร์มอุ้มเซ็ตตี้น้อยไปที่อีกห้องหนึ่ง จากนั้นเขากลับมาและก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าร็อบบี้น้อยกับเจนสันหายตัวไปแล้ว
สตอร์มนั่งบนเตียงด้วยความตกใจ เขาตบหน้าผากของเขาเอง “เด็กแสบสองคนนี้จะทำให้เป็นเรื่องยุ่งยากขนาดนี้ได้ยังไง?”
ในขณะนั้น เจนสันกำลังลากตัวร็อบบี้น้อยที่ง่วงซึมอยู่และแอบเข้าไปในห้องของเซร่า
เขาแอบลอบเข้าไปเปิดซองยาในลิ้นชักข้างเตียง เขาเทผงบางอย่างออกมา แล้วใส่แป้งเข้าไปในซองยานั่นแทน
หลังจากที่พวกเขาทำภารกิจสำเร็จ เด็กทั้งสองคนก็ออกจากห้องของเซร่าไปอย่างเงียบ ๆ
เมื่อพวกเขาก้าวออกไป สตอร์มกลับยืนขวางทางแล้วยกพวกเขาขึ้นแล้วรีบไปที่ ซีคามอร์ แอนเน็กซ์
“ปล่อยฉันลง”
“ปล่อยฉันลงนะ”
สตอร์มยัดเด็ก ๆ เข้าไปในรถโรลส์-รอยซ์ของท่านประธาน และล็อคประตูจากด้านใน
เขาหันกลับมามองเด็กที่ดูท่าทีโกรธจัดและยิ้มให้พวกเขา “พวกนายไปทำอะไรแทนที่จะเข้านอนตอนกลางคืน?”
ร็อบบี้น้อยพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสารว่า “คุณลุงครับ เราทิ้งพ่อไปไม่ได้ ปล่อยให้เรากลับเข้าไปในนั้นเถอะ!”
สตอร์มพูดแก้ไขกับเขาอย่างจริงจัง “เรียกฉันว่า ‘พี่ใหญ่’ สิ”
“แต่นายโตกว่าเราตั้งเยอะ!” ร็อบบี้น้อยโต้กลับ
สีหน้าของสตอร์มกลายเป็นขี้เถ้า
เขากำลังคิดว่าถ้าท่านประธานรู้ว่าพวกเขาดูเป็นผู้ใหญ่กว่าที่คิดใบหน้าของเขาคงจะยิ่งซีดมาก
“เรียกฉันว่า ‘พี่ใหญ่’ ” สตอร์มกล่าว
จู่ ๆ ความมีไหวพริบแวบผ่านเข้ามาในดวงตาของเจนสัน ในชั่วขณะ เขาทำลายทัศนคติที่เยือกเย็นของเขาและพูดว่า “พี่ใหญ่ครับ ถ้านายยอมที่จะทำอะไรเพื่อเรา เราก็ยินดีและรับฟังนายเช่นกัน”
ดังนั้นสตอร์มรู้สึกว่าไม่ต้องการที่จะบังคับเด็ก ๆ เพราะเขาอยากปฏิบัติต่อลูก ๆ ของท่านประธานเหมือนพี่น้องของเขาเอง เขาจะดูแลความรู้สึกของพวกเขา
“งั้นบอกฉันมาสิ”
เจนสันหยิบซองกระดาษห่อหนึ่งออกมาแล้วยื่นให้สตอร์ม “เอาไปใส่ในอาหารเช้าของ แจ็ค อาเรสให้หน่อย”
