ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 550

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 550

ความคิดที่ว่าชายคนนี้พยายามจะฆ่าโรสทำให้เจย์โกรธขึ้นมาทันที “นายเป็นใคร?” เขาเดินเข้าไปใกล้ชายคนนั้นทีละก้าว

“อยากรู้เหรอ?” ชายคนนั้นถาม

เจย์มองดูผิวที่เหมือนซากศพของชายคนนั้นและเข้าใจว่าชายผู้นี้แทบจะไม่ได้สัมผัสกับแสงแดดเลย เขาเยาะเย้ยชายคนนั้นโดยกล่าวว่า “ฉันไม่คิดว่านายมีความกล้าพอที่จะเผชิญกับมนุษย์ที่มีลมหายใจอย่างฉันหลังจากใช้ชีวิตอย่างไร้ตัวตนโดยไม่เห็นดวงอาทิตย์ตลอดชีวิตของนาย”

เมื่อชายคนนั้นได้ฟังแบบนั้นแล้วก็รู้สึกโกรธเจย์มากและพยายามเอื้อมมือไปคว้าคอของเจย์ แต่เจย์ได้จับมือชายคนข้างหลังไว้ จากนั้นเจย์ก็ยกเขาขึ้นและกระแทกเขาลงกับพื้น การเคลื่อนไหวนี้ทำอย่างคล่องแคล่ว

“เจย์ อาเรส นายควรจะเป็นคนที่ถูกซ่อนตัวไว้ต่างหาก ฉันอยู่ที่นี่ในนามของนายก็เท่านั้น” ชายคนนั้นที่นอนแนบนิ่งอยู่บนพื้น ผิวซีดขาวของเขาปรากฏราวกับโปร่งแสงสว่างภายใต้แสงแดด

“นายรู้ไหมว่าฉันเกลียดนายมากขนาดไหน?” ดวงตาสีพีชที่สวยงามของชายผู้นั้นดูหม่นหมอง แต่ก็ยังดูมีเสน่ห์

เจย์มองชายที่ดูค่อนข้างยังเป็นคนหนุ่ม ไม่มีแม้แต่รอยย่นในบริเวณรอบดวงตา แต่รอยเส้นผิวที่คอเผยให้เห็นอายุโดยประมาณของเขาได้

ผู้ชายคนนั้นโตพอที่จะเป็นพ่อของเจย์ได้ เขาดูคล้ายกับเจย์มากด้วย

เจย์ถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ว่า “นายเป็นอะไรกับฉัน?”

ชายคนนั้นโกรธมากกับคำถามนี้ ดวงตาสีพีชของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจและความเกลียดชังในทันที

“นายอยากรู้งั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้นนายควรถามตัวนายว่า…” เขากัดฟันและใช้กำลังทั้งหมดกลั้นไว้ก่อนจะพูดคำว่า “คุณปู่” ออกมา

มีความสับสนในสายตาของเจย์ทันที

เขารู้ดี คนที่หลอกเขาได้นั้นไม่ใช่คนธรรมดา ทว่า เขาไม่เคยเดาได้เลยว่าชายผู้นี้เป็นคน ๆ เดียวกับที่ปลูกฝังให้เขาเป็นชายหนุ่มที่มีพรสวรรค์ในตอนนี้อย่างท่านปู่อาเรส

เจย์ยังคงมีคำถามมากมาย เขานั่งลงและยิงคำถามไปที่ชายคนนั้นเพื่อหาคำตอบ “นายเป็นคนซ่อนแม่ของฉันไว้อย่างนั้นเหรอ?”

ชายคนนั้นยิ้มอย่างชั่วร้าย “ฮ่า ๆ! ถ้าเป็นอย่างนั้น นายรู้เรื่องนี้ดีแล้วสินะ แต่ตอนนี้มันสายเกินไปแล้วแหละ”

“เธออยู่ที่ไหน?” เสียงของเจย์แผ่วลง และบรรยากาศก็รู้สึกเหมือนเป็นฤดูหนาวที่เย็นเยือกในทันที

“เธอเป็นของฉัน!” ทันใดนั้นชายคนนั้นก็ตะโกนราวกับเด็กที่กำลังปกป้องของเล่นอันล้ำค่าของเขาอยู่

เจย์ขมวดคิ้ว นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของเขาที่เขารู้สึกว่าเขาไม่ฉลาดพอ

‘ผู้ชายคนนี้เป็นสามีของแม่ฉันงั้นเหรอ?

‘แล้วใครเป็นพ่อของฉัน?

‘ตอนแรก ฉันคิดว่าผู้ชายคนนี้ที่ดูเหมือนฉันมากคือพ่อของฉัน แต่ปฏิกิริยาของเขาบ่งบอกว่าเป็นอย่างอื่นได้ชัดเจนเสียอีก’

“ฉันรู้ว่านายกำลังคิดอะไรอยู่ นายสงสัยไหมว่าทำไมเราสองคนถึงดูเหมือนกัน?”

เจย์เบิกตากว้างขณะที่รอคำตอบ

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ!” ชายคนนั้นหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เขาอาจดูแก่ แต่ก็ไม่ได้ทำให้แสงในดวงตาของเขาลดลง

เขาอาจดูเหมือนเจย์ แต่มีความมุ่งร้ายเกิดขึ้นจากเบื้องลึกของเขา

รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาดึงความอ่อนเยาว์ที่หายไปตามกาลออกมา

เนื่องจากผู้ชายที่ดูมีเสน่ห์มากกว่าผู้หญิง จะไม่มีใครเกลียดเขาไม่ว่าคำพูดที่เขาพูดออกมาจะร้ายกาจแค่ไหนก็ตาม มันทำให้คนอื่นสงสารเขาได้เลย

“บอกฉันมา!” เสียงของเจย์แสดงให้เห็นถึงความโกรธที่เขาพยายามจะระงับ