ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 552
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 552
“ไม่ว่าใคร อย่าเข้ามา” เทมเพสสั่งอย่างเข้มงวด
“ถึงเราจะไม่สามารถเอาชนะนายท่านได้ แต่เราสามารถเอาชนะผู้ชายคนนี้ได้ เราเข้าไปจัดการกันเถอะ” จากนั้นมีคนมากกว่าสิบคนล้อมรอบเทมเพส
“ไอ้พวกสวะ!” เทมเพสด่าสาปแช่งขณะที่เขาถอยหลังไปติดกำแพงโดยที่หมัดจากคนเหล่านั้นพุ่งเข้ามาใส่ตัวเขา
ในขณะที่เจย์ค่อย ๆ เดินเข้าไปข้างใน เขาเดินผ่านทางเดินที่ทำจากไม้กระดานและมองดูห้องต่าง ๆ ที่เรียงกันเป็นแถวไปเรื่อย ๆ หัวใจของเจย์เริ่มเต้นแรงขึ้นอย่างอธิบายไม่ถูก
เขาผลักประตูบานหนึ่งที่ปิดอยู่ จากนั้นก็เห็นผู้หญิงรูปร่างผอมบางอยู่บนเตียง ก่อนที่เจย์จะมองไปที่เธอให้ชัดยิ่งขึ้น เธอกลับรีบซ่อนตัวเข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่มอย่างรวดเร็ว
เจย์กลืนน้ำลายก่อนที่เขาจะย่ำฝีเท้าเดินไปที่ข้างเตียง
เขาเห็นผมยาวสลวยโผล่ออกมาจากผ้าห่ม เขารู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก
เจย์กระแอมเสียงในลำคอ ก่อนที่เสียงที่ลึกล้ำและน่าดึงดูดจะก้องกังวานอยู่ในห้อง “ผมจะไม่ทำร้ายคุณ ได้โปรดออกมาเถอะ”
ในไม่ช้า ผู้หญิงคนนั้นค่อย ๆ เอาหัวของเธอโผล่ออกมาจากผ้าห่ม เมื่อเจย์เห็นหน้าเธอ เขาถึงกับตกใจ
เวลาไม่ได้ลบล้างความงามดั่งวัยเยาว์ของเธอเลย แต่ใบหน้าของเธอดูผอมแห้งและเหี่ยวเหมือนศพ
หญิงสาวหลั่งน้ำตาออกมาก่อนซ่อนตัวกลับเข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่มอีกครั้ง
ร่างของเธอสั่นเกร็งอยู่ใต้ผ้าห่มและเจย์ก็ได้ยินเสียงสะอื้นเหมือนเด็กน้อยที่ออกมาจากเธอ เขาตกตะลึงเมื่อรู้ว่าปฏิกิริยาของเขาได้ทำร้ายความรู้สึกของเธอ เขาพูดอย่างสำนึกผิดว่า “ผมขอโทษนะ ผมไม่ได้กลัวคุณเลย ผมแค่รู้สึเจ็บปวดเพราะคุณ”
ผู้หญิงคนนั้นหยุดร้องไห้ แล้วครั้งนี้ เขากลับได้ยินเสียงของเธอจากใต้ผ้าห่ม “หนุ่มน้อย ไปเสียเถอะ”
เมื่อเธอพูดคำว่า ‘หนุ่มน้อย’ มันไม่ชัดเจน แต่ดวงตาของเจย์พลันน้ำตาซึม
“คุณเป็นแม่ของผม ใช่ไหม?”
เมื่อเธอได้ยินคำว่า ‘แม่’ เธอก็เริ่มอารมณ์เสียและดึงตัวออกจากผ้าห่มที่คลุมอยู่เผยให้เห็นร่างเล็ก ๆ และร่างที่ดูอ่อนแอของเธอ
“ลูกชายของฉัน?” เธอร้องไห้หนักขึ้น
“ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ” เธอพูดซ้ำ ๆ นับครั้งไม่ถ้วน
เจย์จับมือเธอและถามเบา ๆ “ทำไมคุณถึงขอโทษล่ะ?”
“ฉันทำให้เจนส์กลัว ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันแค่อยากจะมองดูเขา…” ดูเหมือนว่าเธอจะมีคำพูดแค่ไม่กี่คำออกมาและพบว่ามันยากที่จะแสดงออก ดังนั้น แต่ละคำที่เธอพูดจำเป็นต้องได้รับการไตร่ตรองให้ดีเมื่อได้รับฟัง
เจย์คิดเกี่ยวกับคำพูดเหล่านั้นและเดาความหมายของเธอได้ “ผมไม่โทษอะไรคุณเลย ถ้าเจนส์รู้ความจริง เขาก็คงจะไม่ว่าอะไรคุณเหมือนกัน เราทุกคนรู้สึกซาบซึ้งที่คุณยังคงรักเราด้วยการแอบอยู่ในความมืดตลอดหลายปีที่ผ่านมา”
เจย์นั่งลงบนเตียงแล้วพูดว่า “ให้ผมพาคุณขี่หลังแล้วออกไปกันเถอะ”
ผู้หญิงคนนั้นส่ายหัว “ไม่ ฉันไม่ไป”
เจย์พยายามเกลี้ยกล่อมเธอ “คุณต้องได้รับการรักษา!”
หญิงสาวยิ้มอย่างสบายใจ เธอลูบหัวเจย์อย่างเชื่องช้า “ฉันไม่เสียใจเลยแม้ว่าฉันจะตายตอนนี้”
เจย์เริ่มรู้สึกกระวนกระวายใจ “คุณกำลังพูดบ้า ๆ อะไรออกมา? คุณต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป ผมจะดูแลคุณอย่างดีเอง”
จากนั้นเขาก็คิดได้ว่าเขาดุเธอเกินไปเขาเลยลดน้ำเสียงลง “คุณทนได้ที่ต้องพรากจากผมเมื่อเราเพิ่งพบกันครั้งแรกอย่างนั้นเหรอ? คุณไม่อยากเห็นเจนส์เติบโตเป็นเด็กที่แข็งแรงเหรอ?”
ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้ขณะที่เธอส่ายหัวและยอมปีนขึ้นไปบนหลังของเจย์
เมื่อเจย์แบกตัวเธอออกไป ชายข้างนอกคนนั้นก็กลับเข้ามา เขาโกรธเมื่อยืนอยู่ต่อหน้าเจย์และพูดว่า “เธอเป็นของฉัน ฉันจะไม่ยอมให้ใครพาเธอไป”
