ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 567
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 567
ในเวลาเดียวกันนี้ ที่ฝึกเทควันโดในเมืองเอช ผู้ฝึกสอนของที่ฝึกแห่งนี้มีแปดคนยืนเรียงกันอยู่สองแถว ในกลุ่มพวกเขามีหญิงสาวร่างผอมเพรียวอยู่ด้วย แม้ว่าเธอจะสวมชุดเทควันโดที่ใหญ่และสายคาดสีดำถูกพันรอบเอวบาง ๆ ของเธอ แต่ก็ไม่สามารถปกปิดความงามของเธอได้
“แองเจลีน เซเวียร์ แน่นอนว่าเธอกำลังดูทะนงตัว ไม่มีทางที่เธอจะเอาชนะผู้ฝึกสอนของเราทั้งหมดได้ในเวลาเดียวกันหรอก” หนึ่งในผู้ฝึกสอนกล่าวด้วยสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นไปได้
หญิงสาวมีผมหางม้าสูง ยาว สีเข้มและเส้นผมธรรมชาติของเธอยาวลงมาถึงไหล่ ซึ่งมันเทียบให้เห็นอยู่บนใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอ เธอมีผิวสีผ่องดูเรียบเนียนและใบหน้าที่งดงามเหมือนงานศิลปะ
แองเจลีนตอบอย่างมุ่งมั่นว่า “คุณไม่รู้หรอกว่าฉันต้องเสียเหงื่อและน้ำตามามากแค่ไหนในการเตรียมตัวสำหรับวันนี้ เมื่อฉันเอาชนะพวกคุณทั้งหมดได้แล้ว ฉันจะบอกลาเมืองเอชและจะไม่กลับมาที่นี่อีก”
เหล่าครูฝึกได้มองหน้ากัน “เรารู้ว่าเธอเสียเหงื่อไปมากแค่ไหนกับสิ่งนี้ แต่ที่เธอหมายถึงเมื่อกี้คือการเสียน้ำตาหรือเปล่า?”
แองเจลีนตอบว่า “การที่ฉันมีโอกาสได้ทำอยู่ในทุกวันนี้ ฉันต้องทิ้งคนที่ฉันรักที่สุดไว้ มันเป็นความเจ็บปวดที่ทุกคนไม่เข้าใจ เข้ามาเลย!”
เธอยกขาเตะออกไป ฟาดเข้าไปที่ครูฝึกคนหนึ่งจนเกือบล้ม พวกเขากล่าวอย่างไม่จริงใจว่า “ก็ไม่เลวหนิ เธอแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนแล้ว”
การพัฒนาของแองเจลีนเกิดจากรากฐานของร่างกายที่มั่นคงของเธอ หลังจากสองปีของการปรับสภาพร่างกาย การออกกำลังกาย คำแนะนำจากครูฝึกสอนที่มีชื่อเสียง และการทุ่มเทเพื่อการฝึกและการทำสมาธิ เธอได้ก้าวหน้าอย่างมากในทางเทคนิคเทควันโดของเธอ
เมื่อเธอจัดการครูฝึกสอนทั้งแปดคนล้มลงกับพื้นได้แล้ว หัวหน้าโรงฝึกก็ยิ้มออกมาและพูดว่า “ฉันเห็นได้ชัดว่าพรสวรรค์ของร็อบบี้น้อยมาจากยีนของเธอนั่นเอง”
แองเจลีนตอบว่า “เปล่าเลย เขาได้รับสิ่งนี้จากพ่อของเขามากกว่า”
แองเจลีนและหัวหน้าครูฝึกกอดกัน เธอกล่าวด้วยความซาบซึ้งว่า “ท่านอาจารย์ ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือในช่วงสองปีนี้ ตอนนี้ฉันต้องกลับไปที่เมืองของฉันแล้วล่ะ ฉันจะคิดถึงคุณ”
เขาตอบว่า “เธอและร็อบบี้น้อยเป็นนักเรียนที่โดดเด่นที่สุดที่ฉันเคยมี ฉันภูมิใจในตัวพวกคุณทั้งสองคน”
หลังจากออกจากโรงฝึกแล้ว แองเจลีนก็มองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีครามและยิ้มอย่างมีเสน่ห์ “พี่คะ ฉันจะกลับบ้านแล้วนะ รอฉันด้วย”
ทว่า เวลานี้เมืองอิมพีเรียลถูกปกคลุมไปด้วยเมฆสีดำในยามพลบค่ำ
ทันใดนั้น ฟ้าแลบแวบวาบ ผ่านท้องฟ้า ฝนกำลังเทลงมาที่ อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีน
เสียงลมพัดแรงกระหน่ำ ทำให้ใครก็ตามที่ได้ยินรู้สึกกลัว
เจย์ยืนอยู่ข้างหน้าต่างห้องนั่งเล่นในหอท่าเรือหอมหวนพลางมองดูเม็ดฝนที่อยู่ด้านนอกอย่างเงียบ ๆ และเขาได้ยินเสียงของจอร์แดนและโคลอี้
“จอร์แดน คุณช่วยไปถามเจเจว่าเราจะอยู่ต่อได้ไหม?”
จอร์แดนถอนหายใจอย่างหมดหนทางแล้วตอบว่า “เขาตัดสินใจแล้ว เราไปกันเถอะ การอยู่ต่อจะทำให้เขารำคาญเอา”
จอร์แดนจูงมือโคลอี้และเดินไปหาเจย์ “เจเจ!”
เจย์ค่อย ๆ หันกลับมา เขาที่นั่งอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว การเปลี่ยนแปลงของสภาพอากาศตอนนี้ทำให้ดูเหมือนว่าเขาสวมเสื้อบาง ๆ อยู่
เขาจามออกมา
โคลอี้แนะนำเขาอย่างอบอุ่นว่า “ลูกควรไปหาเสื้อตัวอื่นสวมใส่นะ เจเจ”
จอร์แดนหันไปเห็นเสื้อแจ็คเก็ตวางอยู่บนโซฟา เขาจึงเดินไปหยิบแล้วยื่นให้เจย์ “ใส่นี่สิ อย่าให้แม่เป็นห่วง”
เจย์นิ่งเฉยไม่รับเสื้อแจ็คเก็ตแต่กลับมองเขาอย่างเย็นชาและพูดว่า “ผมไม่หนาว บางทีการจามเป็นเพียงสัญญาณว่ามีคนคิดถึงผมอยู่ก็ได้”
คำพูดนี้เป็นสิ่งที่แองเจลีนบอกเขาเมื่อนานมาแล้ว
จอร์แดนถอนหายใจเบา ๆ “นายจะเกลียดฉันไปอีกนานแค่ไหน?”
เจย์ตอบว่า “ผมไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเกลียดคุณเลย”
โคลอี้พูดด้วยความประหลาดใจ “เจเจ นายรู้ว่าเขาเป็น…ของนาย”
เจย์พยักหน้า
โคลอี้มองไปที่จอร์แดน แล้วมองไปที่เจย์ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา
