ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 568
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 568
“ฉันเข้าใจแล้วล่ะ สำหรับเจเจ ที่ลูกให้เราไปเพราะไม่อยากเจอพ่ออีกแล้วใช่ไหม?”
“ลูกเกลียดเขา แต่ลูกไม่รู้จะแก้แค้นแทนโรสได้ยังไง ด้วยวิธีนี้ ลูกเลยอยากให้เราออกไปจากที่นี่ ถ้านั่นจะทำให้ลูกรู้สึกดีขึ้น แม่ยินดีที่จะทำเพื่อแสดงเจตนาที่ดี เราจะออกไปทันที”
จากนั้นโคลอี้ได้ดึงมือของจอร์แดนและเดินออกไป
เจย์ยืนนิ่งในความเงียบอยู่ตรงนั้น
จอร์แดนยังคงหันมามองเจย์ด้วยความรัก คำพูดที่อยากจะออกจากปากของเขาแต่ยังคงลังเลและไม่สามารถพูดได้นั่นก็คือคำว่า ‘ลูกชาย’
“เจย์ นายต้องดูแลตัวเองให้ดี ตราบใดที่นายมีความสุข แม่ของนายและฉันก็จะมีความสุข” จอร์แดนรู้สึกราวกับว่ามีอะไรติดอยู่ที่คอของเขา เขาบังคับตัวเองให้พูดคำเหล่านี้ แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกเหมือนกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่างอยู่
ขณะที่จอร์แดนและโคลอี้เดินไปที่หน้าประตู เจย์ซึ่งเงียบอยู่พักหนึ่งกล่าวว่า “หากพวกคุณประสบปัญหาอะไรก็ตาม โทรหาผู้ช่วยของผมได้เลย อย่าพยายามแก้ปัญหาด้วยตัวเอง”
จอร์แดนได้ยินแล้วสะดุ้งทันที ใบหน้าเย็นชาของเขากลับกลายมีรอยยิ้มอันอบอุ่น
“เราจะทำตามที่บอก” เขาตอบอย่างมีความสุข
รถที่เจย์จองไว้สำหรับพวกเขาจอดอยู่ด้านนอกหอท่าเรือหอมหวน
พวกเขากำลังเข้าไปในรถและออกไปจากที่นี่
พวกเขามองไปที่หอท่าเรือหอมหวนอย่างไม่เต็มใจที่จะจากไป สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเศร้าในขณะที่จ้องมองไปที่ลูกชายของพวกเขาซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าต่าง
ขณะที่รถเร่งความเร็วออกไปแล้ว หอท่าเรือหอมหวนก็กลายเป็นเพียงภาพเบลอไกล ๆ จากการมองเห็น
โคลอี้เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของจอร์แดนและเริ่มร้องไห้ด้วยความเศร้าเสียใจ “จอร์แดน ครอบครัวของเราต้องแยกจากกันจริง ๆ เหรอ?”
จอร์แดนกอดโคลอี้ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
เขาไม่รู้ว่าทำไมเจย์ต้องปล่อยให้พวกเขาจากไป
ความเกลียดชังที่เจย์มีต่อเขาอาจเป็นเหตุผล แต่ลึก ๆ แล้ว เขารู้สึกว่ามีเหตุผลอื่นอยู่เบื้องหลังที่เจย์ตัดสินใจทำแบบนี้
ในไม่ช้า รถก็ขับออกจากอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีน
ในขณะนั้นจอร์แดนจำได้ว่าต้องถามคนขับรถว่า “เจย์จะให้นายพาพวกเราไปที่ไหน?”
คนขับหันมองแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงครับ ท่านอาเรสเพิ่งบอกให้ผมส่งพวกคุณทั้งคู่ไปที่สนามบิน พวกคุณจะไปไหนหลังจากนั้นขึ้นอยู่กับพวกคุณเลยครับ”
“ตอนนี้เขาดูใส่ใจ” จอร์แดนกล่าว
การออกจากอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนเป็นความฝันของจอร์แดนมาโดยตลอด ใครจะรู้ว่าคนที่จะเติมเต็มความฝันของเขาคนนี้จะเป็นลูกชายของเขาเอง
จอร์แดนรู้สึกอิ่มเอมใจ
ตอนนั้นเองที่โศกนาฏกรรมเกิดขึ้น
จู่ ๆ รถก็กระตุกขณะอยู่บนถนนลาดยาง
“เกิดอะไรขึ้น?” จอร์แดนถามขณะมองไปยังถนนเรียบ
“นั่นมันแปลกจริง ๆ ทำไมผมรู้สึกว่ารถไม่สามารถควบคุมได้…” หยาดเหงื่อเริ่มก่อตัวบนหน้าคนขับ
ทันใดนั้น รถสีดำก็แล่นผ่านพวกเขาไป จอร์แดนเห็นการเยาะเย้ยบนใบหน้าของคนขับนั่นและเขากำลังถือรีโมทควบคุมไว้!
ใบหน้าของจอร์แดนซีดเผือดทันที
เขานึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับแองเจลีนเมื่อเก้าปีที่แล้ว วิธีการที่เขาเคยใช้ในตอนนั้นกำลังถูกทำซ้ำกับเขาอย่างเห็นได้ชัด ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือ เขาเป็นเหยื่อในครั้งนี้
นี่ต้องเป็นเวรกรรม!
เขากอดโคลอี้แน่นขณะที่มือปิดตาเธอไว้…
